Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο σχετικά με την προετοιμασία από το Fugazi.
Μπορεί ο τρόπος που προσεγγίζονται κάποια θέματα να ξενίζει κάποιους
από εμάς ή ακόμα και να προκαλέσει την απόρριψη του συνόλου των
γραφόμενων, αλλά σε κάθε περίπτωση το παραθέτουμε διότι ενισχύει αυτό
που και εμείς έχουμε πει. Ότι δηλαδή, ναι ο Θεός και η Παναγία θα μας
στηρίξουν σε μια δύσκολη στιγμή, αλλά πρέπει και εμείς να έχουμε κάνει
κάτι από πριν: ”ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην”.
Οι δύο πλευρές αντιμετώπισης του θέματος μπορεί να φαίνονται
αντίθετες, αλλά ο λογισμός μου λέει ότι και εμείς που λέμε ‘Θα βάλει ο
Θεός το χέρι Του’ μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή να πούμε ‘Αχ και να
είχαμε ένα κουτάκι σπίρτα’, αλλά και όσοι λένε να μην υπολογίζουμε στο
Θεό, θα έρθει η στιγμή που θα πούνε ‘Βοήθα Παναγιά’. Η αλήθεια βρίσκεται
κάπου στην μέση. Αλλά διαβάστε το άρθρο και θα μου πείτε και εσείς την
γνώμη σας.
Ιδού το άρθρο από το Fugazi:
Παρακάτω, παραθέτω ένα κείμενο που έγραψε ένα μέλος/αναγνώστης του
blog/forum, το οποίο δυστυχώς είναι απόλυτα αληθές
και αντικατοπτρίζει την σημερινή μας κατάσταση και κοινωνία. Διαβάστε το
και θα καταλάβετε.
Η γενική στάση των ανθρώπων απέναντι στα καταστροφικά ενδεχόμενα της τύχης είναι μια τριπλή άρνηση:
- Πρώτον, πιστεύουν πως τα δυσάρεστα δεν θα συμβούν
- Δεύτερον, πιστεύουν πως στην εξεζητημένη περίπτωση που αυτά συμβούν, δεν θα τους αγγίξουν
- Τρίτον, πιστεύουν πως στην εξεζητημένη περίπτωση που τους αγγίξουν, δεν θα σταθούν ικανά τους καταβάλλουν. Οι δυο πρώτες αρνήσεις αποτελούν καθαρή μυθολογία. Η τρίτη
-προκειμένου να βρει εφαρμογή- προϋποθέτει υψηλό κατώφλι ανοχής.
Υψηλότερο της επικινδυνότητας. Αλλά ελάχιστοι μεριμνούν εγκαίρως γι
αυτό.
Οι περισσότεροι περνούν τις ζωές τους τυλιγμένοι μέσα στην ψευδαίσθηση μιας έξωθεν προστασίας. Μπορεί να την αποκαλούν τεχνολογία, θαύμα, Θεό, κράτος, αλληλεγγύη, δεν έχει σημασία. Εχουν την βεβαιότητα πως αν τα πράγματα στραβώσουνε γι αυτούς, κάποιος θα επέμβει, την στιγμή ακριβώς που μια τέτοια επέμβαση θα είναι κρίσιμη, και θα τους διασώσει. Εξ’ ου και ο θυμός ή η κατάρρευση πολλών θυμάτων μετά από μία καταστροφή, όταν διαπιστώνουν πως αυτή τους η άδηλη πεποίθηση δεν βρήκε έδαφος εφαρμογής.
Η γενική ιδέα είναι πως κάθε κοινωνία μεριμνά κι εγγυάται για την ζωή και το καλώς έχειν των μελών της. Και όντως- παραδοσιακά- οι κοινωνίες μας είναι διαποτισμένες από ένα τέτοιο πνεύμα αλληλεγγύης. Διατηρούν σε ισχύ ένα είδος άτυπου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ του μέλους (ή των μελών) και του όλου, που ορίζει πως σε μία στιγμή έκτακτης ανάγκης η ομάδα θα επέμβει και θα θέσει όλο της το δυναμικό στην υπηρεσία του πάσχοντος ατόμου/ων.
Μόνο που το κρίσιμο μέγεθος αυτής της εξίσωσης είναι φυσικά η συνεκτικότητα και η δυναμικότητα της ομάδας.
Αν δηλαδή η ομάδα όντως υφίσταται, αν υπάρχουν οι ικανές κι αναγκαίες εκείνες συνεκτικές δυνάμεις που κοινωνιολογικά την ορίζουν ως ομάδα, αλλά και αν το κακότροπο συμβάν έχει αφήσει ανεπηρέαστες τις δομές και δυνατότητες επέμβασης της. Αν κάτι από τα ανωτέρω διασαλευτεί, το άτομο άδικα θα περιμένει οποιαδήποτε έξωθεν αρωγή. Η θα περιμένει υπερβολικά και πέρα από τις ανοχές του. Κι αυτό είναι κάτι που κανένας δεν θέλει καν να σκέφτεται. Εστω κι αν πολλάκις η πραγματικότητα το έχει αναδείξει σε τετριμμένο κανόνα.
Στην περίπτωση του τυφώνα Κατρίνα φερ’ ειπείν που τον Αύγουστο του 2005 χτύπησε την Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ το σύστημα κρατικής συνδρομής στα θύματα σκόνταψε σε ένα απρόοπτο εμπόδιο. Οι υπηρεσιακοί παράγοντες που ήταν επιφορτισμένοι με τις κοινωνικές ευθύνες δραπέτευσαν σε ανύποπτο χρόνο από τα πόστα τους προκειμένου να διασφαλίσουν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ το καλώς έχειν των δικών τους οικογενειών. Η συνεκτικότητα της ομάδας είχε αφανιστεί σαν μέγεθος.
Υπάρχει μια λέξη στα αγγλικά που στηρίζει σαν ακρογωνιαίος λίθος μια ολόκληρη φιλοσοφία. Mitigation. H καθ’ εαυτού της μετάφραση είναι μετριασμός, απάλυνση, ελάφρυνση, άμβλυνση. Μπορεί όμως κάλλιστα στην γλώσσα μας να αντικατασταθεί με την περιεκτικότατη λέξη ‘πρόνοια’. Η φιλοσοφία του mitigation είναι εξαιρετικά απλή: Ενας άνθρωπος -κάθε άνθρωπος- μπορεί να περιορίσει τις συνέπειες μιας καταστροφικής συγκυρίας ΕΑΝ πάρει κάποια μέτρα εγκαίρως, εάν προετοιμαστεί γι αυτήν.
Ακούγεται λογικό, είναι λογικό αλλά ελάχιστοι το εφαρμόζουν. Ειδικά σε αυτήν την χώρα συμβαίνει κάτι απολύτως παράλογο. Ενώ η πλειοψηφία των πολιτών κακολογούν και δεν εμπιστεύονται τις δομές και την λειτουργικότητα του κράτους ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ του αναθέτουν εν λευκώ την ασφάλεια τους σε περιόδους κρίσης. Κρέμονται κυριολεκτικά από την κάλυψη και την προστασία μιας πολιτείας στην οποία δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη. Η μόνη λογική εξήγηση αυτής της παράλογης στάσης είναι η παιδική βιοθεωρία του Ελληνα. Που συνοψίζεται στο τρίπτυχο που ανέφερα στην αρχή. 1) Το κακό δεν θα συμβεί 2) αν συμβεί δεν θα με αφορά 3) αν με αφορά δεν θα με βλάψει. Και που συμπληρώνεται τεμπέλικα από μια πρόσθετη παράμετρο αρχαίας εγκυρότητας. ‘Αν τελικά κάτι πάθω, θα ενδιαφερθούν οι ΑΛΛΟΙ για μένα’. Γιατί όλοι μια οικογένεια είμαστε εδώ -των Πακιστανών, Ιρακινών, Αλβανών, Ουκρανών και όλων των υπολοίπων φυσικά εξαιρουμένων (να οι ρίζες του ρατσισμού!) Μια γειτονιά είμαστε σαν αυτές που δείχνανε οι παλιές ελληνικές ταινίες, όλοι άνθρωποι με φιλότιμο και μπέσα κι όλοι θα σπεύσουν να με σηκώσουν όταν πέσω. Κι αν αυτοί δεν το κάνουν, θα το κάνει η καλοπροαίρετη Χρυσή Αυγή. Κι αν κι αυτή με πουλήσει από την στιγμή που πληρώνω φόρους μπορώ βασίμως να εκτείνω την απαίτηση μου αυτή προς το κράτος. Το κράτος που θα με σώσει, το κράτος που θα με περιθάλψει, το κράτος που θα με αποκαταστήσει στην προτεραία μου κατάσταση. Ναι;
Μπορεί μια τέτοια κοινωνική φόρμουλα να ήτανε σχετικά σωστή 60 έως και 30 χρόνια νωρίτερα μα δεν ισχύει πια. Εχουμε σιγά-σιγά γλιστρήσει σε μια κοινωνία ατομικισμού, σε μια κοινωνία η οποία έχει χάσει το ένδυμα gestald της και έχει καταντήσει ένα απλό άθροισμα ατόμων. Ατόμων με φουσκωμένο εγώ και με ενδιαφέρουσες προσωπικές ζωές που δεν δίνουν πλέον δεκάρα τσακιστή για το τι συμβαίνει πλάι τους -αν αυτό βγαίνει έξω από τα πλαίσια της οικογένειας και του σογιού τους.
Ετσι ο ουμανισμός έχει πάψει πια να αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα στην προσέλκυση της προσοχής και στην πολυπόθητη συμπαράσταση του ΆΛΛΟΥ.
Και παρακάτω:
Η λειτουργικότητα αυτού του κράτους βαίνει συνεχώς μειούμενη. Σε λίγο οι κρατικές υπηρεσίες θα λειτουργούν υποστελεχωμένες, οι βάρδιες θα αποτελούν καθαρή θεωρία και τα μέσα επέμβασης θα είναι ανύπαρκτα. Πώς να ελπίσεις διάσωση από ένα κράτος που έχει τελείως απορρυθμιστεί?
Στην προχθεσινή άσκηση των ΕΤΑΚ -για παράδειγμα- ειπώθηκε σιωπηλά μια μεγάλη αλήθεια. Σε περίπτωση ενός τραχέος γεγονότος (σεισμού, κατολίσθησης, τοξικής μόλυνσης κλπ) εκεί και όπου απαιτηθεί εκκένωση μιας περιοχής, αυτή ΔΕΝ θα σταθεί δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Γιατί απλά δεν υφίσταται ο αναγκαίος αριθμός ομαδικών σκηνών ανά γεωγραφική περιφέρεια. Οπότε;
Οπότε στους δρόμους και στις πλατείες έξω θα στηθεί ένα απέραντο camping. Ο καθένας θα απλώσει την πραμάτεια των διακοπών και οι πόλεις θα γεμίσουνε καλοκαιρινά τσαντίρια. Μέχρι να αναλάβει την υπόθεση στα χέρια του ο μισητός παγκόσμιος δάκτυλος και να καταφτάσει η εξωτερική βοήθεια. Αναμενόμενος χρόνος οργάνωσης, ανάπτυξης και υλοποίησης? Τουλάχιστον τρεις μέρες.
Κι εδώ είναι το κλειδί. Οι τρεις μέρες που μπορεί να κάνουν όλη την διαφορά ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο του καθενός. Οι 72 ώρες μέσα στις οποίες ο καθένας θα πρέπει να στηριχθεί αποκλειστικά στον εαυτό του. Στα ίδια μέσα. Για τροφή, νερό, ένδυση, καταφυγή κλπ.
Ποιος είναι σε θέση να το κάνει; Ποιος έχει ετοιμαστεί ή έχει ΑΠΛΩΣ την διάθεση να ετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Λυπάμαι που το λέω αλλά προσωπικά δεν γνωρίζω πολλούς.
Τα σχόλια δικά σας. Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι… αφήστε τα “Ο Θεός να βάλει το χέρι του”… και κουνήστε τα δικά σας χεράκια. Κανείς δεν θα νοιαστεί για εσάς, ούτε θα τρέξει να σας σώσει, αν τα πράγματα ξεφύγουν. Οι παλιοί έλεγαν “Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς…”. Πάντα υπάρχει χρόνος, αρκεί να υπάρχει θέληση. Ξεκινήστε ακόμα και σήμερα, με ότι και όπως μπορείτε. Οι “παλιοί” είχαν πολύ λιγότερα από εμάς και τα καταφέρναν. Μην ψάχνετε για δικαιολογίες και υπεκφυγές.
Πηγἠ: http://www.kotsarikos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου