Το κείμενο που παραθέτουμε εδώ προέρχεται από το μνημειώδες και ανεπανάληπτο έργο του, «Ιστορία της εποχής της Κ. Διαθήκης εξ επόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» (Αθήναι 1958, σελ. 976), σελ. 539-584. Από την αυστηρή καθαρεύουσα το μεταφέραμε στην καθομιλουμένη, εξομαλύναμε κάπως την φράση και το ελαφρώσαμε λίγο από παραπομπές και υποσημειώσεις. Περιδιαβάζοντας σ' αυτό ζούμε συγκινητικές στιγμές θαυμάζοντας το μεγαλείο τού πάσχοντος Μεσσία ανάμεσα στον μανιασμένο όχλο των Εβραίων και στον αιωρούμενο εδώ και 'κει καλό αλλά και συμφεροντολόγο Ρωμαίο ηγεμόνα.
Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης
Α'. Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ
Αφού οδήγησαν oι Εβραίοι τον Ιησού στο πραιτόριο, όπου είχε την έδρα του ο Πιλάτος, «δεν μπήκαν σ' αυτό για να μη μολυνθούν, αλλά για να φάνε το Πάσχα» (Ιω. 18,28). Θα μολύνονταν γιατί θα έμπαιναν σε περιοχή όπου υπήρχαν ένζυμα.
Ήταν περίπου η 6η πρωινή ώρα της Παρασκευής, 14ης Νισάν. Από την 6ηαπογευματινή ώρα της Παρασκευής άρχιζε η 15η Νισάν, η πρώτη ημέρα της επταήμερης εορτής τού Πάσχα, που τότε συνέπιπτε με Σάββατο. Αυτή την ημέρα και επί επτά ημέρες δεν επιτρεπόταν στους Εβραίους να τρώνε, ακόμη και να βλέπουν ένζυμο άρτο: «Θα θυσιάσεις το πάσχα στον Κύριο τον Θεόν σου... Δεν θα φας κατ' αυτό ένζυμο. Επτά ημέρες θα τρως άζυμα... Δεν θα αντικρίσεις ζύμη σ' όλη την περιοχή σου επί επτά ημέρες» (Δευτερ. 16,2-3). Σε περίπτωση κατά την οποία μολύνονταν μπαίνοντας σε περιοχή ένζυμων ή με άλλο τρόπο, δεν μπορούσαν να εορτάσουν το πάσχα παρά μετά από ένα μήνα, και κάτω από τις ίδιες προϋποθέσεις καθάρσεως.
Στο πραιτόριο μπήκε μόνο ο Ιησούς, όπως συμπεραίνεται καθαρά από το Ιωάν. 18,33. Πιθανότατα θα τον παρέλαβαν οι στρατιώτες της φρουράς.
Ο ηγεμόνας πληροφορήθηκε τα καθέκαστα. Είχε λάβει πικράν πείρα από τον θρησκευτικό φανατισμό του όχλου. Γι’ αυτό, αφού έτσι το απαιτούσε η περίσταση, βγήκε εκείνος έξω προς αυτούς, για να μη θιγούν τα θρησκευτικά τους ήθη.
Ο Πιλάτος δεν μάθαινε πρώτη φορά για τον Ιησού εκείνη την στιγμή, διότι κατά την νυκτερινή σύλληψη του Ιησού από τους Εβραίους είχε λάβει ενεργό μέρος και οργανωμένο τμήμα στρατού, πράγμα που βέβαια ήταν σε γνώσι τού Πιλάτου και με την άδεια του, αφού ήταν προϊσταμένη αρχή κατοχής.
Αφού βγήκε από το πραιτόριο ο Πιλάτος και αφού είδε τον Ιησού που έφεραν εκεί, ερώτα τους Εβραίους: «Τι κατηγορία έχετε εναντίον αυτού του ανθρώπου»; (Ιω. 28,29).
Η ερώτηση ήταν επιβεβλημένη, διότι κατά το Ρωμαϊκό Δίκαιο, ο ηγεμόνας δεν μπορούσε να προχώρηση σε ανακριτική ενέργεια η διαδικασία εναντίον κάποιου προσώπου, αν οι κατήγοροι δεν απάγγελλαν εναντίον του συγκεκριμένη κατηγορία. Αλλά τέτοια κατηγορία δεν είχαν απαγγείλει οι Εβραίοι εναντίον τού Ιησού, όπως συμπεραίνεται και από την σχετική σιωπή των δύο πρώτων συνοπτικών. (1)
Το ερώτημα του Πιλάτου ήταν φυσικότατο και δεν αναμενόταν να προκαλέσει δυσφορία. Εν τούτοις ο τρόπος με τον οποίο απάντησαν οι Εβραίοι δείχνει ότι εθίγησαν. Η απάντησή τους παρουσιάζει κάποιο φόβο για ενδεχόμενη υπεκφυγή του Πιλάτου και εκβιασμό ώστε να αποφύγει την υπόθεση. Ακόμη η απάντησή τους προδίδει ύπαρξη οξύτητας από πριν στις σχέσεις του με τους Εβραίους. Με αυτές τις πραγματικές και ψυχολογικές προϋποθέσεις οι Εβραίοι «αποκρίθηκαν και είπαν σ’ αυτόν: Εάν αυτός δεν ήταν κακοποιός, δεν θα σου τον παραδίδαμε» (Ιωαν. 18,30).
Η ιταμή αυτή απάντησις δεν ικανοποίησε τον Πιλάτο, διότι «κακοποιός» σήμαινε γενική και αόριστη κατηγορία που δεν εξέφραζε συγκεκριμένο αδίκημα. Εύλογα από αυτό συμπεραίνει ο Πιλάτος, όπως καταφαίνεται και από την εν συνεχεία απάντησή του, ότι ο Ιησούς δεν είχε ακόμη δικασθεί από τους φυσικούς του δικαστές. Αυτοί, είναι προφανές, ότι κατά την επαφή τους με τον Πιλάτο απέκρυψαν από αυτόν, σκοπίμως βέβαια, την διαδικασία ενώπιον τού Μεγάλου Συνεδρίου και την ενοχοποίησή του για θάνατο, όπως το συμπεραίνουμε από την ίδια εν συνεχεία απάντησή του Πιλάτου. Και τούτο το έκαναν διότι η δίκη διεξήχθη πάνω σε θρησκευτική κατηγορία, δηλαδή επρόκειτο για ενδοεβραϊκή διένεξη η οποία δεν ενδιέφερε τον Πιλάτο και η οποία θα ματαίωνε την συνέχιση της διαδικαστικής επαφής μαζί του.
Έτσι εξηγείται και η απάντησις τού Πιλάτου: «Είπε λοιπόν σ’ αυτούς ο Πιλάτος• να τον λάβετε εσείς και κατά τον νόμον σας να τον κρίνετε» (Ιωάν. 18,31) «αφού δηλαδή είναι «κακοποιός», γιατί τον οδηγήσατε σε μένα; Δεν γνωρίζετε ότι εσείς έχετε δικαίωμα να ανακρίνετε και να δικάζετε τους ομοεθνείς σας, με βάση τους δικούς σας νόμους; Λάβετε τον και δικάστε τον σύμφωνα με τον νόμο σας».
«Είπαν λοιπόν σ' αυτόν οι Ιουδαίοι Σ' εμάς δεν επιτρέπεται να φονεύσουμε κανένα» (Ιωάν. 18,31), έχοντας προφανώς επίγνωση, ότι είχαν εξουσία μέχρι του να θανατώνουν, αλλά τώρα τους είχε αφαιρεθεί αυτή από τους Ρωμαίους. Αυτήν την εξουσία, το δικαίωμα να θανατώνουν, η ρωμαϊκή αρχή το είχε επιφυλάξει αποκλειστικό δικαίωμα για τον εαυτό της με το «δίκαιο του ξίφους».
Με την απάντησή τους αυτή οι Εβραίοι προδίδονται, χωρίς να το λένε σαφώς, ότι έχουν σχηματισμένη γνώμη για τον Ιησού, πως υπέπεσε σε έγκλημα που συνεπάγεται θάνατο. Ωστόσο δεν απεκάλυπταν ότι το έγκλημα αυτό είναι θρησκευτικού χαρακτήρα και ότι τούτο εκδικάσθηκε από το Συνέδριό τους. Αντίθετα, όπως φανερώνεται από την ερώτηση τού Πιλάτου, στον μεθεπόμενο στίχο, προς τον Ιησούν, «συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;», οι Εβραίοι άφησαν την αόριστη κατηγορία ότι ο Ιησούς είναι «κακοποιός» γιατί κινδύνευσε να ματαιωθεί η συνέχεια της επαφής τους με τον Πιλάτο και διεμήνυσαν στον Πιλάτο ή έβαλαν τον όχλο να φωνάζει ότι ο Ιησούς αντιποιείται βασιλικό αξίωμα, υποπίπτει δηλαδή σε συγκεκριμένο έγκλημα. Αυτό το έγκλημα εμπίπτει στα πλαίσια τού Ρωμαϊκού Δικαίου και τιμωρείται με την ανώτατη των θανατικών ποινών, δηλαδή με την σταύρωση.
Τόσο η απόκρυψη από τον Πιλάτο τού θρησκευτικού αδικήματος και της δίκης στο Συνέδριο, όσο και η με απότομη στροφή επινόηση πολιτικού αδικήματος αποσκοπούσε σε τούτο: στην οπωσδήποτε εξόντωση τού Ιησού με σταύρωση δια της ρωμαϊκής αρχής. Τούτο αποδεικνύει και το σχόλιο που κάνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην απάντηση των Εβραίων. «σ' εμάς δεν επιτρέπεται να θανατώνουμε κανένα»: «Για να εκπληρωθεί ο λόγος τού Ιησού που είπε δείχνοντας με ποιο θάνατο επρόκειτο να πεθάνει» (Ιωάν. 18,32).
Προβάλλοντας ενώπιον τού Πιλάτου την πολιτική κατηγορία της αντιποιήσεως βασιλικού αξιώματος, οι Εβραίοι προέβαιναν, με τρόπο πονηρό και καταχθόνιο, και σε ευθυγράμμιση της πολιτικής αυτής κατηγορίας με την θρησκευτική κατηγορία που απαγγέλθηκε από το Συνέδριο για αντιποίηση από τον Ιησού μεσσιακής ιδιότητος με έννοια κοσμική, με έννοια δηλαδή μεσσία ως κοσμικού βασιλέως. Έτσι στην μεν νυκτερινή δίκη τού Συνεδρίου τους που την απέκρυψαν από τον Πιλάτο, απέκρουσαν την μεσσιακή ιδιότητα τού Ιησού, τώρα δε τον παρουσιάζουν ενώπιον τού Πιλάτου σαν ένοχο εγκλήματος προσβολής τού αυτοκράτορα, που στις επαρχίες συνήθως ετιμωρείτο με σταύρωση.
Διαφαίνεται πλέον με ευκρίνεια η όλη πλεκτάνη, το όλο εβραϊκό σχέδιο και ο τελικός του σκοπός.
Σ' αυτό το σημείο ακριβώς προβάλλει η πρώτη παρανομία τού Πιλάτου. Έπρεπε να διαμαρτυρηθεί στους Εβραίους, διότι αυτοί συνέλαβαν τον Ιησούν για πολιτικό έγκλημα, ενώ αρμόδια για την σύλληψη πολιτικού εγκληματία ήταν τα όργανα της ρωμαϊκής εξουσίας, και μάλιστα αν έπαιρναν εντολή από τον Ηγεμόνα. Βέβαια συμμετείχαν και Ρωμαίοι στρατιώτες στην σύλληψη τού Ιησού, αλλά όχι στο όνομα της ρωμαϊκής εξουσίας ή κατόπιν εντολής της. Συμμετείχαν σαν βοηθητικοί παράγοντες τού Μ. Συνεδρίου, που για θρησκευτική κατηγορία έδωσε εντολή συλλήψεως. Οι στρατιώτες εκλήθησαν σ' αυτό από το Μ. Συνέδριο.
Σύμφωνα με την μεικτή νομοθεσία που ίσχυε στην Παλαιστίνη, έπρεπε να τηρηθεί κάποια τάξις προκειμένου για Εβραίο που κατηγορείτο για πολιτικό έγκλημα. Έπρεπε δηλαδή να τον καταγγείλουν οι Εβραίοι στην ρωμαϊκή αρχή. Έπειτα έπρεπε να εκδώσει ο Πιλάτος ένταλμα συλλήψεως, εάν από πρόχειρη προανάκριση πείθονταν για το βάσιμο της καταγγελίας. Έπρεπε να εκτελεσθεί το ένταλμα αυτό από τα στρατιωτικά όργανα τού Ρωμαίου ηγεμόνος μετά από τυπική άδεια τού προέδρου τού Μ. Συνεδρίου. Και έπειτα να προχωρήσει ο Πιλάτος στην εκδίκαση της υποθέσεως τού κατηγορουμένου, Εβραίου στο γένος και Ρωμαίου στην υπηκοότητα.
Αλλά ας συνεχίσουμε την αφήγηση στην φυσική αλληλουχία των φάσεων της.
Οι Εβραίοι δεν περιορίσθηκαν στην προς τον Πιλάτο κατηγορία τού Ιησού, ότι θεωρούσε τον εαυτό του βασιλέα των Ιουδαίων, κατηγορία που συμπεραίνεται, όπως είπαμε, από την απάντηση τού Πιλάτου. Αλλά προχώρησαν. Προφανώς από φόβο μήπως ο Πιλάτος εκλάβει και αυτήν την Ιουδαϊκού περιεχομένου κατηγορία σαν ενδοϊουδαϊκή υπόθεση, όπως και πραγματικά συνέβη. Όπως συμπεραίνεται από το χωρίο Ιωάν. 19,15 (2) συνύφαναν και συνέκλωσαν μ’ αυτήν και άλλες δύο κατηγορίες. Αυτές αναφέρονταν σαφώς στην δημόσια τάξη και στο πρόσωπο τού Ρωμαίου αυτοκράτορα. Δηλαδή επρόκειτο για κατηγορίες σαφώς πολιτικού περιεχομένου που συνεπάγονταν θάνατο, ώστε ο Πιλάτος να αναγκασθεί να λάβει θέση καταδικαστική απέναντι στον Ιησού. Έτσι συναποτελέσθηκε τριπλή κατηγορία πολιτικού περιεχομένου. Γι' αυτήν μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς, εξιστορώντας πως μόλις έφεραν τον Ιησού στον Πιλάτο «άρχισαν να τον κατηγορούν, λέγοντας: Τούτον τον βρήκαμε να διαστρέφει και να αναταράζει το έθνος μας και να εμποδίζει να δίνουμε φόρους στον Καίσαρα και να λέει ότι είναι Χριστός βασιλεύς» (Λουκ. 23,2).
Δηλαδή κατηγόρησαν τον Ιησού ότι:
α. φέρνει αναταραχή στο Ιουδαϊκό έθνος, διασαλεύοντας την δημόσια τάξη
β. εμποδίζει τον λαό να πληρώνει τους νόμιμους φόρους στον αυτοκράτορα της Ρώμης και γ. θεωρεί τον εαυτό του σαν κεχρισμένο βασιλέα μας, σφετερίζεται δηλαδή ιδιότητα, που ανήκει μόνο στον αυτοκράτορα, τον μόνο πραγματικό μας βασιλέα.
Την πρώτη κατηγορία κατά τού Ιησού, ότι παρακινεί τον λαό σε επανάσταση, επεξηγούν οι Εβραίοι πιο κάτω: «Ανασείει (=αναταράζει) τον λαό, διδάσκοντας σ' όλη την Ιουδαία. Άρχισε από την Γαλιλαία και έφθασε έως εδώ» (Λουκ. 23,5). Δεν αποσαφηνίζουν το περιεχόμενο της διδασκαλίας του. Σιώπησαν τον τρόπο της διδασκαλίας του. Υπογραμμίζουν την αναταραχή τού λαού, για να προσδώσουν στο αδίκημα χαρακτήρα διασαλεύσεως της δημοσίας τάξεως. Και όπως εκφράζονται, συναρτώντας την κατηγορία αυτή με την επόμενη, αποσκοπούν προφανώς στο εξής: στο να δημιουργήσουν στον Πιλάτο την εντύπωση ότι η διδασκαλία τού Ιησού ήταν πολιτικού περιεχομένου, δηλαδή επαναστατική κατά της κυριάρχου ρωμαϊκής αρχής. Το ήξεραν καλά ότι μία διδασκαλία θρησκευτικού περιεχομένου δεν θα ενδιέφερε τον Πιλάτο και δεν θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς τους.
Η πρώτη αυτή κατηγορία ήταν κατά δύο τρόπους ψευδής:
α. Διότι η διδασκαλία τού Ιησού δεν ήταν πολιτικού περιεχομένου και
β. Διότι ο Ιησούς διδάσκοντας και θαυματουργώντας δεν «ανέσειε» τον λαό. Δεν απέβλεπε στο να εντυπωσιάσει. Αντίθετα συνιστούσε αποφυγή θορύβου. Και ο ίδιος εξαφανιζόταν όταν αντιλαμβανόταν κοσμοσυρροή. Όπου ο λαός εκδηλωνόταν, εκδηλωνόταν ενθουσιωδώς υπέρ τού Ιησού και εντελώς αυθόρμητα.
Η δεύτερη κατηγορία ήταν επίσης ψευδής. Διότι τουναντίον ο Ιησούς συνιστούσε την πληρωμή των νομίμων φόρων στον Καίσαρα. Ακόμη είναι και κακοήθης η κατηγορία, διότι αυτή την σύσταση την είχε κάνει ο Ιησούς σ' αυτούς τους κατηγόρους του. Επομένως ψεύδονταν ενσυνείδητα. Και την είχε κάνει την σύσταση αυτή έντονα σε αντίκρουση παγιδευτικής απόπειράς των, για να του αποσπάσουν αντίθετη σύσταση. Συνεπώς διαστρέφουν τώρα την σχετική σύσταση τού Ιησού σε αρνητική, που ο Ιησούς με έμφαση είχε αποκρούσει. Αυτή η κακοήθεια αποτελεί επίταση τού ψεύδους, εν γνώσει των βαρύτατων συνεπειών, που θα συνεπαγόταν τούτο όταν πιστευόταν.
Και η τρίτη κατηγορία ήταν όμοια ψευδής, διότι ο Ιησούς είχε αποκρούσει έντονα την απόδοση σ' αυτόν της ιδιότητος κοσμικού βασιλέως. Μιλούσε συνεχώς για βασιλεία τού Θεού ή για βασιλεία ουρανών και για τίποτε δεν λογάριαζε όλες τις βασιλείες της οικουμένης, με τις οποίες αντιδιέστελλε την δική του ουράνια θεϊκή βασιλεία. Και την νομιμοφροσύνη του απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική εξουσία την είχε επιδείξει και με άλλο τρόπο, αλλά και με την ολοπρόθυμη θεραπεία τού δούλου τού εκατόνταρχου. Εκατόνταρχος σήμαινε Ρωμαίος αξιωματικός της αυτοκρατορίας που έφερε πάνω του τα εμβλήματα τού αυτοκράτορα.
Γι’ αυτούς τους λόγους ο Πιλάτος είχε, όπως φαίνεται, άριστη ιδέα για τον Ιησού. Διότι μόνο στην εισήγηση τού Πιλάτου πρέπει να αποδοθεί η μετά την ανάστασιν τού Ιησού επιμονή τού αυτοκράτορα Τιβερίου να τιμήσει τον Ιησού. Την εποχή εκείνη που αναμειγνύονταν οι θρησκείες και οι θεοί, ο Τιβέριος επέμεινε να συγκαταριθμηθεί και ο Ιησούς μεταξύ των θεών, εάν η σχετική παράδοση αληθεύει. (3)
Από τα τρία άρθρα της πολιτικής κατηγορίας των Εβραίων εναντίον τού Ιησού, ο Πιλάτος προσέχει στο τρίτο, δηλαδή στην δήθεν αντιποίηση βασιλικού αξιώματος. Η κατηγορία αυτή ήταν πραγματικά η πιο βαριά, διότι συμπεριλάμβανε τις δύο άλλες. Εάν αυτή αποδεικνυόταν αληθινή, οι άλλες δεν χρειάζονταν καμία απόδειξη, σαν φυσικές συνέπειές της.
Όφειλε ο Πιλάτος τώρα να προχωρήσει αμέσως στην ουσία της κατηγορίας, ακριβώς διότι, κατά την αντίληψη τού Δικαίου που και τότε ίσχυε «majestatis crimen omnium accusatorum complementum erat». (4)
«Εισήλθε λοιπόν πάλι στο πραιτόριο ο Πιλάτος και φώναξε τον Ιησού και τού είπε, «συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων»; (Ματθ. 27,11).
Από την στιγμή αυτή κυρίως αρχίζει η ανάκριση, προχωρεί δηλαδή ο Πιλάτος στην ουσιαστική εξέταση της κατηγορίας για να εξακριβώσει το βάσιμο ή αβάσιμό της και για να σχηματίσει δικαστική γνώμη. Η αντιποίηση βασιλικού αξιώματος ήταν έγκλημα θανάσιμο. Γι' αυτό η ερώτηση τούτη τού Πιλάτου, έστω κι αν σκεφθούμε ότι ενέχει ειρωνεία ή αμφιβολία, είναι εν τούτοις βασική ερώτηση για να διαπιστωθεί ή όχι το θανάσιμο έγκλημα που καταγγέλλεται.
«Αποκρίθηκε σ' αυτόν ο Ιησούς• «από μόνος σου συ το λες αυτό ή άλλοι σου το είπαν για μένα;» (Ιωάν. 18,34).
Ο Ιησούς δεν απαντά στο ερώτημα τού Πιλάτου, αλλά τού απευθύνει άλλο ερώτημα. Αυτό το κάνει, όχι γιατί δεν γνωρίζει τους κατηγόρους, αλλά γιατί ήθελε να ξεσκεπάσει την πονηρή γνώμη των Ιουδαίων, όπως παρατηρεί εύστοχα ο Ιερός Χρυσόστομος• για να αποσπάσει δηλαδή από το στόμα τού Πιλάτου την ομολογία ότι οι Εβραίοι τον κατηγορούν για έγκλημα, για το οποίο ο ίδιος σαν υπεύθυνη εξουσία, σαν εκπρόσωπος τού Αυτοκράτορα, δεν είχε κανένα στοιχείο.
Με την ερώτηση δηλαδή αυτή ο Ιησούς απέδιδε στον Πιλάτο την μομφή: «Που, σε ποια δικά σου αυθεντικά στοιχεία στηρίζεσαι και μου απευθύνεις τέτοια ερώτηση, αφού τέτοια δεν υπάρχουν και εν τοιαύτη περιπτώσει, επιτρέπεται να δίνης πίστη σε όσα ανεύθυνα και αναπόδεικτα σου καταγγέλλουν οι Εβραίοι, των οποίων άλλωστε γνωρίζεις τις διαθέσεις απέναντί σου»;
Γι' αυτό και η μομφή αυτή έθιξε τον Πιλάτο και σε ύφος ζωηρό, «αποκρίθηκε ο Πιλάτος• «μήπως εγώ είμαι Ιουδαίος; Το δικό σου έθνος και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν σ' εμένα. Τι έχεις κάνει»; (Ιωάν 18,35). «Τι με ρωτάς; Μήπως εγώ είμαι Εβραίος, για να γνωρίζω τι έχετε μεταξύ σας; Οι ομοεθνείς σου και οι άρχοντες σου σε παρέδωσαν σε μένα; τι έκανες»;
Η απάντησις τού Πιλάτου ήταν φυσική. Προδίδει όμως την δυσφορία του, διότι έχει πάλι δοσοληψίες με τους Εβραίους, που τού ήταν τόσο αντιπαθείς. Η απάντησή του και μάλιστα η ερώτηση προς τον Ιησού, «τι έκανες;» προδίδει ότι ο Πιλάτος από την προηγούμενη ερώτηση τού Ιησού, αντιλήφθηκε ότι ήταν ανυπόστατη η κατηγορία, και ζήτησε να μάθη από τον Ιησού τι έκανε, ώστε ν’ αποδώσουν σ’ αυτόν οι ομοεθνείς του τέτοια κατηγορία.
Επί πλέον η απάντησις τού Πιλάτου δείχνει και τα εξής:
α. Ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έλαβε αφορμή η ρωμαϊκή αρχή να ασχοληθεί με τον Ιησού ή να υποπτεύσει ότι είναι επικίνδυνος στο κυρίαρχο κράτος. Για πρώτη φορά τώρα προσάγεται σε δίκη ο Ιησούς από τους ομοεθνείς του για τέτοια κατηγορία. Εν τω μεταξύ γνώριζε ο Πιλάτος ότι οι Εβραίοι κάθε άλλο παρά νοιάζονταν για το ρωμαϊκό κράτος, ώστε να αναστατώνονται δήθεν διότι θίγεται τούτο από τον Ιησού.
β. Ο Πιλάτος είναι αηδιασμένος από τους Εβραίους και με δυσφορία αντιμετωπίζει κατ’ ανάγκη την νέα αυτή ενόχλησή τους και
γ. Το περιεχόμενο της πολιτικής κατηγορίας το διατύπωσαν οι Εβραίοι και όχι η ρωμαϊκή αρχή.
Ο Ιησούς αντί να απαντήσει αν είναι «βασιλεύς των Ιουδαίων» ή όχι, αρχίζει να επεξηγεί στον Πιλάτο ποίου είδους είναι η βασιλεία του. «Η βασιλεία μου — λέει — δεν είναι επίγεια. Αν ήταν επίγεια, οι άνθρωποί μου θα κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια να μη παραδοθώ στους Εβραίους. Η βασιλεία όμως η δική μου δεν είναι από εδώ» (Ιωάν. 18, 36).
Ακούοντας αυτά τα λόγια ο Πιλάτος παραξενεύεται, γιατί ωστόσο ο Ιησούς κάνει λόγο για βασιλεία του. Προϋποθέτει λοιπόν τον εαυτόν του σαν βασιλέα. Έτσι έρχεται φυσική η ερώτηση τού Πιλάτου που ακολουθεί. Ζητεί ο Πιλάτος σαφή απάντηση από τον Ιησού, αν είναι βασιλεύς ή όχι. «Είπε λοιπόν σ' αυτόν ο Πιλάτος: Είσαι λοιπόν βασιλεύς»; (Ιωάν. 18,37).
Είναι χαρακτηριστική η διαφορά αυτής της ερωτήσεως τού Πιλάτου από αντίστοιχη προηγουμένη. Πιο πάνω ο Πιλάτος ερώτησε τον Ιησού: «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων»; Τώρα όμως ερωτά: «Είσαι λοιπόν βασιλεύς»; χωρίς τον προσδιορισμό «των Ιουδαίων». Από αυτό φαίνεται καλά ότι τον παραξένεψε κάπως η φράση που χρησιμοποίησε δύο φορές απαντώντας ο Ιησούς, «η βασιλεία η δική μου». Μ' αυτήν την φράση ο ίδιος πια ο Ιησούς, όχι οι κατήγοροί του απέδιδε στον εαυτό του βασιλική Ιδιότητα.
Ο Ιησούς που αντιλήφθηκε από αυτή την ερώτηση ότι ο Πιλάτος παρά την διευκρίνηση που έγινε, δεν κατανόησε ακόμη την διαφορά ανάμεσα σε ουράνια και επίγεια βασιλεία, αλλά ακόμη τον ερωτούσε αν είναι βασιλεύς με κοσμική έννοια, απαντά: «Συ το είπες ότι εγώ είμαι βασιλεύς. Εγώ γι' αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο για να μαρτυρήσω την αλήθεια. Όποιος είναι από την αλήθεια, ακούει την φωνή μου» (Ιωάν. 18,37).
Δηλαδή: Όχι. Δεν είμαι. Συ λες ότι είμαι βασιλεύς. Εγώ το αρνούμαι. Και ποτέ δεν ισχυρίσθηκα ότι είμαι βασιλεύς, τέτοιος βασιλεύς κοσμικός και επίγειος, όπως εσύ τον εννοείς. Εγώ αντίθετα, μία αποστολή έχω σ' αυτήν την γη, και γι’ αυτήν ήρθα: Να κηρύξω την αλήθεια. Όσοι φλογίζονται από την επιθυμία να μη βρίσκονται στην πλάνη, αυτοί με ακολουθούν, με ακούνε και δέχονται την διδασκαλία μου. Δεν είμαι λοιπόν βασιλεύς επίγειος, «δεν είμαι τέτοιος που εσύ υποπτεύεσαι» (Ιω. Χρυσόστομος), αλλά κήρυκας και διδάσκαλος της αλήθειας και πνευματικός ηγέτης όσων ποθούν και δέχονται διδασκαλία απαλλαγμένη από σφάλματα και ψέματα, όπως ακριβώς είναι η αληθινή θεογνωσία που εγώ διδάσκω.
Ο αραμαϊκός ιδιωματισμός «συ λέγεις» ή «συ είπας» έχει αρνητική σημασία. Υπογραμμίζει με έμφαση την προσωπική αντωνυμία «εσύ» σε αντίθεση με την γνώμη τού ομιλούντος «εγώ». Γι’ αυτό μιλήσαμε πιο πάνω, στην αντίστοιχη απάντηση τού Ιησού στον αρχιερέα τού Μ. Συνεδρίου. Οι ερμηνείες που δόθηκαν από τον Wettstein (1751) και μετά, ότι η έκφραση επιβεβαιώνει το ερώτημα, δεν ευσταθούν. Αυτό φαίνεται ακόμη και από τα συμφραζόμενα. Αν ο Ιησούς βεβαίωνε ότι είναι βασιλεύς, με την έννοια που τον ερώτησε ο Πιλάτος, τότε δεν θα’ λεγε αμέσως προς τους Ιουδαίους: «Εγώ δεν βρίσκω σ' αυτόν καμία βάση για κατηγορία» (Ιωάν. 18,38). Δεν θα σχημάτιζε δηλαδή δικαστική συνείδηση για την απόλυτη αθωότητα τού Ιησού, συνείδηση που την κράτησε σ' όλη την υπόλοιπη διαδικασία.
Κατά το ρωμαϊκό ποινικό δίκαιο η αρχή επιβάλλει την ποινή συγχρόνως με την ομολογία τού κατηγορουμένου, με την οποία επιβεβαιώνεται η διάπραξη τού αδικήματος. Δηλαδή η ομολογία τού κατηγορουμένου είχε την πρώτη θέση στα αποδεικτικά μέσα και καθιστούσε περιττές τις άλλες αποδείξεις.
Την αρνητική έννοια τού αραμαϊσμού διευκρινίζει όχι μόνο η αντίστοιχη έκφραση στο χωρίο Λουκ. 22,71, αλλά και η αντίθεση των εκφράσεων στο χωρίο Ματθ. 26,64, «συ είπας — πλην λέγω...» και η δήλωση τού Πιλάτου προς τους Εβραίους στο χωρίο Μάρκ. 15,12, ότι αυτοί ονομάζουν τον Ιησού βασιλέα των Ιουδαίων— «τον οποίον εσείς λέγετε βασιλέα των Ιουδαίων».
«Λέγει σ' αυτόν ο Πιλάτος• τι είναι αλήθεια»; Και η ερώτηση αυτή μαρτυρεί ότι ήταν αρνητική η απάντησις τού Ιησού στο ερώτημα, αν ήταν βασιλεύς, διότι η απάντησις αυτή καθησυχάζει απόλυτα τον Πιλάτο και παύει πια ν' ασχολήται με την υποτιθεμένη βασιλική ιδιότητα τού Ιησού. Αντίθετα βλέποντας αυτός ότι έχει απέναντί του έναν διδάσκαλο που ισχυρίζεται ότι ήρθε να κηρύξει την αλήθεια, τον ερωτά, «τι είναι αλήθεια»; Η ερώτηση αυτή φανερώνει την εντύπωση τού Πιλάτου, ότι ο Ιησούς ήταν ιδεολόγος που ερευνούσε άλλους κόσμους υψηλότερους. Η ερώτηση διακρίνεται περισσότερο για σκεπτικισμό παρά για επιθυμία γνώσεως, αφού αυτός που ρώτησε δεν περιμένει καν απάντηση, αλλά βγαίνει για να δώσει τέλος στην υπόθεση.
«Και αφού είπε αυτό βγήκε πάλι προς τους Ιουδαίους και τους λέγει• εγώ δεν βρίσκω σ' αυτόν καμία ενοχή» (Ιωάν. 18,38). Η δήλωση αυτή τού Πιλάτου εκφράζει την δικαστική του συνείδηση. Είναι το πόρισμα της πρώτης ανακρίσεως τού Ιησού από τον Πιλάτο, αφ' ότου πείσθηκε απόλυτα για την αθωότητά του και το αβάσιμο των Ιουδαϊκών κατηγοριών κατά τού Ιησού απέναντι στην ρωμαϊκή εξουσία. Από την έκφραση «σ' αυτόν» δηλαδή στον Ιησού, συμπεραίνεται καθαρά ότι ο Πιλάτος βγαίνοντας από το εσωτερικό διαμέρισμα του πραιτορίου, όπου είχε μπει για να ανακρίνει τον Ιησού, έβγαλε μαζί του έξω και τον Ιησού που τον έδειξε στο πλήθος των Εβραίων που ήταν έξω από το πραιτόριο.
Ακούοντας οι Εβραίοι αθώωση και αντικρίζοντας τον Ιησού, δημιουργούν αληθινό πανδαιμόνιο. Εκτοξεύουν κατά τού Ιησού σωρεία από κατηγορίες, ενώ εκείνος σιωπά. «Και κατηγορούσαν αυτόν οι αρχιερείς με πολλές κατηγορίες» (Μαρκ. 15,3). «Και ενώ κατηγορείτο αυτός από τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους δεν έδινε καμία απόκριση» (Ματθ. 27,12).
Ο Πιλάτος περιέρχεται σε δύσκολη θέση. Και η ηρεμία τού Ιησού που σιωπά, ερχόμενη σε αντίθεση με εκείνη την οχλοβοή, τον ενοχλεί. Απ' αυτό εξηγείται ότι «πάλι τον ερωτούσε ο Πιλάτος λέγοντας, «δεν δίνεις καμία απόκριση; δες πόσο πολύ σε κατηγορούν» (Μάρκ. 15,4), «δεν ακούς πόσο πολύ σε κατηγορούν» (Ματθ. 27,13). Έπρεπε φυσικά μετά την απαγγελία της κατηγορίας από τους κατηγόρους ν’ ακολουθήση η υπεράσπιση τού κατηγορουμένου. Και επειδή απουσιάζουν μάρτυρες υπερασπίσεως, προτρέπεται ο Ιησούς από τον Πιλάτο και προκαλείται έντονα να υπερασπίσει τον εαυτό του. Ο Ιησούς όμως παραιτείται από το να υπερασπίσει τον εαυτό του και σιωπά. «Ο δε Ιησούς δεν έδωσε πια καμία απόκριση, ώστε να θαυμάζει ο ηγεμών υπερβολικά» (Ματθ. 27,14).
Οι Εβραίοι εν τω μεταξύ προσπαθούν με κραυγές να στηρίξουν την πολιτική κατηγορία. Σε αντίθεση προς την απαλλακτική κρίσι τού Πιλάτου, ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς είναι ένοχος. Συγκεκριμένα «επέμεναν και έλεγαν ότι αναταράσσει τον λαό και διδάσκει σ' όλη την Ιουδαία• αφού άρχισε από την Γαλιλαία ήρθε ως εδώ» (Λουκ. 23,5).
Στο άκουσμα της Γαλιλαίος, ο Πιλάτος βρίσκει διέξοδο από την δύσκολη εκείνη θέση στην οποία είχε περιέλθει. Αφού δηλαδή διαπίστωσε ότι ο Ιησούς είναι Γαλιλαίος και ότι το αδίκημα που καταγγελλόταν είχε αρχίσει να διαπράττεται εκεί, τον στέλλουν αμέσως στον τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη τον Αντύπα με συνοδεία στρατιωτών, ενώ ακολουθούσαν και οι κατήγοροι με τον όχλο. Τον στέλλει στο μικρό ανάκτορο δίπλα στο πραιτόριο, όπου διέμενε ο Ηρώδης, (5) αφού ήρθε από την Γαλιλαία τις ημέρες εκείνες χάριν των εορτών. «Αφού δε άκουσε ο Πιλάτος Γαλιλαία, ρώτησε αν ο άνθρωπος είναι Γαλιλαίος. Και αφού έμαθε ότι ανήκει στην εξουσία του Ηρώδη, τον έστειλε στον Ηρώδη, που βρισκόταν και αυτός στα Ιεροσόλυμα αυτές τις ημέρες» (Λουκ. 23, 6-7).
Η πράξις αυτή τού Πιλάτου επιβαλλόταν από τις διατάξεις τού ρωμαϊκού δικαίου περί ειδικής δικαστικής υποχρεώσεως των κατεχομένων λαών. Σύμφωνα μ' αυτές τις διατάξεις το αδίκημα έπρεπε να δικάζεται από τις τοπικές αρχές της περιοχής, όπου διαπράχθηκε ή όπου κατοικούσε ή από όπου καταγόταν ο κατηγορούμενος. Στην προκειμένη περίπτωση ο Ιησούς, αν και γεννήθηκε στην Βηθλεέμ, εθεωρείτο ότι καταγόταν από την περιοχή των υποτιθεμένων γονέων του, δηλαδή την Ναζαρέτ, από την οποία και ονομαζόταν Ναζαρηνός ή Ναζωραίος ή Γαλιλαίος. Και κατηγορείτο ότι άρχισε την επαναστατική του δράσι από την Γαλιλαία. Επομένως το αδίκημα έπρεπε δικονομικά να δικασθεί από την τοπική αρχή τού τόπου όπου διαπράχθηκε, αφού ο τόπος ήταν συγχρόνως ο τόπος προελεύσεως τού κατηγορουμένου. Εάν δε διαπιστωνόταν ότι πρόκειται για θανάσιμο έγκλημα, έπρεπε να τεθεί κάτω από την ουσιαστική κρίσι της ρωμαϊκής αρχής.
Αν ο Πιλάτος απεφάσισε να στείλει τον Ιησού στον Ηρώδη από υπαγόρευση της δικαστικής του συνειδήσεως για αρμοδιότητα λόγω κατοικίας τού κατηγορουμένου ή αν το έκανε απλώς για να αποφύγει το αδιέξοδο στο οποίο τον είχαν περιαγάγει οι Εβραίοι, δεν μπορούμε με βεβαιότητα να το πούμε. Πάντως είναι γεγονός ότι η ενέργειά του αυτή είναι ντυμένη με νομιμοφάνεια, αφού επέτρεψε στους Εβραίους να εκτοξεύσουν νέες κατηγορίες κατά τού Ιησού. Θα μπορούσε βέβαια να την κλείσει την υπόθεση, μόλις πείσθηκε από την ανάκριση τού Ιησού ότι είναι εντελώς αναίτιος των κατηγοριών που τού προσήψαν κατά την προσαγωγή του σ' αυτόν.
Αν έκλεινε τότε την υπόθεση και αν έπαιρνε διοικητικά μέτρα για να καταστείλει τους εκβιασμούς τού εβραϊκού στοιχείου, θα βρισκόταν οπωσδήποτε κατά πάντα εν τάξει και προς την δικονομία και προς αυτή την έννοια της δικαιοσύνης. Τώρα όμως μετά την αθωωτική ετυμηγορία υπαναχώρησε στους εβραϊκούς εκβιασμούς, ταλαιπωρούσε έναν αθώο κατηγορούμενο δείχνοντας κάμψη, που πρόδιδε ότι είχε αναποφασιστικότητα και διοικητική αδυναμία. Ακριβώς δε αυτά τα δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της αντινομίας που εμφανίζει ο Πιλάτος στην προκειμένη υπόθεση: Από το ένα μέρος ορθή κρίσις και από το άλλο μέρος αναποφασιστικότητα. Από το ένα μέρος πεποίθηση στην αθωότητα τού κατηγορουμένου και αφ' ετέρου παράδοσή του για θανάτωση, σαν να ήταν ένοχος. Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο αντίθετα άκρα κινείται το εκκρεμές της αβουλίας του, και σ' αυτήν την κίνηση οφείλεται η ανάπεμψη τού Ιησού στον Ηρώδη, μετά την πεποίθηση που σχημάτισε και μετά την ομολογία για την αθωότητά του.
Στο σημείο αυτό τερματίζεται η πρώτη φάση της λεγομένης «δίκης» τού Ιησού ενώπιον του Πιλάτου, ο οποίος ήδη σχημάτισε γνώμη για την αναιτιότητα ή αθωότητα τού Ιησού.
Β'. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΗΡΩΔΗ
Ανάμεσα στην πρώτη αυτή και στην δεύτερη φάση της λεγομένης «δίκης» τού Ιησού ενώπιον τού Πιλάτου παρεμβάλλεται η ανάπεμψή του προς τον Ηρώδη με την συνοδεία των κατηγόρων του.
Ο Ηρώδης αυτός ήταν ο Αντύπας, γιός τού Ηρώδη τού Μεγάλου, τετράρχης της Γαλιλαίος και της Περσίας (4 π.Χ. - 39 μ.Χ.). Σύζυγό του είχε λάβει την θυγατέρα τού βασιλέως Αρέτα Δ', την οποία όμως εκδίωξε γιατί ερωτεύθηκε την νύφη του Ηρωδιάδα, την σύζυγο του ομομήτριου αδελφού του Φιλίππου. Οι επιτιμήσεις τού Ιωάννου του Προδρόμου για την ανήθικη αυτή πράξη τού κόστισαν το κεφάλι, το οποίο αξίωσε να λάβει η θυγατέρα τού Φιλίππου και της Ηρωδιάδος Σαλώμη, με την εισήγηση της μητέρας της που εμαίνετο για τον έλεγχο του Ιωάννου.
Ολίγο μετά την εγκληματική αποκεφάλιση τού Προδρόμου, τάραξε τον Ηρώδη η φήμη για την δράσι τού Ιησού «εν δυνάμει πολλή». Η εφιαλτική ψύχωση που τον κατέτρυχε για το έγκλημα τού παρουσίαζε τον Ιησού σαν τον Πρόδρομο που αναστήθηκε εκ νεκρών. Για τον Ιησού θα είχε ασφαλώς πληροφορήσει τον Ηρώδη και η «Ιωάννα, γυναίκα τού Χουζά, τού επιτρόπου τού Ηρώδου», μία από τις γυναίκες που θεραπεύθηκαν από τον Ιησού (Λουκ. 8,3). Την φοβισμένη εφιαλτική ψύχωση τού Ηρώδη από την φήμη για τον Ιησού την φανερώνουν τα λόγια του: «Τον Ιωάννη εγώ τον αποκεφάλισα. Ποιος όμως είναι αυτός για τον οποίο ακούω τέτοια πράγματα»; (Λουκ. 9,9), «ο Ιωάννης που εγώ αποκεφάλισα αυτός αναστήθηκε» (Μάρκ. 6,16), «και ζητούσε να τον ιδεί» (Λουκ. 9,9). Κατεχόταν από άγχος και από διάθεση να εξοντώσει τον Ιησού, ο οποίος και το γνώριζε και χαρακτήρισε σαν «αλεπού» τον Ηρώδη, στον οποίο παρήγγειλε ότι άφοβα συνεχίζει την δυναμική του δράσι (Λουκ. 13,32 εξ.).
Από αυτά εξηγείται ότι «ο Ηρώδης σαν είδε τον Ιησού χάρηκε πολύ, διότι ήθελε από πολύ καιρό να τον ιδεί, διότι άκουσε πολλά γι’ αυτόν. Και έλπιζε μήπως ιδεί να κάνη κάποιο θαύμα» (Λουκ. 23,8). Από αυτά είναι προφανές ότι πρωτοαντικρίζοντας ο Ηρώδης τον Ιησού, ουδέ καν ενδιαφέρθηκε να μάθει τον λόγο για τον οποίο τον έφεραν μπροστά του με την συνοδεία τόσων Εβραίων αξιωματούχων και όχλου. Δοκίμασε αντίθετα ζωηρή ικανοποίηση, διότι επί τέλους έβλεπε τον ακουστό Ιησού και θα μπορούσε να ιδεί απ' αυτόν και κάποιο θαύμα. Γι' αυτό, πριν προλάβουν οι συνοδοί ν’ ανοίξουν το στόμα, «τού έκανε πολλές ερωτήσεις, αλλά αυτός δεν έδινε καμία απόκριση» (Λουκ. 23,9).
Ούτε απάντηση λοιπόν έδινε ο Ιησούς στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις τού Ηρώδη, προφανώς για την προέλευσή του και την δράσι του ούτε έδειξε κάποιο θαυματουργικό σημείο της δυνάμεώς του για να ικανοποιήσει την περιέργεια τού Ηρώδη, ο οποίος είναι φυσικό να έγινε έξω φρενών. Η σιωπή τού Ιησού γιγάντωνε το άγχος του, ανακινούσε τους εφιάλτες του και αφύπνιζε το φονικό του μίσος. Από την δυσμενή αυτή για τον Ιησού σκηνή έσπευσαν να επωφεληθούν οι συνοδοί τού Ιησού. «Στέκονταν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και τον κατηγορούσαν έντονα» (Λουκ. 23,10). Εκβίαζαν έτσι τον Ηρώδη να σταματήσει τις ερωτήσεις του, οι οποίες και έμεναν αναπάντητες και να προχωρήσει στην ουσία των κατηγοριών, οι οποίες προφανώς θα ήταν αναμασήσεις των κατηγοριών εμπρός στο Μέγα Συνέδριο και στον Πιλάτο, με υπογραμμισμένη την κατηγορία ότι αναταράζει τον λαό, αφού γι' αυτήν είχε γίνει η παραπομπή τού Ιησού στον Ηρώδη (Λουκ. 23, 6-7).
Ο Ηρώδης όμως δεν είχε πλέον ούτε διάθεση ούτε ψυχραιμία να ανακρίνει και να δικάσει. Έξαλλος εξετράπη με τους στρατιώτες της φρουράς του σε εξευτελιστικές πράξεις για να εξουθενώσει τον Ιησού. Αυτό ήταν και υποσυνείδητη αντίδραση τού αγχώδους πλέγματος συναισθημάτων φόβου και μίσους που είχε μέσα του κατά τού δυναμικού Ιησού και κατά τού εφιαλτικού φαντάσματος τού Προδρόμου. «Αφού δε τον εξουθένωσε ο Ηρώδης μαζί με τον στρατό του και αφού τον ενέπαιξε, φορώντας του μανδύα λαμπρό τον έστειλε πίσω στον Πιλάτο» (Λουκ. 23, 11).
Από την πληροφορία για «λαμπρό μανδύα» συμπεραίνουμε ότι ο μέχρι εξουθενώσεως εμπαιγμός συνίστατο στην απομίμηση της βασιλικής αμφιέσεως. Αυτό έγινε προφανώς από την επανάληψι εμπρός στον Ηρώδη της κατηγορίας ότι ο Ιησούς αντιποιείται βασιλικό αξίωμα. Εκτός από αυτόν τον εμπαιγμό, με τον οποίο ο Ηρώδης εξουδετέρωσε το άγχος που από πολύ καιρό τον συνείχε για τον Ιησού, ούτε ανάκριση έκανε ούτε απόφαση εξέδωσε, αλλά απλώς, φαίνεται, διεμήνυσε στον Πιλάτο ότι δεν πρόκειται για σοβαρή υπόθεση, πολύ δε περισσότερο για θανάσιμο έγκλημα.
Συνεπώς η παραπομπή τού Ιησού στον Ηρώδη για ανάκριση από τον Πιλάτο, πράξις δικονομική, άσχετα αν προέβη σ' αυτήν από καθήκον, από νομική ή δικαστική συνείδηση ή από πρόσχημα, κατέληξε σε χλευασμό τού κατηγορουμένου, πράγμα αντίθετο προς τους κανονισμούς της δικονομίας. «Έγιναν δε φίλοι ο Πιλάτος και ο Ηρώδης αυτή την ημέρα, γιατί προηγουμένως είχαν έχθρα μεταξύ τους» (Λουκ. 23,12).
Από αυτά μπορεί να φανεί και τούτο, ότι η δικονομική νομιμοφάνεια της ενέργειας τού Πιλάτου δεν ήταν απαλλαγμένη από διπλωματικότητα. Ακούοντας για Γαλιλαία, της οποίας ο Τετράρχης βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα χάριν της εορτής τού Πάσχα που πλησίαζε, άρπαξε την ευκαιρία, για να προβεί σε ενέργεια που θα κολάκευε τον Ηρώδη και θα υποβοηθούσε στην αποκατάσταση των σχέσεων μαζί του. Οι σχέσεις αυτές είχαν διακοπή εχθρικά, αφ' ότου ο Ηρώδης, εξοργισμένος ήδη εναντίον τού Πιλάτου για την σφαγή των Γαλιλαίων, την ώρα που σαν προσκυνητές θυσίαζαν στον ναό των Ιεροσολύμων, είχε δεχθεί να μεταβιβάσει στον αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο, με τον οποίο συνδεόταν φιλικότατα, (6) διαμαρτυρία των Εβραίων. Η διαμαρτυρία συνίστατο στο ότι ο Πιλάτος κατ’ επανάληψι προσέβαλλε το θρησκευτικό τους αίσθημα κατά τις ταραχές μετά από εκείνη την σφαγή. Ήδη με τις ενέργειες τού Πιλάτου οι σχέσεις με τον Ηρώδη αποκαταστάθηκαν.
Γ. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ
Οδηγείται λοιπόν και πάλι ο Ιησούς με την ίδια συνοδεία των κατηγόρων του στον Πιλάτο προς το πραιτόριο, όπου ξετυλίγεται η δεύτερη φάση της παραστάσεως τού Ιησού εμπρός του. Κατ’ αυτήν ο Πιλάτος ενισχυμένος και από τον Ηρώδη στην πεποίθηση για την απόλυτη αθωότητα τού Ιησού, αναζητεί νέα διέξοδο. Προσπαθεί ν’ απολύση τον Ιησού με την ευκαιρία της εορτής που πλησίαζε. Αλλά ας αφήσουμε τις πηγές να ομιλήσουν για την εξέλιξη της υποθέσεως στη νέα της αυτή φάση.
«Ο Πιλάτος αφού συνεκάλεσε τους αρχιερείς, τους άρχοντες και τον λαό, τους είπε «μου φέρατε τούτον τον άνθρωπο σαν ταραξία τού λαού, αλλά εγώ αφού τον ανέκρινα μπροστά σας, δεν βρήκα στον άνθρωπο αυτό καμία ενοχή. Αλλά ούτε κι ο Ηρώδης, γι' αυτό και μας τον ξανάστειλε. Δεν έχει διαπράξει τίποτε άξιο θανάτου» (Λουκ. 23,13-15). Ο Ευαγγελιστής Λουκάς διακρίνεται για τις ακριβείς εικόνες των αφηγήσεών του. Δεν ήταν μόνο στο πινέλο αλλά και στην πέννα και στον λόγο ζωγράφος. Η ανώτερη εικόνα είναι πολύ χαρακτηριστική και διαφωτιστική τού όλου θέματος.
Ο Ιησούς στέλλεται πίσω στον Πιλάτο από τον Ηρώδη εξουθενωμένος με την συνοδεία των κατηγόρων του. Ο Πιλάτος συγκαλεί τους αρχιερείς, τους άρχοντες και τον λαό, δηλαδή τους κατηγόρους τού Ιησού, και ανακεφαλαιώνει όλα όσα έγιναν από τότε που προσάχθηκε ενώπιόν του, δηλαδή: την προσαγωγή, την κατηγορία, την ανάκριση ενώπιόν του, τις πρόσθετες κατηγορίες, την αποστολή στον Ηρώδη, το πόρισμα της δικής του έρευνας για την πλήρη αθωότητα του Ιησού και την συμφωνία του Ηρώδη προς αυτό το πόρισμα.
Από την τελευταία αυτή πληροφορία για τον Ηρώδη συμπεραίνουμε ότι παρά τις έντονες κατηγορίες των αρχιερέων και των γραμματέων κατά τού Ιησού στον Ηρώδη, παρά την προσωπική του προκατάληψη κατά τού Ιησού, για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω και παρά την οργή του κατά τού Ιησού για την περιφρονητική του σιωπή στις επανειλημμένες ερωτήσεις που τού απηύθυνε, ο Ηρώδης σχημάτισε την γνώμη ότι ο Ιησούς δεν είναι ένοχος θανάσιμου εγκλήματος, όπως ισχυρίζονταν οι κατήγοροί του. Αυτή την γνώμη του την γνώρισε στον Πιλάτο, όπως ο ίδιος το αποκαλύπτει στους κατηγόρους τού Ιησού. Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε πως όταν ξανάστειλε ο Ηρώδης τον Ιησού στον Πιλάτο, απέστειλε ταυτόχρονα σ' αυτόν και ένα έμπιστο πρόσωπο, με το οποίο μάλλον προφορικά — δεν αποκλείεται όμως και με γραπτό σημείωμα — τού διεμήνυσε για την αθωότητα τού Ιησού. Αποκλείεται βέβαια να δεχθούμε ότι αυτό το μήνυμα το έστειλε ο Ηρώδης στον Πιλάτο με τους κατηγόρους τού Ιησού, οι οποίοι μανιασμένοι προς το θύμα τους θα δημιουργούσαν σκηνές όμοιες μ' εκείνες που προκάλεσαν εμπρός στον Πιλάτο για να τον εκβιάσουν.
Σ' αυτό το σημείο, που επιβεβαιώθηκε εκ μέρους αυτού τού Πιλάτου με έμφαση η γνώμη του για την πλήρη αθωότητα τού Ιησού, η οποία γνώμη είχε ήδη σχηματισθεί και ανακοινωθεί από την πρώτη φάση της δίκης, θα έπρεπε να τερματισθεί αυτή η δίκη, αφού δεν τερματίσθηκε, όπως θα έπρεπε, στο τέλος της πρώτης εκείνης φάσεώς της. Παρά ταύτα επακολουθεί από μέρους τού Πιλάτου μία καταπληκτική πρότασή του εις βάρος τού Ιησού, που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση προς την δικαστική του συνείδηση και παρουσίαζε εκ νέου την αντινομία των ενεργειών τού Πιλάτου και την αιώρηση όπως στο εκκρεμές ανάμεσα στην ορθή κρίση και στην ανεπίτρεπτη αναποφασιστικότητα, ανάμεσα στην δικαιοσύνη και στην αδικία. Να, η καταπληκτική πρότασή του στους Εβραίους για τον Ιησού, ευθύς αμέσως μετά την για δεύτερη φορά κατηγορηματική ομολογία για την πλήρη αθωότητα του: «αφού λοιπόν τον βασανίσω, θα τον αφήσω ελεύθερο» (Λουκ. 23,16).
Αυτή η ίδια η πρόταση περιέχει δύο ενέργειες που αποκλείουν η μία την άλλη και παρουσιάζουν την αντινομία: Εάν ο Ιησούς πρέπει να απολυθεί λόγω αθωότητας, γιατί να τιμωρηθεί; Εάν πάλι είναι ένοχος, γιατί ν' απολυθεί; Είναι προφανές ότι στην δικαστική συνείδηση τού Πιλάτου κυριαρχεί απόλυτα η ανεπιφύλακτη κρίση και πεποίθηση για την πλήρη αθωότητα τού Ιησού και ως εκ τούτου ο Πιλάτος έκλινε στο να απολύση τον Ιησού.
Από την απροσδόκητη πρόταση για τιμωρία τού Ιησού και από το γεγονός ότι δεν τον απολύει αμέσως με σύγχρονη αποπομπή των κατηγόρων του, όπως έπραξε ανδρικότατα σε μεταγενέστερο χρόνο σε όμοια περίπτωση τού Παύλου ο ανθύπατος της Αχαΐας Γαλλίων (Πράξ. 18,12-17), βγαίνει το εξής συμπέρασμα: Ένα συναίσθημα ήταν αντίρροπο στην ορθή για τον Ιησού κρίσι και ανταγωνιζόταν την απόφαση του Πιλάτου για απόλυση, υπολόγιζε δηλαδή με φόβο τον εβραϊκό αναβρασμό. Αυτό οφειλόταν στην έλλειψη ισχυρής θελήσεως, η οποία είχε ατονήσει από τις επανειλημμένες κατά τού Πιλάτου εξεγέρσεις του εβραϊκού όχλου και από την υπονόμευσή του από τους Εβραίους στον αυτοκράτορα.
Αντίθετα φέρθηκε ο Γαλλίων. Όταν οι Εβραίοι, έξαλλοι για την δράσι τού Παύλου στην Κόρινθο, που προσείλκυσε στον Χριστό τα πλήθη και τους άρχοντές τους, τον συνέλαβαν, ο Γαλλίων, πριν ακόμη ανοίξει το στόμα του ο Παύλος, τους είπε: «Εάν επρόκειτο για πολιτικό αδίκημα, θα το ανεχόμουνα, αλλά για εσωτερικές σας διαφορές «εγώ δεν θέλω να είμαι δικαστής», «και τους έδιωξε από το δικαστήριο». Τότε με μανία οι Έλληνες άρχισαν να δέρνουν τον αρχισυνάγωγο Σωσθένη εμπρός στον Γαλλίωνα, «και καθόλου γι’ αυτά δεν ενδιαφερόταν ο Γαλλίων». Αυτή είναι η νόμιμη στάση Ρωμαίου ηγεμόνος, εντελώς αντίθετη μ’ εκείνη τού Πιλάτου, ο οποίος λέγει στους Εβραίους και στον όχλο:
«Αφού λοιπόν και εγώ κατόπιν ανακρίσεως τού Ιησού ενώπιον σας τον βρίσκω αθώο από τις αποδιδόμενες σ’ αυτόν κατηγορίες, το ίδιο και ο Ηρώδης, όπου έστειλα και σάς για να παρουσιάσετε μπροστά του τις κατηγορίες σας, αφού επομένως τίποτε δεν διέπραξε ο Ιησούς που να συνεπάγεται την θανάτωσή του, ας τον απολύσω, αφού προηγουμένως τον μαστιγώσω» (Λουκ. 23,14-16).
Εδώ δεν πρόκειται για την μαστίγωση που συνηθιζόταν στους Εβραίους, αλλά γι’ αυτήν που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι η οποία ήταν πριν από τον θάνατο και πριν από την σταύρωση τιμωρία που επέτεινε τον ατιμωτικό χαρακτήρα της σταυρικής ποινής. Γι’ αυτό η απροσδόκητη δήλωση τού Πιλάτου, ότι θα μαστιγώσει τον Ιησού, καθώς ακουόταν από τους Εβραίους, κάτω από τα όμματα των οποίων οι ρωμαϊκές αρχές κατοχής προέβαιναν σε εκτελέσεις σύμφωνα με το δικό τους Δίκαιο, αποτελούσε προοίμιο της επιτυχίας τους στην προσπάθεια να σταυρωθεί ο Ιησούς. Ήταν σαν να προεγγυάτο την πορεία των πραγμάτων προς την σταύρωση.
Καθώς προχωρούσαν με επιτυχία οι καταχθόνιες προσπάθειές τους, η πρόταση τού Πιλάτου που ευθύς επακολούθησε για απόλυση του Ιησού λόγω διαπιστωμένης αθωότητάς του, αποτελούσε παλινδρόμηση τού Ρωμαίου ηγεμόνος, η οποία τους εξαγρίωσε. Προκάλεσε, όπως το δείχνει η συνέχεια, οξεία αντίδραση. Και αρπάζουν αυτοί την υπόσχεση τού Πιλάτου για μαστίγωση τού Ιησού, αλλά αποκρούουν την απόλυση τού θύματος. Ο τρόπος τους ήταν τόσο ιταμός και απόλυτος, ώστε το εκκρεμές τού χαρακτήρα τού Πιλάτου, που αιωρείτο μεταξύ της ορθής του κρίσεως και υγιούς δικαστικής συνειδήσεως αφ' ενός και της άβουλης και φοβισμένης υποχωρητικότητάς του αφ’ ετέρου, να χάσει τον ένα από τους δύο πόλους του, και σαν μόνη διέξοδος να απομείνει η υποχώρησή του. Υποχώρηση στην αξίωση των Εβραίων να εξοντωθεί ο Ιησούς. Οι Εβραίοι αγωνίζονται να επιδράσουν πάνω στον Πιλάτο με τόσο καταπιεστικό τρόπο, ώστε να πνίξει την φωνή της συνειδήσεώς του και παρά συνείδηση να παραδώσει τον Ιησού για θανάτωση.
Η ευθύνη δεν ήταν ολοκληρωτικά δική τους. Με την υποχωρητική του προθυμία να μαστιγωθεί ο αθώος Ιησούς, ο Πιλάτος έριξε ο ίδιος το κέντρο τού βάρους του προς την πλευρά της αθωοκτονίας. Μέχρι εκείνη την στιγμή και στις δραματικές σκηνές που θα ακολουθήσουν τον έπνιγε, αλλά μάταια, η φωνή της συνειδήσεώς του.
Επίσης από τα συμφραζόμενα και ιδιαίτερα από την απόλυση που πρότεινε, φαίνεται καθαρά ότι ο Πιλάτος προτείνοντάς την δεν εννοούσε απόλυση ανθρώπου που δικάσθηκε και αθωώθηκε και επομένως οφείλει ν’ απολυθεί χωρίς άλλη διατύπωση, όπως το αξίωνε και η δικαστική του συνείδηση. Όχι. Αλλά στο μυαλό του αναδύθηκε εκείνη τη στιγμή ένα έθιμο, που κάθε έτος λάβαινε χώρα και το όποιο μπορούσε να εφαρμοσθεί και στον Ιησού, εάν ήθελαν οι Εβραίοι. Η επιλογή τούτου ή εκείνου τού προσώπου για εφαρμογή τού εθίμου εξαρτάτο από την θέλησή τους. Επρόκειτο για το έθιμο της ρωμαϊκής αρχής ν’ απολύει κατά την εορτή τού Πάσχα έναν από τους δέσμιους Εβραίους, όποιον αυτοί θα ζητούσαν ονομαστικά.
Με την σκέψη του αυτή ο Πιλάτος να επικαλεσθεί το εν λόγω έθιμο για την απόλυση τού Ιησού, τον συγκαταριθμούσε ανάμεσα στους δέσμιους που έπρεπε να απολυθούν υπό όρο. Έτσι έπαυε πλέον ο Ιησούς να είναι στα μάτια των Εβραίων αυτός που δικάσθηκε, που αθωώθηκε από ρωμαϊκό δικαστήριο και που δικαιούται ν’ απολυθεί άνευ όρων. Αντίθετα είναι πια ο δέσμιος, αυτός που ενδέχεται ν’ απολυθεί, εάν και εφ' όσον το ήθελαν οι Εβραίοι. Τυπικά η απόλυση τού δέσμιου γίνεται από τον Πιλάτο, και ουσιαστικά από τους Εβραίους. Έτσι ο Ιησούς κατεβάζεται απ’ αυτόν τον ρωμαίο δικαστή από το ύψος τού αθώου που δικαιούται ν’ απολυθεί, στο επίπεδο των κρατουμένων κακοποιών, και γίνεται ένας απ’ αυτούς συνδεσμώτης και συγκρατούμενος χωρίς λόγο.
Στην πρόταση τού Πιλάτου, «παιδεύσας ουν αυτόν απολύσω» (Λουκ. 23,16), ο ρηματικός τύπος «απολύσω» δεν είναι μέλλοντας οριστικής — θα απολύσω — αλλά αόριστος υποτακτικής — ας απολύσω, να απολύσω. Όπως αναφέρθηκε, ο Πιλάτος βάσει εθίμου που επεκράτησε όφειλε ν' απολύσει έναν από τους δέσμιους, λόγω της εορτής τού Πάσχα που πλησίαζε, αλλά ποιόν απ’ αυτούς θα απέλυε, ποιο συγκεκριμένο πρόσωπο θα επιλεγόταν, ήταν προνόμιο των Εβραίων, εκχωρημένο σ' αυτούς από την ρωμαϊκή αρχή. Τούτο φαίνεται καθαρά από τις αφηγήσεις των δύο πρώτων συνοπτικών. «Κατά την εορτή ήταν συνήθεια ο ηγεμών ν' απολύει χάριν τού λαού ένα δέσμιο, όποιον ήθελαν» λέγει ο Ματθαίος (27,1 5). «Κατά την εορτή απέλυε για χάρη τους έναν δέσμιο, όποιον ζητούσαν» λέγει ο Μάρκος (1 5,6). Το ίδιο φαίνεται και στις αφηγήσεις των δύο υπολοίπων ευαγγελιστών.
Το έθιμο τούτο ήταν εβραϊκό και υπήρχε από παλαιά για να θυμίζει την απελευθέρωση των Εβραίων από την δουλεία της Αιγύπτου. ΟΙ Ρωμαίοι που το βρήκαν το σεβάσθηκαν. Έτσι ασκούσαν στο εξής αυτοί το δικαίωμα της απολύσεως, αφήνοντας στους Εβραίους το προνόμιο να διαλέξουν τον απολυτέο κατά απόλυτη αρέσκειά τους. Το ότι ο Πιλάτος σκεπτόταν να προσφυγή στο έθιμο, για να επιτύχει έτσι την απόλυση τού Ιησού, φαίνεται καθαρά από την συνέχεια της σκηνής: «Ο Πιλάτος αποκρίθηκε σ' αυτούς λέγοντας (Μάρκ. 15,9)• υπάρχει συνήθεια σε σάς να απολύσω προς χάριν σας έναν το Πάσχα; (Ιωάν. 18,39α). Θέλετε λοιπόν (Ιωάν. 18,39β) να απολύσω αυτόν που ονομάζετε βασιλέα των Ιουδαίων»; (Μάρκ. 15,9β, 12).
Ενώ στην αρχή υπέμνησε ο Πιλάτος το έθιμο στους Εβραίους χωρίς ν' αναφέρει όνομα δέσμιου και ενώ αυτοί, μόλις το θυμήθηκαν, αξίωσαν την εφαρμογή του, στο εξής αναγκάζεται ο Πιλάτος να προτείνει συγκεκριμένα την απόλυση τού Ιησού, αποκαλύπτοντας έτσι, κάτω από την πίεση της δικαστικής του συνειδήσεως την σκέψη του και την πρόθεσή του. Και δεν αναφέρει το όνομα τού Ιησού, παρά μόνο τον τίτλο, που οι ίδιοι απέδιδαν σ' αυτόν: «αυτόν που ονομάζετε βασιλέα των Ιουδαίων». Ο ίδιος ο Ιησούς ποτέ δεν απέδωσε στον εαυτό του τέτοιο τίτλο. Γι’ αυτό και ο Πιλάτος είχε αποφανθεί για τον Ιησού ότι είναι αθώος ως προς αυτήν την κατηγορία.
Και η τωρινή πρόταση τού Πιλάτου για απόλυση τού Ιησού παρουσιάζει και πάλι ότι η δικαστική του συνείδηση είχε πλήρη βεβαιότητα για την αθωότητά του. Η δικαστική του συνείδηση είχε διαπιστώσει και το πραγματικό ελατήριο των εβραϊκών ενεργειών. Τούτο μας το αποκαλύπτει η χαρακτηριστική πληροφορία των δύο πρώτων Ευαγγελιστών: «Διότι εγνώριζε ότι τον παρέδωσαν από φθόνο» (Ματθ. 27,18). «Διότι εγνώριζε ότι από φθόνο τον είχαν παραδώσει oι αρχιερείς» (Μαρκ. 15,10).
Συνειδητοποιήθηκε λοιπόν στον Πιλάτο το γεγονός ότι οι κατηγορίες εναντίον τού Ιησού ήταν προσχήματα και επινοήσεις για συγκάλυψη τού φθόνου της εβραϊκής ηγεσίας. Ο φθόνος της υπήρξε το μοναδικό της ελατήριο στην αμείλικτη προσπάθειά της να εξοντώσει τον Ιησού. Το συμπέρασμα αυτό της δικαστικής ευθυκρισίας τού Πιλάτου συμφωνεί πλήρως προς την γραμμή τού εξοντωτικού φθόνου. Αυτή η γραμμή διήκει δια μέσου όλων των γεγονότων και την διαπιστώσαμε σε ό,τι στην αρχή τού παρόντος κεφαλαίου ονομάσαμε, «Τα προδρομικά γεγονότα τού δράματος». (7) Με αυτή τη γραμμή τού φθόνου που διήκει δια μέσου αυτών των γεγονότων ευθυγραμμίζεται τώρα το πόρισμα της δικαστικής έρευνας του Πιλάτου, που συνάγεται από την όλη κίνηση κατά τού Ιησού.
Αλλά ας παρακολουθήσουμε την συνέχεια.
Σαν πρότεινε ο Πιλάτος να απολυθεί αυτός που οι Εβραίοι τον ονόμαζαν «βασιλέα των Ιουδαίων», δημιουργήθηκε, φαίνεται, μεγάλη αναταραχή. Αυτό δεν αναφέρεται στις πηγές, οι οποίες σ' αυτό το σημείο παρουσιάζουν κενό, αλλά συμπεραίνεται με βεβαιότητα από την συνέχεια της διηγήσεως. Η αναταραχή συνίστατο στο εξής: Από το ένα μέρος η εβραϊκή ηγεσία και μερικοί από τον όχλο σφύριζαν ο ένας στον άλλο το όνομα τού φυλακισμένου Βαραββά κι άρχιζαν να φωνάζουν δυνατά και να κραυγάζουν σαν σύνθημα αυτό το όνομα, όπως συμβαίνει στις διαδηλώσεις, με την αξίωση ν' απολυθεί. Έτσι οι πηγές δίνουν αμέσως την εξήγηση ποιος ήταν ο Βαραββάς, που τ' όνομά του για πρώτη φορά ακούεται ανάμεσα στα γεγονότα: «Είχαν τότε έναν ονομαστό φυλακισμένο που λεγόταν Βαραββάς (Ματθ. 27,16). Ήταν δε ο λεγόμενος Βαραββάς στην φυλακή μαζί με τους στασιαστές, που κατά την στάση είχαν διαπράξει φόνο (Μάρκ. 15,7). Ήταν φυλακισμένος για στάση που έγινε στην πόλη και για φόνο (Λουκ. 23,19). Ήταν δε ο Βαραββάς ληστής» (Ιωάν. 18,40). Από το άλλο μέρος οι περισσότεροι από τον όχλο αξίωναν ν' απολυθεί ο Ιησούς, όπως φαίνεται καθαρά από την πιο κάτω πληροφορία, ότι οι Εβραίοι ηγέτες κατέβαλαν πολλή προσπάθεια για να μεταστρέψουν το υπέρ τού Ιησού λαϊκό ρεύμα και να μεταπείσουν τους όχλους να ζητήσουν την απόλυση τού Βαραββά.
Ο Πιλάτος βρέθηκε απέναντι σ' αυτά τα δυο ρεύματα τού όχλου, που συνωθούνταν εμπρός στο πραιτόριο. «Ενώ λοιπόν αυτοί ήταν συγκεντρωμένοι, είπε σ' αυτούς ο Πιλάτος• «ποιόν θέλετε να σάς απολύσω, τον Βαραββά ή τον Ιησού που ονομάζεται Χριστός»; (Ματθ. 27,17). Αλλά πριν λάβει απάντηση, παρεμβάλλεται ξαφνικά μια σκηνή που διακόπτει την συνέχεια, δηλαδή το ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ: Οι Ρωμαίοι κρατικοί υπάλληλοι συνήθιζαν να παίρνουν μαζί τους σ' όποια επαρχία αποστέλλονταν τις γυναίκες τους, όπως συμβαίνει και σήμερα. Ήταν λοιπόν φυσικό και για τον Πιλάτο να πάρει μαζί του την γυναίκα του την Κλαυδία Πρόκλα, από την Καισαρεία όπου έμενε μ' αυτήν, στην Ιερουσαλήμ. Ο Πιλάτος είχε έρθει στην Ιερουσαλήμ για να εποπτεύει πιο άμεσα την τάξη κατά την εορτή. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι η σύζυγός του που κατ’ αρχήν ήταν ειδωλολάτρης, είχε γίνει Ιουδαία προσήλυτος και άνηκε στις «σεβόμενες και καλής τάξεως γυναίκες» (Πράξ. 13,50), δηλαδή στην κατηγορία εκείνη των προσήλυτων, που ονομάζονταν «οι φοβούμενοι τον Θεό» ή «σεβόμενοι προσήλυτοι» ή απλώς «οι σεβόμενοι». Γι’ αυτό λέγεται ότι ο Πιλάτος είπε γι' αυτήν ότι «θεοσεβής έστι και μάλλον ιουδαΐζει». (8)
Στην κρίσιμη λοιπόν εκείνη στιγμή, προτού απαντήσουν οι Εβραίοι στο ερώτημα τού Πιλάτου, «ενώ αυτός καθόταν στην δικαστική έδρα, τού έστειλε η σύζυγός του μήνυμα και τού έλεγε, «μη κάνης τίποτε σ' εκείνον τον δίκαιο και αθώο, γιατί πολύ υπέφερα σήμερα στο όνειρό μου εξ αίτιας αυτού» (Ματθ. 27,19).
Ας μη λησμονούμε ότι ήταν πρωί, λίγο μετά την ανατολή τού ήλιου. Η αρχόντισσα μόλις ξύπνησε άκουσε, φαίνεται, τον θόρυβο έξω από το πραιτόριο, ή ρώτησε το προσωπικό και έμαθε ότι δικάζεται ο Ιησούς. Ή, όπως ίσως πρέπει να συμπεράνουμε από την λέξι «εκείνον», παρατήρησε μέσα από το πραιτόριο όσα συνέβαιναν έξω, και περίτρομη από κάποιο όνειρο, που ακριβώς αναφερόταν στον δικαζόμενο Ιησού που ο Πιλάτος είχε μπροστά του, απέστειλε αμέσως μήνυμα στον Πιλάτο ν' απομακρυνθεί από κάθε ενέργεια εναντίον τού Ιησού.
Ποιο ήταν το περιεχόμενο τού ονείρου, από πουθενά δεν συμπεραίνεται. Από την πληροφορία αυτή συμπεραίνονται με βεβαιότητα τα εξής:
α. Το όνειρο περιστρεφόταν γύρω από τον Ιησού, από όπου συμπεραίνουμε ότι το πρόσωπο τού Ιησού δεν ήταν άγνωστο στην αρχόντισσα, αν όχι από άμεση θέα, τουλάχιστον από την φήμη που προήλθε από την δράση τού Ιησού, αν και από τις λέξεις «δι' αυτόν» οδηγούμαστε μάλλον στην εκδοχή, ότι το πρόσωπο που έδρασε στο όνειρο δεν ήταν φυσιογνωμικά άγνωστο στην γυναίκα, διότι έτσι μόνο εξηγείται ότι το ταύτισε με τον δικαζόμενο Ιησού.
β. Το όνειρο ήταν ζωηρό και η πλοκή του ζωντανή, ώστε να δημιουργήσει σ' αυτήν κατά τον ύπνο ισχυρές συγκινήσεις υπέρ τού Ιησού.
γ. Περίτρομη από αυτά διαμηνύει στον σύζυγο της να απομακρυνθεί και να μην αναμειχτεί καθόλου στην υπόθεση, και
δ. Είτε από το όνειρο είτε από τις εντυπώσεις από τον Ιησού είτε από τις φήμες γι' αυτόν είτε από όλα αυτά μαζί, βεβαιώθηκε ότι ο Ιησούς ήταν δίκαιος, και έπρεπε να προσέξει ο σύζυγός της μη τυχόν διαπράξει κάποια αδικία εις βάρος του. Επίσης ίσως περιλαμβάνονταν στο όνειρο και κυρώσεις εναντίον του Πιλάτου, που δικαιολογούσαν τον τρόμο της γυναίκας, οι οποίες λόγω τού οικτρού τέλους που είχε ο Πιλάτος (9) μπορούν να χαρακτηρίσουν το όλο όνειρο σαν προφητικό.
