Στο τελευταίο έργο που δούλεψα ως μηχανικός ήτανε ένα φράγμα σε κάποια περιοχή η οποία φημίζεται για το νόστιμο φασόλι της. Το έργο κατασκευαζόταν για να αυξηθούν τα στρέμματα που θα αρδεύονταν.
Μιλώντας με τον ηλικιωμένο - κοντά 70 ετών - πρόεδρο του χωριού τον ρώτησα εάν οι νέοι ασχολούνται με την παραγωγή του φασολιού. «Ποιοι νέοι;» μου απάντησε. «Όλοι είναι φευγάτοι! Πάνε στις πόλεις για την μεγάλη ζωή...» είπε και κούνησε το κεφάλι απογοητευμένος. «Νά τα δικά μου παιδιά : η κόρη είναι στην Κοζάνη κι ο γιος μου στην Θεσσαλονίκη. Η κόρη ψευτοδουλεύει σε κάτι καφετέριες κι ο γιος παριστάνει τον πωλητή σε μια εταιρεία με παπούτσια. Και στους δύο πληρώνω τα ενοίκια και όλους τους λογαριασμούς, με τα λεφτά που βγάζω από τα φασόλια... Οι δικοί τους οι μισθοί είναι πολύ μικροί για να τους συντηρήσουν...» συμπλήρωσε.
Μέσα στις παραπάνω φράσεις συνοψίζεται όλο το δράμα της σύγχρονης Ελλάδας... Νέοι από μέρη με προοπτικές αντί να εκμεταλλευτούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου τους και να ζούνε με ανεξαρτησία στα χωριά που μεγαλώσανε, φεύγουν για να περάσουν τα χρόνια της δημιουργίας στις πόλεις ξένοιαστοι κι ανύποπτοι αλλά κυρίως χωρίς καμία προοπτική...
Έτσι φτάσαμε εδώ πλέον που ο βίος έχει γίνει αβίωτος κι εμείς σαν πούπουλα στον άνεμο, έρμαια αγόμαστε και φερόμαστε, στις διαθέσεις όλων αυτών που θέλουν να υποδουλώσουν την ζωή μας και κυρίως την ψυχή μας.
Ο λόγος του σοφού συνταξιούχου δάσκαλου που κάποτε μου είπε ότι «αυτό που έρχεται μπορεί να το φοβόμαστε αλλά θα είνα τελικά για το καλό μας» πιστεύω πως θα αποδειχθεί προφητικός.
Η κρίση και η ανάγκη επιβίωσης θα μας οδηγήσει εκεί που θα έπρεπε να οδηγηθούμε εκούσια.
Προχθές ξαναπήγα στο φράγμα και βρήκα πάλι τον πρόεδρο. Συζητώντας μου είπε χαρούμενος ότι ο γιος του γύρισε κι ανέλαβε αυτός τώρα τα φασόλια ενώ αποφασίσανε να αυξήσουν και τα στρέμματα που θα σπέρνανε.
Μια νέα, πιο υγιής, Ελλάδα γεννιέται, με όλες τις δυσκολίες και τους πόνους της γέννας...
Πηγή: http://hggiken.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου