ΕΙΣ ΠΤΩΣΙΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ (Αρχιμ. Αθηναγόρα Καραμαντζάνη)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΤΕΡΨΕΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΑ -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

            Το θέμα το οποίον εξετάζεται στον τόμο αυτόν είναι από εκείνα που δημιουργούν σοβαρούς προβληματισμούς σε κάθε εποχή. Στην εποχή μας όμως ο προβληματισμός έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις, τις δε τελευταίες ημέρες και εντός του εκκλησιαστικού χώρου. Είναι πολύ κρίσιμο, αλλά και πολυσύνθετο. Για την Εκκλησία όμως του Χριστού μη διαπραγματεύσιμο. Για την Εκκλησία το θέμα θεωρείται κλειστό και λελυμένο. Έχει ωστόσο τις διάφορες πλευρές του, θεολογική, ηθική, ψυχολογική, κοινωνιολογική και βιολογική, από τις οποίες μπορεί καθένας να το προσεγγίσει, προς κοινή ωφέλεια και θρίαμβο της αληθείας.

            Στον τόμο αυτόν επιχειρείται αυτή η πολύπλευρη προσέγγιση, από πρόσωπα με γνώση, επιστημοσύνη, αλλά και πολυετή πολύτιμη πείρα, στα θέματα των προγαμιαίων σχέσεων.

            Σ' αυτόν τον μεγάλο πλούτο, ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε κι εμείς τον πνευματικό οβολό μας, ως τα δύο εκείνα λεπτά της χήρας και ως ελαχίστη συμβολή στην όλη προσπάθεια.

            Το ζήτημα των γενετησίων σχέσεων θεωρείται «κλειδί» για την όλη ύπαρξη του ατόμου. Θα λέγαμε ότι «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» (Λουκ. 2:34) και «λίθος προσκόμματος». Και τούτο γιατί μπορεί να αποτελέσει για τον άνθρωπο αιτία ευτυχίας και προόδου ή παράγοντα δυστυχίας και απώλειας και «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».

            Είναι γεγονός ότι το γενετήσιο ένστικτο εδόθη στον άνθρωπο από τον Δημιουργό ως δωρεά, προς συνέχιση του δημιουργικού έργου Του επί της γης. Η Αγ. Γραφή από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του ανθρώπου υποδηλώνει την ύπαρξη και λειτουργία του (Γεν. 1:27).

            Έχει δε λεχθεί ότι «το ένστικτο μπορεί να θεωρηθεί για τον άνθρωπο το δυναμικό στοιχείο της ψυχής του, που έχει ορισθεί να του συμπαρίσταται από την στιγμή που ενεργοποιείται ο εγκέφαλός του μέχρις ότου αυτός παύση να λειτουργεί». Εμείς, σύμφωνα με το πνεύμα της Αγ. Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, χωρίς να το υποτιμούμε, δεν το υπερτονίζουμε, ούτε το θεοποιούμε, καθώς θέλει ο φροϋδισμός ή πανσεξουαλισμός των ημερών μας, αποδίδοντας μία παντοδυναμία και διδακτορία στο λίμπιντο. *Δεν το αυτονομούμε από την όλη ψυχοσωματική ενότητα κατά τρόπο μανιχαϊστικό, αλλά το εντάσσουμε μέσα σε όλα εκείνα τα βιολογικά και ψυχοπνευματικά πλαίσια του ανθρώπινου είναι, σαν κάτι που πρέπει να λειτουργεί εν συνεργασία με όλες αυτές τις δυνάμεις του ανθρώπου και προπαντός με την ελευθερία του, ως υπηρέτης της ζωής. Η μηχανιστική αντίληψη της λειτουργίας του σεξουαλικού ενστίκτου αδικεί τον άνθρωπο, υποβιβάζοντας τον στην τάξη του ζώου.

            Δεχόμεθα ότι πρόκειται περί ενός δυναμικού ενστίκτου, το οποίο επηρεάζει σοβαρά τον άνθρωπο καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του, παίζοντας πολλές φορές, καθώς ελέχθη, ένα αποφασιστικό ρόλο.

            Είναι αξιοσημείωτο ότι ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς προλαμβάνοντας τους ψυχολόγους και παιδαγωγούς αιώνες πριν, λέγει ότι η γενετήσια λειτουργία παρουσιάζει τις πρώτες εκδηλώσεις της ήδη από την βρεφική ηλικία. «Αι προς τεκνογονίαν φυσικαί κινήσεις, επισημαίνουσιν, υπομαζίοις έτ' ούσι τοις παισί».

            Επικεντρώνοντας την εξέτασή μας στην πνευματική πλευρά του προβλήματος, παρατηρούμε ότι η εξώγαμη δραστηριότης του ανθρώπου, ως συνιστώσα, κατά τον νόμο του Ευαγγελίου, σαφή παράβαση και αμαρτία, επιφέρει, κατά τρόπο συνήθως εντυπωσιακό, σοβαρότατο κλονισμό στις τρεις σχέσεις που διέπουν τον άνθρωπο: προς τον Θεό, τον πλησίον και τον εαυτό του. Θα μπορούσε κανείς να πη ότι η προσωπικότητα κυριολεκτικώς αποδιοργανώνεται. Τούτο δεν είναι μια θεωρητική τοποθέτηση, αλλά απόσταγμα της μικρής προσωπικής μας πείρας ως πνευματικού, και της μακράς πείρας σπουδαίων πνευματικών πατέρων και καθοδηγητών, οι οποίοι υπηρέτησαν και υπηρετούν τον άνθρωπο και μάλιστα τον νέο.

            Ο άνθρωπος δεν είναι αυτόνομη ύπαρξη, αλλά δημιούργημα του Θεού κατ' εικόνα Του, με το σκοπό να αποτελεί ο Θεός το υπαρξιακό του κέντρο, από το οποίο να αντλεί τους χυμούς της θείας Του ζωής και προς τον Οποίο να κατευθύνεται σαν το βέλος προς το στόχο του.

            Αυτό λοιπόν που δέχεται το πρώτο καίριο πλήγμα εξ αιτίας των ηθικών παρεκτροπών είναι ακριβώς η σχέση του ανθρώπου, και μάλιστα του νέου, προς τον Θεό. Η πίστη του υφίσταται σοβαρό κλονισμό. Η πτώση στην σαρκική αμαρτία έρχεται να παίξει ένα αρνητικό ρόλο ως προς την πίστη. Το πράγμα εξηγείται: Η ψυχή, χάρις στον εσωτερικό νόμο της συνειδήσεως, λαμβάνει εσωτερική γνώσι ότι ο Θεός είναι αντίθετος προς τα αμαρτήματα της σαρκός και βιώνοντας αισθήματα ενοχής, δεν θέλει να έλθει σε σχέση μαζί Του, διαγράφοντάς Τον από τον ορίζοντα.        Το φαινόμενο τούτο συχνάκις το συναντήσαμε κατά την ποιμαντική μας διακονία κυρίως προς την νεότητα της Πατρίδος μας. Ο Ντοστογιέφσκι στο έργο του «Οι δαιμονισμένοι» παρουσιάζει διαφόρους τύπους αθέων, οι οποίοι είναι άπιστοι ένεκα εγωισμού ή φιληδονίας. Επαληθεύονται έτσι οι λόγοι του Κυρίου: «Πας ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως...» (Ιω. 3:19) και του ουρανοφάντορος Βασιλείου: «Κουφόν και ευκίνητον η νεότης προς τα φαύλα». Χαρακτηριστική είναι και η διατύπωση ξένου φιλοσόφου ότι: «αν η γεωμετρία αντιτίθετο προς τα πάθη μας, δεν θα έλειπαν άνθρωποι που θα διαφιλονικούσαν την θετικότητα των αποδείξεών της». Στο έργο του Σίλλερ «Οι λησταί», κάποιος απ' αυτούς, κλεισμένος στο δωμάτιό του, πηγαινοέρχεται και μονολογεί, υπό το κράτος των τύψεων της συνειδήσεώς του, η οποία του λέγει ότι θα τιμωρηθεί από τον Θεό για κάποιο κακό που διέπραξε.

            Ο Θεός θα με τιμωρήσει, σκέπτεται.

            Μα όχι, Θεός δεν υπάρχει.

            Ναι, αλλά αν υπάρχει;

            Όχι, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει. Δεν θέλω να υπάρχει. Διατάσσω εγώ να μην υπάρχει!

            Τα πάντα τότε αρχίζουν να αμφισβητούνται. Η σχέση με την Εκκλησία, τα μυστήρια, χαλαρώνει. Η προσευχή λησμονείται. Οι ηθικές αντιστάσεις και οι δισταγμοί αμβλύνονται. Ό,τι ωραίο και ευγενές υπάρχει στην καρδιά, ο λίβας της αμαρτίας το ξηραίνει.

            Έμπειρος πνευματικός, γνωρίζοντας από την πλούσια του πείρα αυτή την πραγματικότητα, απευθυνόμενος σε πρώην ευσεβή νέο «περιπεσόντα εις τους ληστάς» των σαρκικών παθών, όταν κάποια ημέρα του ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει την πίστη στον Θεό, επειδή τάχα δεν τον έπειθαν οι αποδείξεις για την ύπαρξή Του, ευθέως και χωρίς περιστροφές τον ερώτησε: «δεν μου λες... ξανθιά είναι ή μελαχρινή;...»!

            Αλλά και την αληθινή και γνήσια κοινωνία προς τον πλησίον τραυματίζουν οι σαρκικές και ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις. Και βεβαίως δεν εννοούμε μόνο τις ερωτικές σχέσεις των δύο ετεροφύλων, αφού αυτές κατά κανόνα είναι θνησιγενείς, μη φθάνοντας ως τον γάμο αλλά καλύπτοντας προσωρινώς ορισμένες μόνο βιολογικές λειτουργίες, χωρίς το βαθύτερο νόημα και τον ουσιαστικό σκοπό τους. Το βλέπουμε άλλωστε αυτό στην ευκολία με την οποία συνήθως οι νέοι αλλάζουν τον ερωτικό σύντροφό τους εξευτελίζοντας έτσι την αληθινή αγάπη. Εννοούμε ότι οι σχέσεις προς τους άλλους, είτε αυτοί είναι οι γονείς είτε οι φίλοι είτε η κοινωνία, δυσχεραίνονται πολύ. Ψεύδη, θυμοί, νευρικότητες, ζηλοτυπίες, έριδες, πείσματα, ασυνέπειες, εκδικήσεις, ακόμα και εγκλήματα και πολλά άλλα κακά, δηλητηριάζουν συχνά την διαπροσωπική επικοινωνία και την συμπεριφορά του ατόμου.

            Η Αγ. Γραφή προειδοποιεί ότι: «ο σπείρων εις την σάρκαν εαυτού εκ της σαρκός θερίσει φθοράν» (Γαλ. 6:8). Αυτή δε η «φθορά» που προκαλεί η σαρκική αμαρτία γίνεται εμφανέστερη στο άτομο καθ' εαυτό, εφ' όσον η γενετήσια λειτουργία αποτελεί ψυχοβιολογικό γεγονός το οποίο επηρεάζει τον όλο άνθρωπο και ως εκ τούτου έχει αντανακλάσεις στην σωματική, αλλά κυρίως στην ψυχική σφαίρα του ανθρώπου. Τούτο παραδέχεται και ο ψυχίατρος Ασπιώτης, γράφοντας: «το σεξουαλικόν ένστικτον τελεί εν στενή συναρτήσει και προς την διανοητικήν και προς την συναισθηματικήν και προς την βουλητικήν σφαίραν» (Το παιδί και η σεξουαλική διαφώτισις, σελ. 44).

            Δεν θα επιμείνουμε στην σωματική πλευρά της φθοράς του ναού του Θεού (Α' Κορ. 3:17), διότι τα οψώνια της σαρκικής αμαρτίας είναι καταφανέστατα, με τα ποικίλα αφροδίσια νοσήματα, τα οποία, παρά την ανακάλυψη των αντιβιοτικών, εξακολουθούν ακόμη να πλήττουν καιρίως χιλιάδες ανθρώπους, ή την φοβερή μάστιγα του AIDS, που θερίζει την άλκιμη νεότητα και την οδηγεί στον πρόωρο θάνατο.

            Είναι χαρακτηριστικό ότι από στατιστικές έρευνες που έγιναν, απεδείχθη ότι το 80% των ανθρώπων που πάσχουν από AIDS είναι αυτοί που είχαν προγαμιαίες ευκαιριακές ερωτικές σχέσεις. Αν σ' αυτά προσθέσουμε και την κατάρα των ναρκωτικών, έχουμε την πλήρη εικόνα των συντριμμάτων του αγοραίου έρωτος. Πόσα τέτοια θύματα έχουν φθάσει στο επιτραχήλιό μας!

            Θα επισημάνουμε περισσότερο τα ψυχικά και ψυχολογικά ερείπια, που δημιουργούν στον εσωτερικό κόσμο του νέου οι σχέσεις αυτές. Διότι δεν μπορεί να σφάλλει ο λόγος του Θεού, όταν λέγει ότι: οι «σαρκικές επιθυμίες στρατεύονται κατά της ψυχής» (Α' Πετρ. 2:11). Πολλοί νέοι σήμερα, παρά την πληθωρική ελευθερία επικοινωνίας των δύο φύλων και τις χωρίς φραγμό σεξουαλικές επαφές, αισθάνονται πλήξη, κενό και τρομακτική μοναξιά, η οποία φθάνει μέχρι και την απογοήτευση, γιατί όχι και την αυτοκτονία. Δυστυχώς, οι τόσοι και τόσοι «ερωτικοί σύντροφοι» δεν κατορθώνουν να διώξουν την ερημιά της ψυχής τους. Πολλοί είναι οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι, παιδαγωγοί και προπαντός εμείς οι εξομολόγοι, που κατά τις επαφές με τους νέους αυτούς, διαπιστώνουν τα φοβερά ψυχικά τραύματά τους, τις ποικίλες νευρώσεις, τον μαρασμό, την αηδία και όλες τις παρενέργειες, που προκαλούνται στον χώρο της ψυχής από τις εφήμερες ερωτικές σχέσεις, που δυστυχώς πολλές φορές θέτουν την σφραγίδα τους σε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή. Εκείνο όμως που χάνεται πρώτο είναι η ελευθερία, εφ' όσον «πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας» (Ιω. 8:34).

            Στην εποχή μας έχει αφεθεί πλήρης ελευθερία στις σχέσεις των δύο φύλων και μάλιστα από πολύ νωρίς, με τον σκοπό να μην δημιουργούνται προβλήματα και προπαντός να αποφεύγονται τα λεγόμενα κόμπλεξ. Όμως τα κόμπλεξ αυτά όχι μόνο δεν περιορίσθηκαν αλλά έγιναν περισσότερα και μεγαλύτερα, και συνοδεύουν πολλές φορές τους νέους και σ' αυτήν ακόμη την έγγαμη ζωή τους. Σύμφωνα με μία στατιστική, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που οι γάμοι τους διαλύθηκαν, είχαν προγαμιαίες σχέσεις. Δεν μπορεί να είναι το ένα άσχετο με το άλλο... Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι οι διανοητικές ικανότητες του νέου, που κάνει μία τέτοια ζωή σοβαρά υποβαθμίζονται. Ο διάσημος βιολόγος Αλέξις Καρέλ υποστηρίζει ότι: «όταν λείπει ο ηθικός εξοπλισμός, το λογικό αδυνατίζει και παρατηρείται διανοητική έκπτωση». Οι νέοι που είναι «μπλεγμένοι» στα «γρανάζια» μιας τέτοιας ζωής συνήθως δεν έχουν πολλή όρεξη για μόρφωση, για σπουδές και μελέτη. Ζουν στην αιχμαλωσία του πάθους, που συσκοτίζει τον νου και την συνείδηση.

            Όσοι έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Ξενόπουλου «Ο κόσμος και ο Κοσμάς» θα είδαν τον Αλιμπράντη που ονειρεύεται να γίνει κοινωνικός αναμορφωτής, να ετοιμάζει συλλόγους, κίνηση, προγράμματα και να τα αφήνει όλα αυτά, να αφήνει σύξυλους τους συνεργάτες του, γιατί έτσι διατάσσει το πάθος... (π. Μελίτη. Ακτίνες 1946, σελ. 141).

            Ο μακαριστός και χαρισματούχος πνευματικός π. Πορφύριος μας εξεμυστηρεύθη το εξής:

            Τον επεσκέφθη κάποτε μια φοιτήτρια που είχε ερωτικές σχέσεις με ένα νέο.

