Ο Ιησούς Χριστός καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο, στον οποίο καταδικάζονταν οι δούλοι κι όχι οι ελεύθεροι.
Υπήρχαν δύο τρόποι σταυρώσεως.
Κατά τον ένα τρόπο, έπαιρναν ένα δοκάρι από κορμό δέντρου, το έμπηγαν στη γη όρθιο και σ’ αυτό κάρφωναν τον κατάδικο με τα δυο του τα χέρια σε ανάταση. Έτσι ο κατάδικος πέθαινε σ’ αυτή τη θέση μέσα σε λίγα λεπτά.
Αν κάποιον όμως ήθελαν να τον βασανίσουν περισσότερο, έβαζαν στο όρθιο δοκάρι κι ένα άλλο οριζόντιο και σχημάτιζαν το σχήμα του Σταυρού. Σ’ αυτό το σχήμα κρεμούσαν τον κατάδικο, δένοντάς του τα χέρια στο οριζόντιο δοκάρι και τα πόδια του στο κατακόρυφο, οπότε ο κατάδικος πέθαινε μετά από ημέρες από πείνα, δίψα και ηλίαση.
Όταν κάποιον ήθελαν να τον βασανίσουν πιο πολύ, τότε σ’ αυτό το σχήμα του σταυρού δεν τον έδεναν με σχοινιά, αλλά τον κάρφωναν.
Αυτός ο τρόπος σταυρώσεως με καρφιά και όχι με σχοινιά ήταν πιο τυραννικός, γιατί ο κατάδικος πέθαινε από ασφυξία και αιμορραγία. Να πώς πέθαινε: Καθώς κρεμόταν με τα χέρια σαν Υ, το στήθος του πιεζόταν από τις ωμοπλάτες, ώστε να μην μπορεί να το φουσκώσει και να αναπνεύσει καλά. Για να αναπνεύσει λοιπόν αναγκαζόταν να πατάει καλά στα πόδια του (που ήταν καρφωμένα) και να ανασηκώνεται όρθιος με τα γόνατα τεντωμένα, για να φέρει τα χέρια σε κανονική έκταση και να αναπνεύσει βαθιά. Έτσι, μια σηκωνόταν στα πόδια και ανέπνεε και μια έπεφτε από τον πόνο και κρεμόταν από τα χέρια. Από τον πόνο όμως και την αιμορραγία κι από τη διακοπτόμενη αναπνοή εξανλείτο τόσο, ώστε δεν είχε τη δύναμη να ξαναορθωθεί, και τότε πέθαινε από ασφυξία.
Όταν ήθελαν τον σταυρωμένο να τον πεθάνουν γρήγορα, του έσπαζαν τα πόδια, ώστε να μην μπορεί ν’ ανασηκωθεί και να αναπνεύσει. Γι’ αυτό και ο Πιλάτος διέταξε να σπάσουν τα πόδια των τριών σταυρωμένων, για να τελειώνουν γρήγορα, διότι την άλλη μέρα ήταν Πάσχα και δεν έπρεπε να ζουν οι σταυρωμένοι. Ο Ιησούς όμως ήταν πολύ εξαντλημένος και πέθανε πολύ πριν από το κανονικό χρονικό όριο, μέσα σε τρεις ώρες (από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3). Γι’ αυτό και δεν του έσπασαν τα πόδια, ενώ των ληστών που αργούσαν να πεθάνουν, τα έσπασαν.
Όταν σταύρωναν κάποιον ήθελαν και να τον εμπαίζουν, γι’ αυτό και τον σταύρωναν σε δημόσιους δρόμους ή σε σταυροδρόμια ή κοντά σε πύλες της πόλης. Τον Ιησού με τους δυο ληστές τους σταύρωσαν κοντά σε μια πύλη, έξω από τα τείχη της πόλης, όπου περνούσαν πολλοί περαστικοί. Γι’ αυτό και οι Ιεροί Ευαγγελιστές λένε ότι «οι παραπορευόμενοι» (δηλ. οι περαστικοί) κορόιδευαν τον Εσταυρωμένο Ιησού.
Υπάρχει και σήμερα ακόμη συνήθεια, πριν καταδικάσουν κάποιον σε θάνατο, να του διαβάζουν την αιτία της καταδίκης του. Σε διάφορους τόπους τους κρεμούν απ’ το λαιμό μια πινακίδα όπου γράφεται η αιτία του θανάτου τους. Αυτή τη σημασία έχει και η πινακίδα που κάρφωσε ο Πιλάτος πάνω από το Σταυρό του Ιησού, με την επιγραφή «Ιησούς Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων».
Με την επιγραφή αυτή σαν να ήθελαν να πουν: «Αυτός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι επαναστάτης, γιατί ενώ έχουμε Βασιλιά μας τον Καίσαρα, αυτός ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά των Ιουδαίων και γι’ αυτό τον πιάσαμε και τον σταυρώσαμε».
Βλέπουμε λοιπόν πώς έχει το πάθος και ο φρικτός θάνατος του Kυρίου μας, του Nυμφίου των ψυχών μας. Αυτό το φρικτό σταυρικό θάνατο κι αυτό το πάθος οφείλουμε να οικειοποιηθούμε όλοι μας και να πούμε: για μένα, Χριστέ μου, υπέμεινες, για μένα μαστιγώθηκες, για μένα σταυρώθηκες.
Κι αφού το κίνητρό Σου ήταν η αγάπη και μόνο η αγάπη, εγώ ο ταπεινός Σου προσφέρω μια μόνο υπόσχεση: να βάλω φρένο στην αμαρτία, και μια που η αμαρτία μου Σε ανέβασε στο σταυρό, εγώ μισώ πια την αμαρτία και θέλω να ζήσω ως γνήσιος μαθητής Σου, σαν ένας ευγνώμων υιός Σου, λυτρωμένος και λουσμένος στο καθαρό αίμα του φρικτού και σταυρικού Σου τέλους, σεσωσμένος από το αίμα του σταυρού Σου που κυλά και ρέει ασταμάτητα εδώ και δύο χιλιετίες για τη δική μου σωτηρία, για το δικό μου αγιασμό.
Κατά τον ένα τρόπο, έπαιρναν ένα δοκάρι από κορμό δέντρου, το έμπηγαν στη γη όρθιο και σ’ αυτό κάρφωναν τον κατάδικο με τα δυο του τα χέρια σε ανάταση. Έτσι ο κατάδικος πέθαινε σ’ αυτή τη θέση μέσα σε λίγα λεπτά.
Αν κάποιον όμως ήθελαν να τον βασανίσουν περισσότερο, έβαζαν στο όρθιο δοκάρι κι ένα άλλο οριζόντιο και σχημάτιζαν το σχήμα του Σταυρού. Σ’ αυτό το σχήμα κρεμούσαν τον κατάδικο, δένοντάς του τα χέρια στο οριζόντιο δοκάρι και τα πόδια του στο κατακόρυφο, οπότε ο κατάδικος πέθαινε μετά από ημέρες από πείνα, δίψα και ηλίαση.
Όταν κάποιον ήθελαν να τον βασανίσουν πιο πολύ, τότε σ’ αυτό το σχήμα του σταυρού δεν τον έδεναν με σχοινιά, αλλά τον κάρφωναν.
Αυτός ο τρόπος σταυρώσεως με καρφιά και όχι με σχοινιά ήταν πιο τυραννικός, γιατί ο κατάδικος πέθαινε από ασφυξία και αιμορραγία. Να πώς πέθαινε: Καθώς κρεμόταν με τα χέρια σαν Υ, το στήθος του πιεζόταν από τις ωμοπλάτες, ώστε να μην μπορεί να το φουσκώσει και να αναπνεύσει καλά. Για να αναπνεύσει λοιπόν αναγκαζόταν να πατάει καλά στα πόδια του (που ήταν καρφωμένα) και να ανασηκώνεται όρθιος με τα γόνατα τεντωμένα, για να φέρει τα χέρια σε κανονική έκταση και να αναπνεύσει βαθιά. Έτσι, μια σηκωνόταν στα πόδια και ανέπνεε και μια έπεφτε από τον πόνο και κρεμόταν από τα χέρια. Από τον πόνο όμως και την αιμορραγία κι από τη διακοπτόμενη αναπνοή εξανλείτο τόσο, ώστε δεν είχε τη δύναμη να ξαναορθωθεί, και τότε πέθαινε από ασφυξία.
Όταν ήθελαν τον σταυρωμένο να τον πεθάνουν γρήγορα, του έσπαζαν τα πόδια, ώστε να μην μπορεί ν’ ανασηκωθεί και να αναπνεύσει. Γι’ αυτό και ο Πιλάτος διέταξε να σπάσουν τα πόδια των τριών σταυρωμένων, για να τελειώνουν γρήγορα, διότι την άλλη μέρα ήταν Πάσχα και δεν έπρεπε να ζουν οι σταυρωμένοι. Ο Ιησούς όμως ήταν πολύ εξαντλημένος και πέθανε πολύ πριν από το κανονικό χρονικό όριο, μέσα σε τρεις ώρες (από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3). Γι’ αυτό και δεν του έσπασαν τα πόδια, ενώ των ληστών που αργούσαν να πεθάνουν, τα έσπασαν.
Όταν σταύρωναν κάποιον ήθελαν και να τον εμπαίζουν, γι’ αυτό και τον σταύρωναν σε δημόσιους δρόμους ή σε σταυροδρόμια ή κοντά σε πύλες της πόλης. Τον Ιησού με τους δυο ληστές τους σταύρωσαν κοντά σε μια πύλη, έξω από τα τείχη της πόλης, όπου περνούσαν πολλοί περαστικοί. Γι’ αυτό και οι Ιεροί Ευαγγελιστές λένε ότι «οι παραπορευόμενοι» (δηλ. οι περαστικοί) κορόιδευαν τον Εσταυρωμένο Ιησού.
Υπάρχει και σήμερα ακόμη συνήθεια, πριν καταδικάσουν κάποιον σε θάνατο, να του διαβάζουν την αιτία της καταδίκης του. Σε διάφορους τόπους τους κρεμούν απ’ το λαιμό μια πινακίδα όπου γράφεται η αιτία του θανάτου τους. Αυτή τη σημασία έχει και η πινακίδα που κάρφωσε ο Πιλάτος πάνω από το Σταυρό του Ιησού, με την επιγραφή «Ιησούς Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων».
Με την επιγραφή αυτή σαν να ήθελαν να πουν: «Αυτός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι επαναστάτης, γιατί ενώ έχουμε Βασιλιά μας τον Καίσαρα, αυτός ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά των Ιουδαίων και γι’ αυτό τον πιάσαμε και τον σταυρώσαμε».
Βλέπουμε λοιπόν πώς έχει το πάθος και ο φρικτός θάνατος του Kυρίου μας, του Nυμφίου των ψυχών μας. Αυτό το φρικτό σταυρικό θάνατο κι αυτό το πάθος οφείλουμε να οικειοποιηθούμε όλοι μας και να πούμε: για μένα, Χριστέ μου, υπέμεινες, για μένα μαστιγώθηκες, για μένα σταυρώθηκες.
Κι αφού το κίνητρό Σου ήταν η αγάπη και μόνο η αγάπη, εγώ ο ταπεινός Σου προσφέρω μια μόνο υπόσχεση: να βάλω φρένο στην αμαρτία, και μια που η αμαρτία μου Σε ανέβασε στο σταυρό, εγώ μισώ πια την αμαρτία και θέλω να ζήσω ως γνήσιος μαθητής Σου, σαν ένας ευγνώμων υιός Σου, λυτρωμένος και λουσμένος στο καθαρό αίμα του φρικτού και σταυρικού Σου τέλους, σεσωσμένος από το αίμα του σταυρού Σου που κυλά και ρέει ασταμάτητα εδώ και δύο χιλιετίες για τη δική μου σωτηρία, για το δικό μου αγιασμό.
Πηγή: http://www.imlarisis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου