Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ (π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου)

 

Το είδωλο πολλών ανθρώπων στο άμεσο παρελθόν ήταν η επιστήμη και η ψυχολογία. Είχαν πιστέψει πως η επιστήμη θα έλυνε όλα τα εξωτερικά προβλήματα τού ανθρώπου και η ψυχολογία θα τον βοηθούσε να ξεπεράσει τα εσωτερικά του προβλήματα και να οδηγηθεί στη μακαριότητα. Αλλά σήμερα πολλοί άνθρωποι, και ιδιαίτερα νέοι, κατανόησαν πως η επιστήμη και η ψυχολογία δεν ήσαν σε θέση να τού λύσουν τα προβλήματα. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο˙ εδημιούργησαν νέα προβλήματα και οδήγησαν σε τρομακτικά αδιέξοδα.

Παρ' όλα αυτά, η λέξη επιστήμη ηλεκτρίζει πολλούς. Δεν έχει σημασία αν έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην παραδεδομένη αντίληψη για την επιστήμη. Αναζητούν ένα άλλο «μοντέλο», μια άλλη αντίληψη για τον κόσμο, ένα άλλο «επιστημονικό πρίσμα», μέσα από το οποίο θα ερμηνεύσουν τον κόσμο˙ μία νέα αντίληψη για την επιστήμη. Σ’ αυτή την αναζήτηση υπάρχει σήμερα η αποκρυφιστική προσφορά˙ η «απόκρυφη επιστήμη».

Ο Παύλος Θεοφιλόπουλος, στο χειρόγραφό του αναφέρει:

«Για όσους σέβονται ακόμη σαν θεά τη σύγχρονη επιστήμη, υπάρχουν οργανώσεις που υποστηρίζουν πως με τη δική τους "επιστήμη" μπορούν να συνταιριάσουν τα αταίριαστα: τη θεωρία της σχετικότητας και την ινδουιστική κοσμολογία, τα διαπλανητικά ταξίδια με την "αστρική προβολή" κ.ο.κ. Εντυπωσιάζονται λοιπόν όταν τύχει να βρεθούν μπροστά σε κάποιον, που εξαιτίας μιας πολυμάθειας γύρω από θέματα "εσωτερισμού", τους πείθει ότι κατέχει τα "κλειδιά" για τη "γνώση" και για την επίλυση των αινιγμάτων του Σύμπαντος». Είναι ενδεικτικός ο τίτλος βιβλίου του Δ. Δώριζα: «Κλειδιά» (Αθήνα 1990).

Αυτή η «γνώση-κλειδιά» προβάλλεται με απόλυτη απαίτηση. Στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρεται:

«Αδελφέ μου, αυτό που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι απλά ένα βιβλίο που περιέχει συλλήψεις ιδεών, γνώμες, πεποιθήσεις, ή προσωπικά «πιστεύω», ούτε ένα βιβλίο που περιέχει την Αλήθεια του Θεού, όπως εγώ την κατανόησα, αλλά ένα βιβλίο που πάλλεται και δονείται μέσα στον Ανυπέρβλητο Κραδασμό της Θείας Ουσίας του Πνεύματος, της Αλήθειας του Θεού έτσι όπως ο Ίδιος ο Θεός την παρέχει στον Άνθρωπο».

Πρόκειται για «εσωτερική γνώση» και για «εσωτερική επιστήμη», που έχει την πηγή της όχι σε ανθρώπινη κατανόηση, αλλά στον «κραδασμό της Θείας Ουσίας του Πνεύματος της Αληθείας του Θεού». Είναι «ο ίδιος ο Θεός» που παρέχει αυτή τη γνώση, που γι' αυτό είναι άπειρη. Αυτή η «γνώση» αποκαλύπτεται στην ανθρωπότητα τώρα, στη «Νέα Εποχή», από το «Δάσκαλο» της «Νέας Εποχής», στο πρόσωπο του οποίου πρέπει να αναγνωρίσουμε τον «Χριστό της Δεύτερης Παρουσίας»! Γι' αυτό και ο Δ. Δώριζας συνεχίζει στον πρόλογο του ίδιου βιβλίου του «Κλειδιά»:

«Προσπάθησα να ανυψώσω τον άνθρωπο χωρίς διάκριση, τηρώντας πιστά όλες τις γνωστές Αρχές της Διδασκαλίας του Λόγου Χριστού της Πρώτης Παρουσίας, αλλά και τις άγνωστες που μέχρι σήμερα παρέμειναν καλυμμένες και αποκαλύπτονται στη Δεύτερη Παρουσία Του, δίνοντας σ' αυτήν την Υπερτέλεια και Άφθαστη Διδασκαλία της Αγάπης, την πραγματική Της Διάσταση, που δεν έχει όρια γιατί είναι άπειρη, που όσο κι αν εμβαθύνει ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να βρίσκεται στην Αρχή της κατανόησής Της».

Η διδαχή αυτή είναι βέβαια αντίθετη με την Αγία Γραφή, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί τον «Χριστό της Δευτέρας Παρουσίας» Δ. Δώριζα. Εμείς γνωρίζουμε πως ο Κύριος δεν θα έλθει να κρίνει˙ «θα φέ­ρει στο φως τα πράγματα που κρύβονται στο σκοτάδι και θα φανερώσει τις σκέψεις των καρδιών» και τότε «ο καθένας θα πάρει τον έπαινό του από τον Θεόν» (Α' Κορ. δ' 5). «... τώρα εφανερώθηκε μια για πάντα εις το τέλος των αιώνων, δια να καταργήσει την αμαρτία με την θυσία του εαυτού του. Και όπως οι άνθρωποι μια φορά πεθαίνουν και ύστερα έρχεται η κρίση, έτσι και ο Χριστός... θα εμφανιστεί δια δευτέρα φορά, όχι δια ζήτημα αμαρτίας, εις εκείνους που τον αναμένουν δια την «σωτηρία τους» (Εβρ. θ' 26-27)• θα καθήσει «στο θρόνο της δόξας του» για να κρίνει τα έθνη και τον καθένα μας χωριστά (Ματθ. κε' 31-33).

Όμως ο Δ. Δώριζας επιμένει, ότι ο «Χριστός της Δευτέρας Παρουσίας» θα αποκαλύψει την τέλεια αλήθεια, την «ανώτερη γνώση», τη μυστική διδασκαλία και την απόκρυφη επιστήμη της «Νέας Εποχής»:

«Οι Διδασκαλίες στις οποίες θα έχεις την ευκαιρία να εμβαθύνεις μελετώντας, είναι Τέλειες, γιατί δεν περιέχουν στοιχεία ανθρώπινης γνώσης, δεν περιέχουν έννοιες που να μπορεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει, αν το Πνεύμα της Αληθείας δεν μένει σ' αυτόν. Είναι Άπειρες, τόσο άπειρες όσο κι εσύ, και θα τις κατανοείς τόσο, όσο αναγνωρίζεις την απειρότητα μέσα σου...

Η Διδασκαλία της Νέας Εποχής δεν είναι άλλη παρά αυτή η ίδια η Ασύλληπτη και Μοναδική Διδασκαλία του Λόγου της Πρώτης Παρουσίας, δεν είναι άλλη παρά αυτή η Διδασκαλία που παρέμεινε διαμέσου των αιώνων καταγραμμένη στα τέσσερα Ευαγγέλια, και γενικά σε ό,τι επέτρεψε ο θεός να καταγραφεί, τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη.

Στη Νέα Κοσμική Περίοδο τα πάντα ανάγονται στην Απειρότητα, γιατί αυτή είναι η Νέα εξέλιξη του ανθρώπου, να καταστεί τόσο Άπειρος όσο και ο Ουράνιος Πατέρας Του. Είναι η Περίοδος κατά την οποία τα πάντα θ' αποκαλυφθούν στον Άνθρωπο. Τίποτε δεν θα παραμείνει κρυφό».

Όποιος δεν συμμορφώνεται μ' αυτή την «απόκρυφη γνώση», καταδικάζεται, θεωρείται «προσκολλημένος σε εξωτερικούς τύπους» και «δογματικά όρια», θεωρείται φανατικός, εγωιστής και ανέντιμος άνθρωπος, εμπαθής:

«Πολλοί δεν κατανόησαν ή δεν μπόρεσαν να χωρέσουν το μέγεθος των αποκαλύψεών μου, που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στην ανθρωπότητα, γιατί παρέμειναν προσκολλημένοι σε εξωτερικούς τύπους λατρείας, σε δογματικά όρια που δεν δίδαξε ο Λόγος Ιησούς, σε φανατισμό και εγωισμό και εμπάθεια, που είναι το αποτέλεσμα εκείνης της τοποθέτησης τού νου που πιστεύει ότι κατέχει όλη την Αλήθεια, έχοντας δημιουργήσει στεγανά που δεν έχουν αφήσει κανένα χώρο στο νου, την καρδιά και τη Συνείδησή τους, για να εισδεχθούν τις αποκαλύψεις μου που προέρχονται εκ Πνεύματος Θεού, και οι οποίες θα τους βοηθούσαν στην καλύτερη κατάρτισή τους και εκλέπτυνσή τους, εισερχόμενοι μέσα στην Απειρότητα των Θείων Διδασκαλιών, εννοιών και Νόμων, για να κατανοήσουν την απειρότητα της Θείας Σοφίας και την Απειρότητα τού ίδιου τού Εαυτού τους».

Οι επικριτές τού Δ. Δώριζα, λέγει ο ίδιος, «επαναλαμβάνουν την Ιστορία, κατά την οποία καταδίκασαν το Λόγο Χριστό ως Αιρετικό και Πλάνο». Παίρνοντας αφορμή από το βιβλίο μας «Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή», στο οποίο αμφισβητείται η «θεϊκή αυθεντία» της «εσωτερικής γνώσης» τού ψευδομεσσία Δώριζα, και έχοντας εμάς ως στόχο, προσθέτει πως μ' αυτόν τον τρόπο γινόμαστε «θεομάχοι»! Χάνοντας εντελώς την ψυχραιμία του και απευθυνόμενος σε εμέ, γράφει:

«Πιστεύεις ότι θα το βάλω στα πόδια φοβούμενος τους μύδρους σου; Τι νομίζεις ότι Είμαι, καλάμι υπό άνεμου σαλευόμενο που το ριπίζει ο άνεμος, η Αγωνιστής δοκιμασμένος και σκληρός Μαχητής, έτοιμος να θυσιαστεί για το Έργο του;

Μήπως νομίζεις ότι είμαι μια γυναικούλα με το τσεμπέρι της, απ' αυτές που τρέχουν να σου φιλήσουν το χέρι εκλιπαρώντας την Ευλογία σου;

Διάβασες, αδελφέ, επισταμένα τις Διδασκαλίες μου η κάθισες να σκεφτείς τι περιέχουν τα Μυστήρια που αποκαλύπτω, τα Μυστήρια τού Απείρου Θείου Νου, τα Μυστήρια τού Απείρου, τα Συμπαντικά, που ανθρώπινος νους δεν συνέλαβε ακόμη και δεν ήταν δυνατόν να εκφράσει, γιατί είναι πέρα από την ανθρώπινη Γνώση που κυκλοφορεί μέχρι σήμερα, πέρα από τις ανθρώπινες συλλήψεις και δυνατότητες, που είναι καθαρή, καθαρότατη, διαυγέστατη έκφραση τού Θείου Λόγου, τού Απείρου Θείου Λόγου τον οποίο νομίζεις ότι υπηρετείς και υπεραμύνεσαι;».

Αυτό το επαρμένο φρόνημα αποδεικνύει πως ο άνθρωπος αυτός και οι δοξασίες του δεν έχουν σχέση με τον Θεό και τα δώρα Του. Γιατί η χάρη τού Θεού δίδεται στους ταπεινούς• στους υπερήφανους «αντιτάσσεται» ο Θεός (Ιακ. δ' 6. Α' Πέτρ. ε' 5).

Αλλά γιατί πολλοί άνθρωποι, και ιδιαίτερα νέοι, προσελκύονται από μια τέτοιου είδους «γνώση» και «απόκρυφη επιστήμη»; Ο Παύλος Θεοφιλόπουλος ερμηνεύει το φαινόμενο αυτό ως εξής:

«Αλλά γιατί πολλοί σήμερα θαμπώνονται από τέτοιου είδους "γνώση"; Γιατί δεν ζουν την πνευματική ζωή! Όσο ένας άνθρωπος ζει την πνευματική ζωή, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η εν Χριστώ Ζωή. Τον ενδιαφέρει η γνώση που τον οδηγεί στην πνευματική ζωή, γιατί αυτή η γνώση είναι καρπός τού Αγίου Πνεύματος και αναπτύσσεται με την παρουσία τού Αγίου  Πνεύματος στις καρδιές των αγίων ανθρώπων», συνεχίζει ο Π. Θεοφιλόπουλος και καταλήγει:

«Όταν ο άνθρωπος ζει και κινείται σ' αυτό που σωστά κάποιος ονόμασε "φαντασίωση τού συνήθους βίου", όταν όλες οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις διαποτίζονται από το πνεύμα τού υλισμού, οι μόνες γνώσεις που τον ενδιαφέρουν είναι οι αποκαλούμενες "επιστημονικές", που έχουν τη δυνατότητα να τού προσφέρουν άνετη ζωή και άμεση ικανοποίηση των διαφόρων επιθυμιών του. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που χρειάζονται περισσότερα, για να μπορούν να ικανοποιούν συνεχώς τις επιθυμίες και τα πάθη τους. Βλέποντας τους τώρα ο Διάβολος, φοβάται μήπως τού ξεφύγουν. Γι' αυτό τους σπρώχνει στην αναζήτηση και σε άλλου είδους γνώσεις, πείθοντάς τους πως είναι πνευματικές».

Ας εξετάσουμε τις «προσφορές» στο χώρο της παραθρησκείας:

Ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι προβάλλει τις αποκρυφιστικές προσφορές του με επιστημονικούς ό­ρους. Μιλάει για «Επιστήμη της Δημιουργικής Διανοίας» και για «Τεχνολογία τού Ενοποιημένου Πεδίου». Δεν παρέλειψε να ιδρύσει και «Διεθνές Πανεπι­στήμιο Μαχαρίσι» στις ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκές χώρες, με σκοπό την καλλιέργεια αυτής της «επιστήμης». Με την τεχνική του, που την προβάλλει ως «επιστημονική», υπόσχεται τη λύση όλων των προβλημάτων τού κάθε ανθρώπου, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας- το 1975 ανήγγειλε τη «χαραυγή της Εποχής τού Φωτισμού».

Αυτή η απόκρυφη γνώση εδιδάσκετο για ένα διάστημα ως «επιστήμη» στο πανεπιστήμιο Κρήτης από τον οπαδό τού γκουρού Μαχαρίσι Π. Ασημάκη, ειδικό επιστήμονα τού τμήματος ψυχολογίας. Στο βιβλίο που δόθηκε στους φοιτητές και που είναι έκδοση τού Aquarius, προβάλλονται τα αποτελέσματα τού Υπερβατικού Διαλογισμού στους διάφορους τομείς. Ο συγγραφέας παραθέτει πλούσια βιβλιογραφία, που δίνει την εντύπωση πως τα φερόμενα ως αποτελέσματα γίνονται αποδεκτά από την επιστήμη. Αν όμως κανείς ερευνήσει το «βιογραφικό» των συγγραφέων αυτών θα δει πως πρόκειται για οπαδούς του γκουρού, που εκφράζουν τις προσωπικές των θρησκευτικές πεποιθήσεις. Γράφει ο Π. Ασημάκης:

«Τα αποτελέσματα του Υπερβατικού Διαλογισμού για την ανάπτυξη τού νοητικού δυναμικού μπορούμε να τα δούμε να επιστέφουν επιστημονικές έρευνες σε διάφορους τομείς, τους οποίους θα καλύψουμε σ' αυτό, αλλά και σε επόμενα κεφάλαια.