Το περιεχόμενο τού μηνύματος κωδικοποιούσε με λίγα λόγια όλο τον συναισθηματικό κύκλο της γυναίκας από όλα αυτά τα βιώματα, ενώ συγχρόνως ήταν σαφής προς τον σύζυγό της προειδοποίηση να τον συγκρατήσει. Αυτή η προειδοποίηση στην κρισιμότατη εκείνη στιγμή, πρέπει να το δεχθούμε, θα συγκλόνισε τον Πιλάτο.
Κατά τον χρόνο που διαβιβαζόταν το μήνυμα προς τον Πιλάτο, «οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τον όχλο να ζητήσουν τον Βαραββά, τον δε Ιησού να τον εξοντώσουν» (Ματθ. 27,20). Φαίνεται όμως ότι παρά ταύτα ακούονταν από τον όχλο φωνές και υπέρ τού Ιησού. Ο Πιλάτος που ήταν πλέον ευνοϊκός προς τον Ιησού από την όλη διαδικασία και από το μήνυμα της συζύγου, επωφελήθηκε από αυτές τις φωνές. Γι' αυτό «αποκρίθηκε ο ηγεμών και τους είπε: Ποιόν θέλετε από τους δυο να σάς αφήσω ελεύθερο»; (Ματθ. 27,21).
Αναγκάσθηκε να κάνη αυτή την ερώτηση, γιατί από το ένα μέρος άκουε μερικές φωνές υπέρ τού Ιησού, αλλά η εβραϊκή ηγεσία είχε ήδη παρασύρει με το μέρος της τον περισσότερο όχλο, και ήθελε να αποσαφηνίσει την κατάσταση και να έχει μία σαφή εκδήλωση της βουλήσεως τού συνόλου. Και από το άλλο μέρος ίσως ήθελε να δώσει καιρό στους ολίγους οπαδούς τού Ιησού να εκδηλωθούν πιο έντονα. Οι άρχοντες όμως των Εβραίων προσπάθησαν να καταπνίξουν και αυτών των ολίγων την φωνή. «Οι δε αρχιερείς ξεσήκωσαν τα πλήθη να προτιμήσουν να τους ελευθέρωση μάλλον τον Βαραββά» (Μάρκ. 15,11).
Από αυτή την πληροφορία — ιδίως από την λέξι «μάλλον» — συμπεραίνουμε ότι παρά ταύτα κάποιες φωνές επέμεναν για την απόλυση τού Ιησού. Οι φωνές όμως αυτές πνίγονταν πια στις κραυγές τού συνόλου. «Και είπαν, τον Βαραββά». «Απόλυσέ μας τον Βαραββά». Επειδή όμως ακούονταν ακόμη κάποιες φωνές για τον Ιησού, η πλειονότητα, όπως το μαρτυρεί με χαρακτηριστική διατύπωση ο αυτόπτης Ιωάννης, κραύγαζε: «Όχι αυτόν, αλλά τον Βαραββά» (Λουκ. 23,18). Έτσι οι λίγες φωνές υπέρ τού Ιησού, πνίγηκαν πια στην κραυγή τού συνόλου: «Όλο μαζί το πλήθος κραύγαζε και έλεγε «σκότωσε τον και ελευθέρωσε μας τον Βαραββά» (Λουκ. 23,18).
Από αυτό φαίνεται καθαρά και κάτι άλλο, ότι ο Ιησούς στεκόταν δίπλα στον Πιλάτο. Και κάτω από αυτούς, έξω από το πραιτόριο, το πλήθος μπορούσε να δείχνει — «τούτον» — τον Ιησούν, και να συνοδεύει τις κραυγές με δεικτικές χειρονομίες. Ο Πιλάτος και παρά την συνολική πια αυτή εκδήλωση, «τους μίλησε πάλι, θέλοντας να ελευθερώσει τον Ιησού». «Και λέγει σ’ αυτούς ο Πιλάτος: «Τι να κάνω τον Ιησού που λέγεται Χριστός», «αυτόν που ονομάζετε βασιλέα των Ιουδαίων»; Η ερώτηση αυτή τού Πιλάτου προδίδει την αμηχανία του. Ήταν σαν να τους έλεγε:
«Να τον κρατήσω δεν μπορώ, διότι είναι αθώος. Να τον ελευθερώσω δεν θέλετε, και σύμφωνα με το έθιμο αυτό είναι δικό σας δικαίωμα. Εγώ όμως τι να κάνω λοιπόν; Τι θ' απογίνει ο Ιησούς; Γιατί προτιμάτε την απόλυση ενός ληστή φονιά και όχι ενός προσώπου, το οποίο όχι μόνο δεν έπραξε αποδειγμένα τίποτε από όσα τον κατηγορείτε, αλλά επί τέλους είναι ένα πρόσωπο, στο οποίο σεις οι ίδιοι αποδίδετε ιδιότητες εθνικού ηγέτη σας, και το οποίο δεν είναι ούτε φονιάς ούτε ληστής; Γιατί δεν προτιμάτε αυτή την λύση, που και για σάς από άποψη εθνικής υπολήψεως είναι ευπρεπής, αλλά και σε μένα προσφέρει δίκαιη διέξοδο»;
Οι ερωτήσεις όμως αυτές θα μπορούσαν να έχουν απήχηση σε ήρεμους ανθρώπους και σε φιλοδίκαιες συνειδήσεις. Σε μανιασμένα όμως πλήθη που άγονταν και φέρονταν από άρχοντες αποφασισμένους να εξοντώσουν τον Ιησού, οι ερωτήσεις αυτές ένα μόνο αποτέλεσμα μπορούσαν να έχουν, το οποίο και είχαν: Να εξωθήσουν την οχλοκρατία στον τελικό της σκοπό που είχε χαράξει από πριν και είχε υποβάλει στον όχλο η εβραϊκή ηγεσία, δηλαδή στην όσο το δυνατόν ταχύτερη εξόντωση τού Ιησού. Έτσι μετά το ερώτημα τού Πιλάτου, ακούονται οι φωνές: «Λέγουν όλοι σ' αυτόν, «να σταυρωθεί». «Οι δε πάλι εκραύγαζαν «σταύρωσε τον». «Αλλά αυτοί εξακολουθούσαν να φωνάζουν «σταύρωσε τον, σταύρωσέ τον». Με τις κραυγές αυτές αποκαλύπτεται ο σκοπός στον οποίο κατευθυνόταν η εβραϊκή ηγεσία, από τότε που κατέστρωσε το καταχθόνιο σχέδιο να εξόντωση τον Ιησού με τον πιο σκληρό και ατιμωτικό τρόπο θανατώσεως.
Στο άκουσμα αυτών των κραυγών ο Πιλάτος εξανίσταται. Ωστόσο αυτός είναι ουσιαστικά υπεύθυνος, διότι παρά την δικαστική του συνείδηση δέχθηκε από ασθενική βούληση να υποχώρηση στην εβραϊκή πίεση και να καταντήσει έρμαιό της. Το εκκρεμές τού χαρακτήρα του, που διαπιστώσαμε πιο πάνω να αιωρείται ανάμεσα στην ευσυνειδησία και στην αβουλία, κινείται τώρα προς τον θετικό του πόλο: «Και αυτός για τρίτη φορά τους είπε: «Μα τι κακό έκανε τούτος»; (Λουκ. 23,22).
Μ' αυτόν τον τρόπο φανέρωνε και πάλιν την πεποίθησή του ότι ο Ιησούς ήταν αθώος σε όσα τον κατηγόρησαν. Και αυτό «για τρίτη φορά», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο ακριβολόγος Ιστορικός Λουκάς. Πραγματικά είχαν προηγηθεί δύο ομολογίες του για την αθωότητα τού Ιησού: Μία, πριν στείλει τον Ιησού στον Ηρώδη, όταν ανακρίνοντας τον μέσα στο πραιτόριο «βγήκε προς τους Ιουδαίους και τους λέγει: «Εγώ δεν βρίσκω σ' αυτόν καμία ένοχη» (Ιωάν. 18.38). Δεύτερη μετά την επιστροφή από τον Ηρώδη, όταν επαναλαμβάνει, ανακεφαλαιώνοντας την όλη υπόθεση, την πρώτη ομολογία του: «Να, εγώ, ανακρίνοντάς τον μπροστά σας, τίποτε δεν βρήκα σ' αυτόν τον άνθρωπο από όσα τον κατηγορείτε» (Λουκ. 23,14). Πράγματι λοιπόν η νέα αυτή ομολογία τού Πιλάτου για την αθωότητα τού Ιησού, που εκτίθεται με ερώτημα, είναι η τρίτη ομολογία.
Για να μην ύπαρξη καμία αμφιβολία για την βεβαιότητά του ως προς την πλήρη αθωότητα τού Ιησού από κάθε θανάσιμο αδίκημα, συμπληρώνει το ερώτημα επαναλαμβάνοντας την ομολογία του με την θετική κατηγορηματική διατύπωση, που έδωσε κατά την ανακεφαλαίωση της όλης υποθέσεως, λέγοντας και πάλι τώρα: «Καμία αιτία θανάτου δεν βρήκα σ' αυτόν» (Λουκ. 23,22). Και επαναλαμβάνει την πρόταση εκείνη την τόσο αντιφατική στους όρους και τόσο άστοχη, εναντίον της οποίας είχαν ήδη αποφανθεί κατηγορηματικά οι Εβραίοι: «Αφού λοιπόν τον βασανίσω, ας τον απολύσω» (Λουκ. 23,22).
Αυτό αποτελούσε ίσως την πιο τελευταία προσπάθεια για σωτηρία τού Ιησού ή μάλλον την δική του από το αδιέξοδο. Η προσπάθεια όμως αυτή ήταν πια μάταιη, αφού οι Εβραίοι, λόγω της ασθενικής του θελήσεως και της άστοχης παρελκύσεως της υποθέσεως, είχαν ήδη υπερφαλαγγίσει και εξουθενώσει, τόσο το δικαστικό του κύρος όσο και το διοικητικό του γόητρο. Και τώρα τα υπερφαλαγγίζουν και τα εξουθενώνουν ακόμη περισσότερο με νέες κραυγές εντονότερες: «Αυτοί δε περισσότερο έκραζαν και έλεγαν «να σταυρωθεί» — «να τον σταυρώσεις». Και «επέμεναν με δυνατές φωνές και ζητούσαν να σταυρωθεί» (Λουκ. 23,23).
Φαίνεται ότι ενώ αυτοί φώναζαν δυνατά, ο Πιλάτος θα προσπαθούσε να ακουσθεί, μένοντας σταθερός στην γραμμή του, αλλά οι κραυγές τού όχλου δεν τον άφηναν να ακουσθεί. Έτσι εξηγείται η χαρακτηριστική πληροφορία τού Λουκά: «Και υπερίσχυαν οι φωνές τους» (Λουκ. 23,23). Με αυτά ο Λουκάς κλείνει το συλλαλητήριο κατά τού Ιησού εμπρός στον Πιλάτο.
Και αυτός λοιπόν τι έκανε; Αφού πια υπερφαλαγγίσθηκε από το πλήθος προβαίνει και πάλι σε δύο πράξεις, που προδίδουν την εσωτερική του διάσπαση και την αιώρηση ανάμεσα στην δίκαια κρίσι και στην αναποφασιστικότητα. Αλλά ας αφήσουμε να συνεχίσουν οι πηγές: «Όταν είδε ο Πιλάτος ότι όλα είναι ανώφελα, και μάλλον θόρυβος γίνεται, πήρε νερό και έπλυνε τα χέρια του απέναντι στον όχλο, λέγοντας• «είμαι αθώος από το αίμα τού δικαίου τούτου εσείς να έχετε το κρίμα» (Ματθ. 27,24).
Αυτή είναι μία πράξις στην οποία κατέφυγε κάτω από την πίεση της δικαστικής του συνειδήσεως για την αθωότητα τού Ιησού, που και πάλι τον ομολογεί «δίκαιον» δηλαδή αθώο σε όλα. Αυτή όμως δεν είναι πια πράξις δικαστού ούτε διοικητού, αλλά απλώς άνθρωπου αδυνάμου, από τα χέρια τού οποίου αρπάζεται βίαια και άδικα το θύμα. Σαν δικαστής θα έπρεπε να είναι και προστάτης. Το θύμα όμως τώρα εγκαταλείπεται στην διάθεση των φονιάδων του.
Ο ηγεμών είναι εξουθενωμένος, ανίκανος να επιβάλει την δικαιοσύνη και την δημόσια τάξη. Επίσης εμφανίζεται φοβισμένος απέναντι στο θόρυβο που μεγαλώνει. Έχει πια πεισθεί ότι η προσπάθεια για απόλυση τού Ιησού ναυάγησε οριστικά, και νομίζει ότι μπορεί ν' απαλλάξει τον εαυτό του από την ευθύνη τού επικείμενου φόνου τού Ιησού με απλό νίψιμο των χεριών. (Το νίψιμο των χεριών συνηθιζόταν στους Έλληνες, στους Ρωμαίους και στους Εβραίους σε παρόμοιες περιπτώσεις αυτοαθωώσεως ή αυτοκαθαρμού από έγκλημα ή κάποια μιαρή πράξη). Έτσι νομίζει ότι επιρρίπτει στους Εβραίους ολόκληρη και πλήρη την ευθύνη για το αίμα τού αθώου, τον οποίον αυτοί πλέον θα φόνευαν. Ωστόσο όμως αυτός σαν δικαστής και σαν διοικητής είχε και την υποχρέωση από την δικαστική του συνείδηση και την δύναμη από την διοικητική του εξουσία, να επιβάλει και την δικαιοσύνη και την τάξη προστατεύοντας το θύμα που αδικείτο.
Όταν ο Πιλάτος επιρρίπτει στους Εβραίους την ευθύνη για το αίμα τού αθώου Ιησού, αυτοί αδίστακτα την αναλαμβάνουν πάνω τους και πάνω στους απογόνους των. «Και αποκρίθηκε όλος ο λαός και είπε «το αίμα του πάνω σε μας και πάνω στα παιδιά μας» (Ματθ. 27,25).
Έτσι ο εβραϊκός λαός, ο εκλεκτός λαός τού Θεού, που τόσο ευνοήθηκε και ευεργετήθηκε από τον Θεό, διακηρύσσει ο ίδιος εις βάρος τού εαυτού του την φοβερή απόφαση, χωρίς να έχει συνείδηση τι δύναμη και τι έκταση έχει αυτή. Ήταν μία απόφαση, ασυνείδητα δίκαιη, η οποία σύμφωνα με τον νόμο της θεϊκής δικαιοσύνης που λειτουργεί αμείλικτα στους λαούς και στους ανθρώπους, επρόκειτο από τότε μέχρι σήμερα να πέσει βαριά πάνω στο Εβραϊκό έθνος. Αυτό το έθνος περιπλανάται από τότε χωρίς εστία ανάμεσα στα έθνη και στρέφεται τώρα τελευταία στην γη της επαγγελίας, που την έβρεξε το αίμα που χύθηκε στον Γολγοθά, βρίσκεται πάντοτε κάτω από το βάρος, το άγχος και τις συνέπειες αυτής της αυτοκατάρας του, μετακινούμενο συνέχεια από τόπο σε τόπο και χύνοντας το αίμα του, μέχρις ότου μετανοήσει και επιστρέψει σ' αυτόν που «εξεκέντησε».