            - Άφησε τώρα τις ερωτικές περιπέτειες και κοίταξε τα μαθήματά σου, της είπε.

            Όταν η κοπέλα ξαναπήγε να τον συναντήσει, την ερώτησε:

            - Πως πας; Συγκέντρωσες το μυαλό σου στις σπουδές σου;

            Και η απάντησή της:

            - Πώς να συγκεντρώσω πάτερ, αφού ο... Νίκος είναι πάντοτε εδώ; και έδειξε το μέτωπό της...

            Για το πόσο κακό κάνει στον νέο ή την νέα ο πρόωρος σαρκικός έρωτας, ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «επειδάν περιγένηται του λογισμού, ουκ αφίησι συνιδείν ουδέν των δεόντων, αλλά καθάπερ εν σκότω και νυκτομαχία τινί, ούτως άπαντα διαπράττεται», δηλ. «όταν (ο σαρκικός έρωτας) καταλάβει τον νου, δεν επιτρέπει την αντίληψη του ορθού, αλλά όλα τότε γίνονται μέσα στο σκοτάδι, σαν πόλεμος μέσα στην νύχτα» (ΕΠΕ 15, 164). Όντως, έχουμε παρατηρήσει ότι όλη η προσωπικότητα του ανθρώπου από την αμαρτία κακοποιείται. Ο χαρακτήρας αλλοιώνεται και η συμπεριφορά γίνεται κάπως αλλοπρόσαλλη. Το βλέμμα γίνεται βλοσυρό, ανήσυχο και ταραγμένο. Η ανδρεία της ψυχής, το θάρρος, η χαρά της εργασίας και η ευθύτητα της καρδιάς, υφίστανται καθίζηση από την παραζάλη του σαρκικού πάθους. Η προθυμία και ο ενθουσιασμός για κάθε υψηλό και ωραίο μαραίνονται και έτσι η ζωή πεζοποιείται, με κυρίαρχα στοιχεία την φιλαυτία και τον εγωισμό.

            Με τις ελεύθερες σαρκικές σχέσεις πλήττεται θανάσιμα και το συναίσθημα της αιδούς. Η αιδώς αποτελεί ένα πολυσύνθετο συναίσθημα, δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και ισχυρό χαλινό για την ανθρωπότητα. Λέγει ο άγ. Ιωάννης της Κλίμακος: «Δείχνοντας και εδώ ο αγαθός Κύριος πολλή πρόνοια για μας, εμπόδισε την αναισχυντία των γυναικών με την εντροπή, σαν με χαλινάρι. Διότι αν μόνες τους έτρεχαν προς τους άνδρες ‘'ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ''» (Λόγος 15).

            Η Αγ. Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας αποδίδουν μεγάλη βαρύτητα στην αιδημοσύνη και την σεμνότητα του ήθους. «Έστιν αισχύνη δόξα και χάρις» (Παροιμ. 26:11). Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος αποφαίνεται: «πρόσωπον αιδήμονος μιμείται την ταπείνωσιν του ηγαπημένου» (του Κυρίου).

            Πράγματι! Το απαλό κοκκίνισμα του προσώπου των νέων, αποτελεί το πιο ωραίο στολίδι και την πιο ακριβή ομορφιά τους!...

            Το να παύση ο άνθρωπος να ντρέπεται μπροστά στον εαυτό του και τους άλλους, θεωρείται μεγάλη κατάπτωση του ιδίου και της κοινωνίας που του έδωσε μια τέτοια αγωγή. «Εάν σκοπός της παιδείας - λέγει ο μεγάλος παιδαγωγός Ιωάννης ο Χρυσόστομος - είναι να ντρέπεσαι τον εαυτόν σου, αποτελεί εσχάτη απαιδευσία το να μην ντρέπεσαι ούτε τους άλλους». Η ντροπή χρησιμεύει ως ένα λεπτό ένδυμα της προσωπικότητας, κυρίως στα νιάτα, το οποίον όταν αμαυρωθεί ή καταστραφεί τελείως, αφανίζει το ανθρώπινο ηθικό κάλλος και ο άνθρωπος «άφρων γίνεται, και χοίρω, μη έχοντι νόμον, παραπλήσιος» (Αβ. Ισαάκ). Η ψυχή έτσι οδηγείται στην αναίδεια και την αναισχυντία.