Οι φοιτητές και οι μαθητές αναφέρουν ότι έχουν μεγαλύτερη διαύγεια και είναι πιο συγκεντρωμένοι στις μελέτες τους.

Οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι αισθάνονται περισσότερο αυτάρκεις, οι υποθέσεις τους εξελίσσονται σε πιο ήρεμο και ήπιο κλίμα. Φαίνεται να έχουν περισσότερο καιρό για τις υποθέσεις τους, αισθάνονται περισσότερο ενεργητικοί, πιο δημιουργικοί και πιο υγιείς.

Ακόμη και οι νοικοκυρές βλέπουν ένα διαφορετικό κλίμα μέσα στο σπίτι, στις σχέσεις με τα άλλα μέλη της οικογένειας.

Έρευνες έχουν δείξει:

- βελτιωμένη συγκέντρωση

- αύξηση αυτοπεποίθησης

- ολοκλήρωση της προσωπικότητας

- αυξημένη δημιουργικότητα

- αύξηση της νοημοσύνης και της ικανότητας μάθησης

- βελτιωμένη μνήμη

- αυξημένη συνεργασία νου και σώματος» (Π. Ασημάκη, Υπερβατικός Διαλογισμός: Η ψυχοφυσιολογία της Ολοκλήρωσης, Αθήνα 1991, σ. 38-39).

Για τα «επιστημονικά αποτελέσματα» στον τομέα της υγείας υπογραμμίζεται:

 «Ακόμη, έχουμε δει από τον Υπερβατικό Διαλογισμό βελτίωση σε ημικρανίες, σε πονοκεφάλους από συσπάσεις, σε φοβίες, σε άγχος, σε καρδιακές προσβολές• επίσης σε περιπτώσεις αϋπνίας, υπέρτασης, άσθματος, βρογχίτιδας, υπερβολικού καπνίσματος, καθώς και κατανάλωσης αλκοόλ, κατάθλιψης και έλκους» (σ. 43).

44% λιγότερες επισκέψεις στο γιατρό

53% λιγότερες εισαγωγές σε νοσοκομεία

70% λιγότερες μέρες παραμονής στα νοσοκομεία.

Επίσης, είχαν:

55% μείωση στην εμφάνιση όγκων όλων των τύπων

87% λιγότερες καρδιακές παθήσεις 30% λιγότερες λοιμώξεις

87% λιγότερες ασθένειες τού νευρικού συστήματος κ.α. (σ. 48)».

Ο Π. Ασημάκης αναφέρεται επίσης στα αποτελέσματα τού «Υπερβατικού Διαλογισμού» στις διαπροσωπικές σχέσεις, στα οφέλη για τη βιομηχανία και τις επιχειρήσεις, για τη δημιουργία παγκόσμιας ειρήνης κ.α. Αλλά, όπως παρατηρήσαμε, οι στατιστικές και τα στοιχεία που παρατίθενται έχουν μόνο θρησκευτική αξία και όχι επιστημονική. Τόσο οι «επιστήμονες» που έκαναν την «έρευνα», όσο και εκείνοι που συμμετείχαν σ' αυτή ήσαν οπαδοί τού γκουρού Μαχαρίσι.

