ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Την Μεγάλη Τετάρτη το πρωί γίνεται η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, και το απόγευμα ή βράδυ γίνεται το Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου. Στο Ευχέλαιο ο παπάς διαβάζει εφτά ευαγγέλια, κι εφτά ευχές για να ευλογήσει λάδι που το χρησιμοποιούμε για την θεραπεία ψυχικών και σωματικών ασθενειών. Μετά την ακολουθία του Ευχελαίου ο ιερέας σταυρώνει τους πιστούς με λάδι στο μέτωπο, τα μάγουλα, το πρόσωπο και τα χέρια, γιατί θεωρείται ότι έχει ιαματικές ιδιότητες. Σε μερικούς τόπους, το ευχέλαιο γινόταν και στο σπίτι. Η Μεγάλη Τετάρτη είναι η ημέρα προδοσίας του Ιούδα.

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία αλείφει τα πόδια του Χριστού με μύρο και δάκρυα, τα σκουπίζει με τα μαλλιά της και λαμβάνει από το Θεό την συγχώρεση για τις αμαρτίες της. Στον Όρθρο της ημέρας ψάλουμε το τροπάριο της Κασσιανής, μεγάλης υμνογράφου του 9ου αιώνα μ. Χ., το οποίο αναφέρεται στην “εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσαν γυνήν”, αλλά και μια σειρά άλλων ποιητικότατων ύμνων που μαρτυρούν το γεγονός της αγάπης προς τον Χριστό, η οποία ελευθερώνει γνήσια τον άνθρωπο.

Σ’ ένα από τα τροπάρια των Αποστίχων του Όρθρου διαβάζουμε μία φράση που πολλά έχει να πει: “Η απεγνωσμένη δια τον βίον και επεγνωσμένη δια τον τρόπον το μύρο βαστάζουσα προσήλθε σοι”. Ο βίος είναι αμαρτωλός. Ερωτοτροπούμε και βιώνουμε την αμαρτία σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είτε πράττοντας το θέλημά μας και στηριζόμενοι στον εγωισμό μας είτε παραδίδοντας τον εαυτό μας στις αμαρτίες και τις ηδονές είτε απορρίπτοντας την παρουσία του Χριστού από τη ζωή μας. Κι όχι μόνο αυτό. Τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούμε το πόσο μας αγαπά ο Χριστός, με αποτέλεσμα να περιφρονούμε την παρουσία Του ολοκληρωτικά, να αρνούμαστε καν να ακούσουμε το μήνυμά Του.

Η αμαρτωλή γυναίκα ήταν απεγνωσμένη, δηλαδή απελπισμένη για τη ζωή της. Όμως ήταν επεγνωσμένη για τον τρόπο, ήξερε πλέον καλά ποιος είναι ο δρόμος για τη σωτηρία. Η αγάπη προς τον Ιησού της έδειχνε την πορεία της αληθινής ελευθερίας. Γιατί η αγάπη μας κάνει ταπεινούς. Η αγάπη μας κάνει να κατανοούμε πως χρειάζεται η λύπη για ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό και η μετάνοια που μας ξαναφέρνει κοντά Του. Η αγάπη μας βοηθά να δούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε αυτάρκεις, αλλά ότι χρειαζόμαστε τον Χριστό. Η αγάπη είναι αυτή που μας κάνει να τολμούμε. Να συγχωρούμε για να συγχωρεθούμε. Να πηγάζει το δάκρυ της ευαισθησίας από την καρδιά μας για όλους, αλλά και για τον εαυτό μας. Να προσπίπτουμε στα πόδια του Λυτρωτή, αναζητώντας μια καινούρια αρχή.

Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.