Μετά από την ανεπιφύλακτη και κατηγορηματική αυτή αυτοκατάρα τού εβραϊκού όχλου, με την οποία πήρε πάνω του την ευθύνη που τού επέρριψε ο Πιλάτος, αποστομώθηκε πια και απογυμνώθηκε από κάθε επιβολή πάνω στον όχλο και έγινε άβουλο έρμαιό του. Η δικαστική του πια συνείδηση παραμερίσθηκε. Η διοικητική του εξουσία απέβη ανίσχυρη εμπρός στην λαϊκή μανία.
Δεν απέμεινε άλλη διέξοδος, παρά η ικανοποίηση τού όχλου με δύο άδικες πράξεις που ήταν: η απόλυση τού ληστή φονιά Βαραββά και η παράδοση για φόνο στον όχλο τού δικαίου και αθώου Ιησού. Με αυτές τις πράξεις ο Πιλάτος θέτει κατ' ουσία ο ίδιος τέρμα στην δικαστική του αρμοδιότητα, στην διοικητική του εξουσία, ακόμη και σ' αυτή την κρατική του ιδιότητα. Με τις πράξεις αυτές θέτει ο ίδιος στις τρεις αυτές ιδιότητες την σφραγίδα της χρεοκοπίας και εξουθενώσεως: «Και ο Πιλάτος τότε, θέλοντας να ικανοποιήσει τον όχλο απεφάσισε να γίνει αυτό που ζητούσαν. Και άφησε ελεύθερο τον Βαραββά, που ήταν φυλακισμένος για στάση και φόνο, όπως ζητούσαν, ενώ τον Ιησού τον πήρε ο Πιλάτος και τον μαστίγωσε» (Ματθ. 27, 26).
Προηγουμένως ο Πιλάτος είχε προτείνει ν' απολύση τον Ιησού αφού τον μαστιγώσει, για να ικανοποιηθεί ο όχλος με την μαστίγωση. Τώρα προσφέρει στον όχλο διπλή ικανοποίηση, την απελευθέρωση δηλαδή τού Βαραββά και την άδικη μαστίγωση τού Ιησού. Την ευθύνη τού Πιλάτου για τον αυτοεξευτελισμό του, επιτείνει το γεγονός ότι αυτός μαστίγωσε τον Ιησού δια των οργάνων του που ήταν καθορισμένα για τέτοιες μαστιγώσεις• αυτός που ύστερα από τόσες ανακρίσεις είχε πεισθεί για την αθωότητα τού Ιησού και που κατ’ επανάληψι την ομολόγησε.
Με την μαστίγωση τού Ιησού κλείνεται επονείδιστα η δεύτερη φάση της παραστάσεώς του εμπρός στον Πιλάτο, η οποία άρχισε με την προσπάθεια τού Πιλάτου να τον απολύση.
Δ'. Η ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΙΣ
Αλλά επακολουθεί και τρίτη φάση, δραματικότατη, των παθών τού Κυρίου κοντά στον Πιλάτο. Γι' αυτήν μας ομιλεί μόνο ο Ιωάννης, ο μόνος αυτόπτης.
Η προηγούμενη δεύτερη φάση της παραστάσεως τού Ιησού εμπρός στον Πιλάτο, δηλαδή η φάση κατά την οποία προσπαθούσε ο Πιλάτος να απολύση τον Ιησού, έγινε έξω από το οίκημα τού πραιτορίου, στο «λιθόστρωτο», όπου ήταν η δικαστική έδρα. Στην έδρα καθόταν ο ηγεμών, δίπλα του στεκόταν ο Ιησούς και κάτω από το πραιτόριο, στον χώρο εμπρός από αυτό ούρλιαζε το εβραϊκό πλήθος.
Η μαστίγωση, με την οποία κατά τρόπο επονείδιστο για τον Πιλάτο και με απροσδόκητη αντινομία προς την δικαστική κρίσι για την αθωότητα τού Ιησού, έκλεισε η πιο πάνω δεύτερη φάση, έγινε μέσα στο πραιτόριο, όπως συμπεραίνεται από τις πληροφορίες τού Ιωάννη. (Ιωάν. 19,1: «έλαβε ο Πιλάτος τον Ιησού και τον εμαστίγωσε». 19,4 και 5: «Και βγήκε πάλι έξω ο Πιλάτος και τους λέγει ˙ να, σάς τον φέρνω έξω... Βγήκε λοιπόν ο Ιησούς έξω...»).
Η προηγούμενη δεύτερη φάση της παραστάσεως τού Ιησού εμπρός στον Πιλάτο, δηλαδή η φάση κατά την οποία προσπαθούσε ο Πιλάτος να απολύση τον Ιησού, έγινε έξω από το οίκημα τού πραιτορίου, στο «λιθόστρωτο», όπου ήταν η δικαστική έδρα. Στην έδρα καθόταν ο ηγεμών, δίπλα του στεκόταν ο Ιησούς και κάτω από το πραιτόριο, στον χώρο εμπρός από αυτό ούρλιαζε το εβραϊκό πλήθος.
Η μαστίγωση, με την οποία κατά τρόπο επονείδιστο για τον Πιλάτο και με απροσδόκητη αντινομία προς την δικαστική κρίσι για την αθωότητα τού Ιησού, έκλεισε η πιο πάνω δεύτερη φάση, έγινε μέσα στο πραιτόριο, όπως συμπεραίνεται από τις πληροφορίες τού Ιωάννη. (Ιωάν. 19,1: «έλαβε ο Πιλάτος τον Ιησού και τον εμαστίγωσε». 19,4 και 5: «Και βγήκε πάλι έξω ο Πιλάτος και τους λέγει ˙ να, σάς τον φέρνω έξω... Βγήκε λοιπόν ο Ιησούς έξω...»).
Α. Οι εμπαιγμοί
Η επονείδιστη πράξις τού Πιλάτου, δηλαδή η διαταγή προς τα εκτελεστικά του όργανα στο πραιτόριο να μαστιγώσουν τον Ιησού, όπως ήταν επόμενο, τους αποθράσυνε στην συμπεριφορά τους απέναντί του. Όπως πιο πάνω το εκθέσαμε με κάθε λεπτομέρεια, από τις πηγές, στο περί σταυρώσεως μέρος (10) τού κεφαλαίου «περί ρωμαϊκού πολιτισμού» η μαστίγωση προηγείτο της σταυρώσεως για να επιτείνει τον ατιμωτικό της χαρακτήρα. Ήταν προσταυρωτική διατύπωση.
Ήταν λοιπόν φυσικό, οι στρατιώτες να συμπεράνουν από την μαστίγωση, ότι ο Πιλάτος απεφάσισε να σταυρωθεί ο Ιησούς, μάλιστα μετά τις κραυγές τού όχλου για σταύρωσή του και να θεωρήσουν ότι ανήκε σ' εκείνη την κατηγορία των εγκληματιών, που η ρωμαϊκή δικαιοσύνη τιμωρούσε με σταύρωση.
Από την συνέχεια της αφηγήσεως συμπεραίνεται και το εξής: ότι οι στρατιώτες είχαν παρακολουθήσει την ανάκριση τού Ιησού εμπρός στον Πιλάτο και είχαν δώσει προσοχή, ιδιαίτερα στο σημείο της κατηγορίας για αντιποίηση βασιλικού αξιώματος. Διότι ακριβώς για να διακωμωδήσουν το βασιλικό αυτό αξίωμα, και μάλιστα τον τίτλο, «βασιλεύς των Ιουδαίων», που οι Εβραίοι ισχυρίζονταν ότι οικειοποιήθηκε ο Ιησούς, πράττουν όσα πράττουν στο εξής, αυτά δηλαδή που μας διέσωσε ο αυτόπτης μάρτυς. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες αρέσκονταν να μυκτηρίζουν τους Εβραίους (11) .
Αφού λοιπόν ο Ιησούς μαστιγώθηκε κατά διαταγή τού ηγεμόνος, «οι στρατιώτες, έπλεξαν στεφάνι από αγκάθια και τα τοποθέτησαν στο κεφάλι του, τού φόρεσαν έναν κόκκινο μανδύα και πλησίαζαν και τού έλεγαν, «χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων», και τού έδιναν ραπίσματα» (Ιωάν. 19,2-3).
ΟΙ δύο πρώτοι συνοπτικοί Ευαγγελιστές ομιλούν για εμπαιγμό από τους στρατιώτες, αλλά σ' αυτούς επακολουθεί αμέσως η προς σταύρωση πορεία, ενώ στον Ιωάννη που ήταν ο μόνος που απόμεινε ακόλουθος τού Ιησού και αυτόπτης τού δράματος μέχρι τέλους, το πράγματα έχουν ως εξής: Ανάμεσα στον εμπαιγμό τού Ιησού και στο ξεκίνημά του για την σταύρωση, παρεμβάλλεται μία δραματική προσπάθεια τού Πιλάτου για να τον διασώσει. Αλλά και αυτή κλείνει επονείδιστα με την παράδοσή του στο μανιασμένο πλήθος για σταύρωση.
Αυτήν την τελευταία σκηνή δεν την μνημονεύουν οι δύο πρώτοι συνοπτικοί, ενώ διαδραματίσθηκε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο τού αυτόπτη Ιωάννου. Και πρέπει βέβαια προς τον Ιωάννη να εναρμονισθούν οι παράλληλες πληροφορίες των δύο άλλων Ευαγγελιστών για τον εμπαιγμό τού Ιησού. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά, μετά την μαστίγωση έγινε ο εμπαιγμός, και μετά τον εμπαιγμό η νέα δραματική μάχη τού Πιλάτου με τον εβραϊκό όχλο και με τον ίδιο τον Ιησού, και τέλος η παράδοσή του για σταύρωση. Οι παράλληλες πληροφορίες για τον εμπαιγμό τού Ιησού, αν εναρμονισθούν με την πληροφορία τού Ιωάννη σε ενιαία σύνθεση, παρουσιάζουν την επόμενη εικόνα:
«Και τότε οι στρατιώτες τού ηγεμόνος, αφού παρέλαβαν τον Ιησού τον έσυραν μέσα από την αυλή, στο πραιτόριο δηλαδή, και συγκαλούν και συγκεντρώνουν εναντίον του όλη την σπείρα. Και αφού τον έγδυσαν του φόρεσαν κόκκινη χλαμύδα (12) [τον ενδύουν πορφύρα, τον έντυσαν πορφυρό Ιμάτιο (13)]. Και αφού έπλεξαν στεφάνι από αγκάθια, το τοποθέτησαν πάνω στο κεφάλι του (περιέθεσαν σ' αυτόν) και καλάμι στο δεξιό του χέρι. Και τον πλησίαζαν. Και αφού γονυπέτησαν μπροστά του, τον περιέπαιζαν, και άρχισαν να τον χαιρετούν λέγοντας, «χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων». Και πήραν το καλάμι και τού χτυπούσαν μ' αυτό το κεφάλι και τον έφτυναν, τού έδιναν ραπίσματα και γονάτιζαν και τον προσκυνούσαν».
Με την κόκκινη χλαμύδα, το ακάνθινο στεφάνι και το καλάμι στο δεξιό του χέρι διακωμωδούνται τα βασιλικά εμβλήματα, δηλαδή η κόκκινη βασιλική χλαμύδα, το στέμμα και το σκήπτρο. Η γονυκλισία και το προσκύνημα είναι διακωμωδήσεις των αντιστοίχων κινήσεων σε πραγματικό βασιλέα. Τα ραπίσματα, οι εμπτυσμοί και τα κτυπήματα με το καλάμι συμπληρώνουν την όλη εικόνα τού ευτελούς εμπαιγμού, ο οποίος ας σημειωθεί γίνεται με την παρουσία και την ανοχή τού Πιλάτου. Και τούτο, ενώ είναι εντελώς βέβαιος ότι διακωμωδείται και διαπομπεύεται ένας αθώος, γεγονός που συνιστά αδιαμφισβήτητη γι’ αυτόν ενοχή.
Αν είχε ατονήσει η επιβολή της διοικητικής εξουσίας τού Πιλάτου απέναντι στον εβραϊκό όχλο, είναι εντελώς ακατανόητο και ασυγχώρητο να εξασθενήσει η εξουσία του στους ιδικούς του στρατιώτες. Αυτοί οργιάζουν στον εμπαιγμό τού Ιησού, μπροστά στον Πιλάτο, σαν αυτός να μην ήταν παρών.
Κι αν ακόμη ο Ιησούς ήταν κατηγορούμενος, στον χρόνο πριν από την ανάκριση, έπρεπε να προστατευθεί από τον Πιλάτο, από την δικαστική και διοικητική του ιδιότητα. Κι αν ακόμη είχε κηρυχθεί ένοχος, δεν επιτρεπόταν να χλευασθεί μέσα στο πραιτόριο. Το ότι ο ηγεμών ανεχόταν να οργιάζουν οι υφιστάμενοί του στρατιώτες περιπαίζοντας ένα ανυπεράσπιστο θύμα, που η συνείδησή του το παραδεχόταν και το ανακήρυττε αθώο και δίκαιο, αυτό δημιουργεί στον Πιλάτο ασυγχώρητη ευθύνη.
Β. Νέα αντιπαράσταση Πιλάτου και Εβραίων
Μετά την μαστίγωση και τους εμπαιγμούς, ο Πιλάτος διατηρώντας και ομολογώντας την απόλυτη βεβαιότητά του για την αθωότητα τού Ιησού, προσπαθεί ν' απαλλαγή από την ενόχληση των Εβραίων, παραδίδοντάς τον εξευτελισμένο σ' αυτούς. Το αξιοθρήνητο είναι ότι και πάλι το εκκρεμές τού ασταθούς χαρακτήρα του κινείται ανάμεσα στην δικαιοσύνη και στην αδικία. Τώρα αποκλίνει προς την ικανοποίηση τού μανιασμένου όχλου, που ζήτησε και έλπισε να χορτάσει μαστιγώνοντας τον Ιησού. «Τον μαστίγωσε ο Πιλάτος θέλοντας κάπως να μαλακώσει και να καθησύχαση το Ιουδαϊκό πάθος» (Ι. Χρυσόστομος).
Αλλά για τους Εβραίους η μαστίγωση θεωρήθηκε σαν δείγμα ότι κάμφθηκε ο Πιλάτος στην σταύρωση που ζητούσαν, αφού αυτή αποτελούσε προσταυρωτική διαδικασία που επέτεινε το μαστίγωμα από τον σταυρικό θάνατο. Ο Πιλάτος όμως κατέφυγε στην μαστίγωση σαν αυτοτελή ποινή, για να αρκεσθούν σ' αυτήν οι Εβραίοι και να αποφευχθεί η σταύρωση. Η μαστίγωση, όπως το είδαμε σε ειδικό κεφάλαιο (14) ήταν και αυτοτελής ποινή.