            Σήμερα ο φράκτης της αιδούς έχει κρημνισθή και ο δρόμος προς την διαφθορά είναι ολάνοικτος μέσα σε μια κοινωνία που θεωρεί την ανθρώπινη σάρκα καταναλώσιμο εμπόρευμα. Δεν υπάρχουν πλέον για το άτομο σεβασμός, ηθικοί δισταγμοί, αναστολές και συνειδησιακά προβλήματα, τα οποία έχουν χαρακτηρισθεί «ταμπού». Έτσι, όλα πλέον επιτρέπονται! Γι' αυτό και όλα διαπράττονται προκλητικά και κυνικά σε όλους τους χώρους, μπροστά στα μάτια μας. Δεν υπάρχει πλέον διαφορά φυσικού και αφύσικου, καλού και κακού. Το δε χειρότερο πάντων είναι ότι η αμαρτία διαπράττεται με καύχηση. Πολλοί σήμερα όχι μόνο δεν ντρέπονται, αλλά και καυχώνται. Επαληθεύουν την διαπίστωση του Αποστόλου: «ων η δόξα εν τη αισχύνη αυτών» (Φιλιπ. 3:12).

            Λέγεται ότι, όταν η μυροφόρος Σαλώμη ερώτησε τον Κύριο πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου, ο Κύριος απήντησε: «όταν θα καταστρέψετε το ένδυμα της ντροπής»!... Αυτό αποτελεί την εσχατολογική διάσταση του θέματος...

            Είπαμε στην αρχή ότι το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων και γενικά των σαρκικών παρεκτροπών, «κείται εις πτώσιν» του ανθρώπου και δη «μεγάλην». Ο λόγος του Θεού προειδοποιεί: «τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος» (Ρωμ. 6:23). Υπό την λέξι θάνατος μπορούν να θεωρηθούν όλα αυτά τα σωματικά - ψυχολογικά - πνευματικά και κοινωνικά ερείπια, τα οποία συσσωρεύει στην ζωή του ανθρώπου η μανία του σαρκικού πάθους. Τα ερείπια όμως αυτά δεν μπορούν να εκτιμηθούν και να αξιολογηθούν όπως πρέπει, εάν την ανηθικότητα δεν την δούμε ως αμαρτία, δηλ. αστοχία και παρέκκλιση από την κατά φύσιν ζωή. Πότε η φυσιολογική ζωή δημιούργησε παρενέργειες; Δεν είναι ορθό να ωραιοποιούμε την αταξία και την παρεκτροπή. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αμνηστεύουμε όσα ο νόμος του Θεού καταδικάζει και μάλιστα δια των πραγμάτων. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν και την ανομίαν ποιεί και η αμαρτία εστι η ανομία» (Α' Ιω. 3:4).

            Βεβαίως, η Εκκλησία μας διαθέτει το μέγα και φιλάνθρωπο Μυστήριο της Μετανοίας. Εκεί δέχεται όσους μετανοούν και επιστρέφουν επί τον Θεόν, «άξια της μετανοίας έργα πράσσοντες» (Πράξ. 26:20). Αυτούς δηλ. οι οποίοι, θέλοντας να είναι τίμιοι με τον Θεό και την συνείδησή τους, αναγνωρίζουν το κακό ως κακό, ζητούν συγγνώμη, εγείρονται από την κοπριά των παθών και αποδύονται στον όμορφο αγώνα της εγκρατείας έως τον γάμο. Αυτοί οι άνθρωποι μας είναι πολύ αγαπητοί. Κατ' αυτόν τον τρόπον το θέμα αποβαίνει και «εις ανάστασιν πολλών» (Λουκ. 2:34).