Η εποχή μας έχει ως σημείο αναφοράς την εξουσία και τη δύναμη. Αυτός που αγαπά δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Ακόμα και η αγάπη εγκλωβίζεται στη λογική της αυτάρκειας και της απόλαυσης και γίνεται εγωισμός για δύο ή για πολλούς. Η Εκκλησία μας προτείνει την αγάπη που ελευθερώνει. Την αγάπη του Σταυρού και της Ανάστασης, γιατί ο Χριστός είναι η Αγάπη. Αλλά και όσοι Τον ακολούθησαν, με την αμαρτωλή γυναίκα στο επίκεντρο της ημέρας αυτής, την αγάπη βίωσαν και γεύτηκαν τη χαρά της αληθινής ελευθερίας.

Δεν απελευθερώνουν τον άνθρωπο οι γνώσεις, οι ηδονές, η δύναμη της τεχνολογίας, του χρήματος, η θαλπωρή του σώματος. Ούτε αποτελούν η φιλανθρωπία και η κοινωνική αλληλεγγύη λυτρωτικές δυνάμεις. Συμβάλλουν, αλλά δεν αντιμετωπίζουν αυτή την βαθύτατη υπαρξιακή ανάγκη του καθενός. Μονάχα η γνήσια κοινωνία με τον Χριστό οδηγεί στην επίγνωση του τρόπου της ελευθερίας. Αρκεί ένα δάκρυ, η σιωπή της μετάνοιας, η συγγνώμη, η προσφορά. Και τελικά, η δική Του παρουσία στη ζωή μας…

Αγάπη – Προδοσία

Οι δύο πόλοι της καρδιάς. Ή θα αγαπάς τον Ιησού, ή θα τον προδίδεις. Τρίτη κατάσταση δεν υπάρχει. Κανείς δε στάθηκε αδιάφορος μέσα στην Ιστορία απέναντι στον Ιησού. Κάποια οπωσδήποτε στάση θα έχεις πάρει απέναντί Του. Ή θα του πλένεις τα πόδια με τα μύρα της αγάπης σου ή θα τον προδίδεις με την ικανοποίηση του εγωισμού σου.

Αμαρτωλή Γυναίκα – Ιούδας. Η πρώτη, αμαρτωλή και μακριά απ’ το Θεό, φθάνει μέχρι τα πόδια του Ιησού αδειάζοντας σ’ αυτά το αλάβαστρο της καρδιάς της. Ο δεύτερος, μαθητής και κοντινός του Ιησού, ανοίγει το χέρι να δεχτεί τα αργύρια της προδοσίας του. Αδελφή ψυχή, σε ποιο πόλο του συναισθηματικού σου άξονα, στάθηκες; Ο Λόγος, από αγάπη ντύνεται την ανθρώπινη φύση, για να μάθει εσένα να ντύνεσαι το ένδυμα του Θεού, την αγάπη. Ο Θεός είναι Φως. Ο Θεός είναι Αγάπη. Η Αγάπη είναι Φως. Αυτός που αγαπά, είναι Φως. Στη Βασιλεία του Θεού ένας Νόμος μόνο θα υπάρχει: ο Νόμος της Αγάπης. Ή μάλλον δε θα υπάρχει κανένας Νόμος. Γιατί ό,τι γίνεται βίωμα, παύει να υπακούει σε Νόμο. Τον ξεπερνά.

Αυτός που αγάπησε εδώ στη γη πολύ τον Ιησού, εκεί θα συναντήσει ολοκάθαρα το αιώνιο πρόσωπο της Σαρκωμένης Αγάπης.

Η ψυχή μου, Κύριε, θέλει πολύ να σε αγαπήσει.

«Ότι ηγάπησε πολύ…». Τα λόγια σου αυτά με πυρώνουν.

Όσο στον κόσμο αυτόν θα ζω, θέλω κεράκι ευλαβικό στην άκρη της αγίας Σου Εικόνας να φωτίζω, λυώνοντας από δάκρυα αγάπης…

Εξαποστειλάριον. Ήχος α΄.

Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω , ίνα εισέλθω εν αυτώ, λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, φωτοδότα, και σώσον με.

Πηγή: http://www.tovoion.com

            http://www.saint.gr

            http://www.xfd.gr