Το ίδιο ισχύει και για άλλες αποκρυφιστικές - παραθρησκευτικές ομάδες, που προβάλλουν τις τεχνικές τους ως «καθαρή επιστήμη». Ισχυρίζονται πως οι δι­κές τους τεχνικές και όχι οι άλλες, αποτελούν το «Κλειδί» προς λύση όλων των προβλημάτων. Ο L.R. Hubbard, «μεσσίας» της Σαηεντόλοτζυ, που στη χώρα μας είναι γνωστή ως «Κέντρο Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος» (ΚΕΦΕ) και ως «Φιλοσοφικό Κέντρο Αθηνά», αναφέρει για τις πρακτικές του ότι αποτελούν «οργανωμένη επιστήμη της σκέψεως, που έχει εποικοδομηθεί σε ορισμένα αξιώματα, δηλαδή σε διαπιστώσεις φυσικών νόμων, που είναι ισάξιοι με αυ­τούς των φυσικών επιστημών... Περιλαμβάνει θεραπευτική τεχνική, με την οποία μπορούν ν' αντιμετωπισθούν όλες οι μη οργανικές ασθένειες και όλες οι οργανικές ψυχοσωματικές παθήσεις, με βεβαιότητα πλήρους θεραπείας σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις» (L.R. Hubbard, Dianetics, die Moderne Wissenschaft der Geistigen Gesundheit, Denmark 1974, σ. 6).

Για τον πιστό χριστιανό δεν υπάρχει «απόκρυφη επιστήμη», που να οδηγεί στην «υπερβατική γνώση». Το κτιστό είναι από τη φύση του περιορισμένο˙ δεν μπορεί να ξεπεράσει την οντολογική άβυσσο που το χωρίζει από τον Άκτιστο και Αιώνιο Θεό, ώστε να εξερευνήσει το απεριόριστο μυστήριο τού Δημιουργού του. Αν ταυτίσει την κτιστή αλήθεια, την οποία τυχόν ερευνά και ανακαλύπτει, με την άκτιστη πραγματικότητα, οδηγείται σε πλάνη και «ανοίγεται» σε πονηρές επιρροές.

Αλλά και το πονηρό πνεύμα, που βρίσκεται πίσω από κάθε λεγόμενη «απόκρυφη επιστήμη» και από κάθε μορφή αποκρυφισμού, δεν μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην υπερβατική αλήθεια. Σκοτίζει το μυαλό του και τον οδηγεί σε ποικίλες φαντασιώσεις του νου, οι οποίες περικλείουν μεγάλους κινδύνους για τον πλανεμένο άνθρωπο.

Η Εκκλησία δεν κηρύττει κανένα είδος ανθρώπινης σοφίας και προτρέπει τους πιστούς να μη πιστεύουν «παντί πνεύματι», αλλά να δοκιμάζουν τα πνεύματα, αν είναι από τον Θεό, διότι «πολλοί ψευδοπροφήται έξήλθον εις τον κόσμον» (Α' Ιω. δ' 1). Αναφορικά με την αδυναμία τού ανθρώπου να γνωρίσει με τις δικές του δυνατότητες την άκτιστη αλήθεια, αναφέρεται:

«Ο λόγος γαρ ο τού σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού έστι», γιατί είναι γραμμένο: «Θα εξαφανίσω την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών θα εκμηδενίσω. Που είναι ο σοφός; Που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του κόσμου τούτου; Δεν εμώρανε ο Θεός την σοφίαν τού κόσμου τούτου; Διότι αφού, κατά την σοφίαν τού Θεού, ο κόσμος δεν εγνώρισε με την σοφία του τον Θεόν, ευδόκησε ο Θεός δια της μωρίας τού κηρύγματος να σώσει τους πιστεύοντες» (Α' Κορ. α' 18-21).

Οι Ιουδαίοι ζητούσαν υπερβατικές εμπειρίες, «θαύματα» και οι Έλληνες ήθελαν τη βαθύτερη γνώση, «σοφίαν». Όμως η Εκκλησία κηρύττει την σώζουσα αλήθεια, τον Χριστό, που είναι για μεν τους Ι­ουδαίους σκάνδαλο και για τους Έλληνες μωρία˙ όμως για τους πιστούς είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία»˙«ότι το μωρόν τού Θεού σοφώτερον των αν­θρώπων έστι, και το ασθενές τού Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων έστι» (Α' Κορ. 22-26).

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

Πηγή: http://www.egolpion.com