            Τέλος, εις απόδειξη των όσων ελέχθησαν περί του παρά φύσιν τρόπου ζωής και των σαρκικών αμαρτημάτων, ας ληφθεί το γεγονός ότι όλα αυτά τα ανεπιθύμητα και ζημιογόνα αποτελέσματα απουσιάζουν παντελώς από την έγγαμη κατά Θεόν σχέση των δύο φύλων. Γιατί δεν έχουμε τα φαινόμενα αυτά και μέσα στον γάμο; Πως θα εξηγήσουμε το γεγονός ότι ο άνθρωπος μέσα στην ευλογημένη συζυγία - παρά τις αναπότρεπτες δυσκολίες - ηρεμεί, επανευρίσκει τον χαμένο εαυτό του και τον Θεό του, ομαλοποιεί τις σχέσεις του με το κοινωνικό περιβάλλον, απολαμβάνοντας την γλυκύτητα της αληθινής αγάπης και κοινωνίας;

            Αμέτρητα είναι τα παντρεμένα ζευγάρια, που μας πλησίασαν στην εξομολόγηση και ομολόγησαν την χαρά της νέας τους ζωής. Οι νέοι αυτοί έχουν το αίσθημα ότι ευρίσκονται στην φυσική τάξη, στην νομιμότητα και στο θέλημα του Θεού. Λείπουν τελείως οι τύψεις και τα αισθήματα ενοχής. Και αυτό ακριβώς είναι που τους χαρίζει μεγάλη ψυχική ευφορία και ανάπαυση.

            Στην διδασκαλία των Πατέρων, το Μυστήριο του Γάμου θεωρείται μυστήριο αγάπης και αληθινού έρωτος. Μέσα στον σεμνό γάμο αναπτύσσεται ο άνθρωπος αρμονικά ικανοποιώντας πλήρως και την ερωτική ανάγκη. «Ο εγκρατής απολαμβάνει περισσότερο την ηδονή, ενώ ο φιλήδονος ζει με σύντροφο την αθυμία και την ταραχή» (Χρυσόστομος). Ιδού τι γράφει μία νέα: «Γύρισα στην πραγματικότητα με μια γεύση αρρώστιας. Δεν ήμουν πια μεθυσμένη. Τώρα τίποτε δεν ήταν ευχάριστο. Το πάρτυ είχε τελειώσει κι εγώ αισθανόμουν άρρωστη, ξεπεσμένη και βρώμικη. Δεν ένοιωσα καλύτερα όταν τον άκουσα να λέει: ‘'Γιατί δεν με σταμάτησες πριν φθάσουμε εκεί;''» (Ασπιώτη, μικρά και μεγάλα μυστικά, σελ. 98).

            Στον γάμο έχουμε την βαθειά και υπαρξιακή αγαπητική σχέσι των δύο ανθρώπων, με την υπέρβαση του ατομισμού και της φίλαυτης ικανοποιήσεως της σαρκικής ανάγκης, εφ' όσον «από σωφροσύνης αγάπη τίκτεται», κατά την εύστοχη παρατήρηση του ιερού Χρυσοστόμου.

            Αυτής της εκστασιακής αγάπης, ως καρπός ευλογημένος θα έλθουν σε λίγο τα παιδιά, κατά το θέλημα του Θεού, για να ολοκληρώσουν την οικογενειακή ευτυχία. Την ευτυχία αυτή πολλές φορές την έχουμε μοιρασθεί με πολλά πνευματικά μας παιδιά...

            Αυτές τις σκέψεις θελήσαμε να καταθέσουμε ως πτωχή προσφορά στην τράπεζα της αγάπης στοιχούντες στην εντολή και πάλι του «χρυσού την γλώτταν» Πατρός: «Να μιλάς συνεχώς περιφρονητικά για την ανηθικότητα και να εγκωμιάζεις θερμά την ηθική καθαρότητα»...

            *Σημ. τ. επιμ. Σύμφωνα με τη θεωρία της ψυχανάλυσης, του Αυστριακού νευροπαθολόγου Ζίγκμουντ Φρόυντ, στο υποσυνείδητο του ανθρώπου εδρεύουν τα δυο τυφλά ένστικτα της ζωής (ή του έρωτα) και του θανάτου, που αντιμάχονται μεταξύ τους. Λίμπιντο ονομάζεται η ορμή προς ικανοποίηση του ερωτικού ενστίκτου. Η αγάπη, η τέχνη κ.ά. θεωρούνται εξιδανικεύσεις του λίμπιντο, που όταν «καταπιέζεται»προκαλεί νευρώσεις.

Πηγή: http://www.egolpion.com