«Βγήκε λοιπόν πάλι έξω ο Πιλάτος και τους λέγει: «Να, σάς τον φέρνω έξω, για να γνωρίσετε ότι δεν βρίσκω σ' αυτόν καμία ένοχη». Βγήκε λοιπόν έξω ο Ιησούς φορώντας το ακάνθινο στεφάνι και τον κόκκινο μανδύα. Και τους λέγει«ίδε ο άνθρωπος» (Ιωαν. 19, 4-6). Μετά από όσα διαδραματίσθηκαν εναντίον τού Αθώου, βγαίνει ο Πιλάτος από το οίκημα στον λιθόστρωτο εξώστη, κάτω από τον οποίο μαινόταν ο εβραϊκός όχλος που αναταρασσόταν από τους άρχοντές του. Τους αναγγέλλει ότι σε λίγο θα εμφανισθεί ο Ιησούς, επαναλαμβάνοντας και πάλι ότι δεν βρίσκει να ευσταθή καμία ενοχή σε όσα τον κατηγορούν. Επαναλαμβάνει δηλαδή την απόλυτη και ανεπιφύλακτη βεβαιότητα της δικαστικής του συνειδήσεως για την τελεία αθωότητα τού Ιησού. Αυτή την βεβαιότητα την κρατεί και την ομολογεί από την αρχή μέχρι το τέλος της προσωπικής του επαφής με τον Ιησού: «Ιδού σάς τον φέρνω πάλι έξω, για να μάθετε επί τέλους οριστικά, πως δεν βρίσκω σ' αυτόν καμία κατηγορία».
Μετά από λίγο πράγματι, προφανώς με εντολή και νεύμα τού Πιλάτου, βγαίνει ο Ιησούς φορώντας τα ψευτοβασιλικά εμβλήματα με το πληγωμένο και συσπώμενο από την μαστίγωση σώμα, με τους πόνους τού ακάνθινου στεφάνου, με τα σημάδια από τους εμπτυσμούς και τα ραπίσματα. Και δείχνοντας ο Πιλάτος στους Εβραίους τον Ιησού που πρόβαλε από το πραιτόριο, άθλια ταλαιπωρημένο και εξουθενωμένο, τους λέγει «ίδε ο άνθρωπος».
Η οικτρά εκείνη θέα τού Αθώου των αιώνων, ο οποίος με τόση καρτερία υπέμεινε τους εξευτελισμούς, τους πόνους και την οδύνη της ανθρώπινης μοχθηρίας και αγνωμοσύνης, κάθε άλλο μαρτυρούσε παρά ότι επρόκειτο για επαναστάτη, που διεκδικούσε η οικειοποιείτο βασιλική ιδιότητα, και για επικίνδυνο στο κράτος, όπως ισχυρίζονταν οι Εβραίοι. Και αυτό επεδίωκε μ' εκείνη την χειρονομία ο Πιλάτος, να δείξει στους Εβραίους πόσο ακίνδυνος ήταν ο Ιησούς και πόσο άξιζε την λύπη και την συμπόνια, διότι υπέφερε όσα υπέφερε χωρίς να φταίει.
Όταν λοιπόν τον είδαν οι αρχιερείς και οι υπηρέτες κραύγαζαν λέγοντας, «να τον σταυρώσεις, να τον σταυρώσεις». Επαναλάμβαναν δηλαδή την ίδια κραυγή με την οποία ωρύονταν κατά την δεύτερη φάση. Βιάζονταν για τον τελικό τους σκοπό, την θανάτωση τού Ιησού με σταύρωση. Έδειχναν σκληροί και αμείλικτοι σε κάθε άκουσμα αθωότητας και προς το άθλιο θέαμα τού Αθώου, και αμείλικτοι απέναντι στον Πιλάτο, ο οποίος με την ανεπίτρεπτη και ασυγχώρητη υποχωρητικότητά του ανέχθηκε να αρπάξουν οι Εβραίοι από την εξουσία του τον χειρισμό τού θέματος και να το κατευθύνουν στην λύση που αυτοί αξίωναν.
Ενώ ακούσθηκαν πάλι οι κραυγές αυτές, ο Ιησούς μ' ένα βλέμμα τού Πιλάτου μπήκε πάλι στο πραιτόριο. Αυτό βέβαια δεν λέγεται, αλλά συμπεραίνεται με βεβαιότητα από την συνέχεια της διηγήσεως. Ο Πιλάτος μένει έξω μόνος, εξοργισμένος για την σκληρότητα των Εβραίων, την απάνθρωπη ακαμψία τους και την φονική τους διάθεση. Τότε με αγανάκτηση και ειρωνεία τους λέγει: «Πάρτε τον εσείς και σταυρώστε τον, γιατί εγώ δεν βρίσκω σ' αυτόν καμία ενοχή» (Ιωάν. 19,6).
Καινούργια λοιπόν έντονη ομολογία τού Πιλάτου για την απόλυτη αθωότητα τού Ιησού και κατηγορηματική άρνησή του να σταυρώσει αυτός τον Αθώο.
Στην νέα αυτή τόσο απροσδόκητη όσο και έντονη άρνηση τού Πιλάτου να υποκύψει στην πίεσή τους, έβλεπαν ότι διαγραφόταν ο κίνδυνος να ματαιωθούν τα σχέδιά τους. Διότι αν επέμενε ο Πιλάτος στην αθωότητα τού Ιησού, η αξίωσή τους να σταυρωθεί στερείτο το απαραίτητο νόμιμο στήριγμα. Βέβαια αυτοί δεν ενδιαφέρονταν για την νομική βάση της σταυρώσεως, αλλά προσπαθούσαν να τηρήσουν, «αναλώμασι» της ρωμαϊκής Αρχής, τα προσχήματα, εκβιάζοντάς την να θεωρήσει ένοχο τον Ιησού παρά την ανεπιφύλακτη διακήρυξη τού Ηγεμόνος για την αθωότητά του.
Ο Ιησούς έπρεπε οπωσδήποτε να σταυρωθεί εκείνη την ημέρα, διότι από το βράδυ ερχόταν το Πάσχα και ο σκοπός τους θα ματαιωνόταν. Δεν σημείωσαν επιτυχία αποδίδοντας στον Ιησού πολιτική κατηγορία που αποδείχθηκε ψεύτικη και ανυπόστατη. Γι' αυτό επανέρχονται τώρα στην θρησκευτική κατηγορία. Σ’ αυτήν δηλαδή για την οποία καταδίκασαν τον Ιησού σε θάνατο κατά την δίκη ενώπιον τού Μεγάλου Συνεδρίου την προηγούμενη νύκτα.
Όπως ελέχθη, αυτή την κατηγορία, καθώς και την θανάσιμη ενοχοποίηση τού Ιησού γι' αυτή, τα μέλη τού Συνεδρίου την απέκρυψαν από τον Πιλάτο, για τους λόγους που πιο πάνω είπαμε. Τώρα όμως που παραπαίουν την εκστομίζουν μπροστά στον Πιλάτο για πρώτη φορά: «Αποκρίθηκαν σ' αυτόν οι Ιουδαίοι «εμείς έχουμε νόμο, και σύμφωνα με το νόμο μας (15) οφείλει να θανατωθεί, διότι έκανε τον εαυτό του υιό τού Θεού» (Ιωάν. 19,7).
Με άλλα λόγια: «Εάν εσύ τον ανακηρύσσεις αθώο από κάθε πολιτική κατηγορία, εμείς σύμφωνα με τον δικό μας νόμο, τον θεωρούμε ένοχο θανάτου, γιατί ανύψωσε τον εαυτό του σε υιό τού Θεού και οικειοποιήθηκε έτσι θεϊκή ιδιότητα που μόνο στον Θεό αρμόζει».
«Όταν ο Πιλάτος άκουσε αυτόν τον λόγο φοβήθηκε περισσότερο» (Ιωάν. 19,8). Το εκκρεμές του που αιωρείτο ανάμεσα στην συνείδησι και στον ασταθή χαρακτήρα του κινήθηκε περισσότερο προς τον αρνητικό πόλο, της αναποφασιστικότητας. Σ' αυτόν τον πόλο προστέθηκε τώρα και το στοιχείο τού φόβου. «Τι φοβήθηκε όμως»; ερωτούν οι ερμηνευτές. Μήπως τον ανυποχώρητο φανατισμό τού όχλου; Μήπως την αυτοκρατορική εξουσία, που επέβαλλε σαν καθήκον στα όργανά της να προστατεύουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των υπηκόων λαών; Ή μήπως ο Πιλάτος δεν βλέπει πια στο πρόσωπο τού Ιησού έναν αθώο άνθρωπο, αλλά ένα ανώτερο Ον, υπερανθρώπινο, στο οποίο οφείλει να απονείμει τιμή, και από το οποίο πρέπει να απομακρυνθεί με φόβο, εξασφαλίζοντάς το συγχρόνως από κάθε κακοποίηση;
Το κλειδί για την απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα, «τι φοβήθηκε ο Πιλάτος», μας το δίνει διπλό το ίδιο το Ευαγγέλιο τού Ιωάννου που έχουμε μπροστά μας. Από το ένα μέρος μας πληροφορεί ότι ο Πιλάτος φοβήθηκε ευθύς μόλις άκουσε «αυτόν τον λόγο», ότι δηλαδή ο Ιησούς έκανε τον εαυτό του Υιό τού Θεού. Και από το άλλο μέρος ότι ο Πιλάτος, ευθύς μόλις άκουσε αυτόν τον λόγο μπήκε φοβισμένος πάλι στο πραιτόριο και λέγει στον Ιησού, «από που είσαι συ»; Δηλαδή σπεύδει να μάθη από το στόμα τού Ιησού την προέλευσή του. Συγχρόνως διαφαινόταν με αυτό το ερώτημα ότι στην σκέψη του υπήρχε η ιδέα ότι ο Ιησούς προερχόταν από τον Θεό.
Εκείνη την εποχή και μάλιστα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο δεν ήταν ασυνήθιστο ν' ακούσης ότι οι θεοί εμφανίζονται στους ανθρώπους με ανθρώπινη μορφή (ανθρωπόμορφες θεοφάνειες, θεανθρωπισμός). Έτσι λ.χ. από τις Πράξεις των Αποστόλων πληροφορούμεθα ότι μετά από μερικά έτη, οι κάτοικοι στα Λύστρα της Λυκαονίας θεώρησαν τον Απόστολο Παύλο σαν Ερμή και τον συνοδό του Βαρνάβα σαν Δία, και αναβόησαν: «Οι θεοί πήραν μορφή ανθρώπων και κατέβηκαν σ' εμάς», «ο δε Ιερέας τού Δία μαζί με το πλήθος ήθελε να κάνη θυσία», και οι Απόστολοι παρά τις διαμαρτυρίες τους και τις εξηγήσεις τους «με δυσκολία σταμάτησαν το πλήθος να μη τους προσφέρει θυσία» (κεφ. 14).
Αργότερα και οι κάτοικοι της Μελίτης βλέποντας ότι ο Παύλος δεν έπαθε τίποτε από το θανατηφόρο δάγκωμα της οχιάς «έλεγαν ότι αυτός είναι Θεός» (Πράξεις, κεφ. 28). Άλλωστε η παγκόσμια ατμόσφαιρα ήταν σε πνευματική και ψυχική διέγερση, θα λέγαμε σήμερα ηλεκτρισμένη, από την παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου. Σ' αυτό το θέμα αφιερώνουμε πιο κάτω ιδιαίτερο κεφάλαιο. (16) Αν σ' αυτά προσθέσουμε και το τρομακτικό όνειρο της συζύγου τού Πιλάτου, αλλά και την εξαιρετική εντύπωση που είχε προξενήσει σ' αυτόν η ηρεμία, η γλυκύτητα, η πραότητα, η σοφία, η αθωότητα, η ανεξικακία και το μεγαλείο γενικά τού Ιησού, στις φρικτές εκείνες ώρες της οδύνης και τού πόνου, έχουμε όλες τις προϋποθέσεις που δικαιολογούν την ταραχή τού Πιλάτου, μόλις άκουσε από τους Εβραίους, ότι ο Ιησούς ισχυρίζεται για τον εαυτό του ότι προέρχεται από τον Θεό.
Φοβισμένος λοιπόν σπεύδει να διαπιστώσει γι’ αυτό από το στόμα τού ίδιου τού Ιησού, αφού είχε λάβει πείρα από τις εβραϊκές ψευδολογίες στις προηγούμενες κατηγορίες που αποδείχθηκαν ανυπόστατες. Ερωτά λοιπόν τον Ιησού: «Από που είσαι συ; πες μου, από που προέρχεσαι»;
Τον φόβο του τον είχε επαυξήσει, όπως ήταν φυσικό, και το συναίσθημα της ενοχής του, αφού κατέβασε τον Ιησού στο επίπεδο τού ληστή Βαραββά ιδιαίτερα το ότι τον μαστίγωσε, παρά την ανεπιφύλακτη βεβαιότητα της δικαστικής του συνειδήσεως για την πλήρη αθωότητά του και το ότι ανέχθηκε τον εμπαιγμό και τα ραπίσματα των στρατιωτών, ενώ αυτός ήταν παρών. Έτσι εξηγείται το αγωνιώδες ερώτημα που υπέβαλε στον Ιησού.
«Αλλ' ο Ιησούς δεν τού έδωσε απάντηση» (Ιωάν. 19,9). Ο Ιησούς σιωπά. Τι να πει; Είχε πια δώσει όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις για τον εαυτό του, την προέλευσή του και το έργο του. Ο Πιλάτος όμως, στην ψυχολογική κατάσταση που βρισκόταν, θίγεται από την σιωπή τού Ιησού, η οποία πάλι τού επαυξάνει τον φόβο. Νοιώθει φόβο, που δύσκολα τον αποκρύπτει, εμπρός στον μυστηριώδη πια αυτόν άνθρωπο που είχε ενώπιόν του. Και δημιουργώντας αντίδραση σ' αυτόν του τον φόβο, απευθύνει προς τον Ιησού μία εκφοβιστική ερώτηση για να τον εξαναγκάσει να απαντήσει, ώστε να βγει από την ψυχολογική εκείνη κατάσταση. «Σ' εμένα δεν ομιλείς; Δεν γνωρίζεις ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω και έχω εξουσία να σε απολύσω»; (Ιωάν. 19,10).
Φαινομενικά υπενθυμίζει στον Ιησού την απεριόριστη εξουσία ζωής και θανάτου που είχε πάνω του ˙ εξουσία όμως που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μπροστά στον εκβιασμό των Εβραίων. Η δυναμικότητά τους υπερφαλάγγισε την εξουσία του, την οποία τώρα επισείει στον ανθρωπίνως αδύναμο δέσμιό του. Η ανανδρία αυτή να κάνη επίδειξη ισχύος απέναντι στον ανίσχυρο υποκρύπτει την κρίσι τού εσωτερικού του κόσμου. Ουσιαστικά αυτή η επίδειξη ισχύος με τα λόγια ήταν υποσυνείδητη αυτοάμυνα στον φόβο και στην ταραχή που τον κατέλαβε σαν άκουσε για θεϊκή προέλευση τού Ιησού. Για να εξουδετέρωση αυτά και κυρίως για να προασπισθεί τον εαυτό του, ανέσυρε ο ίδιος την ανάμνηση της εξουσίας του.
Από το άλλο μέρος η στομφώδης και εγωιστική αυτή δήλωση τού Πιλάτου, χωρίς την στιγμή εκείνη να το αντιληφθεί, είναι η μεγαλύτερη καταδίκη που εκφέρει εις βάρος τού εαυτού του, καθώς ομολογεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι στα χέρια του κρέμεται η τύχη τού Ιησού, η σταύρωσή του ή η απόλυσή του. Έτσι ο ίδιος παίρνει στους ώμους του την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη για τον Ιησού, λησμονώντας ότι προηγουμένως είχε νίψει τα χέρια του και είχε κηρύξει τον εαυτό του αθώο «από το αίμα τού δικαίου τούτου», και ότι είχε επιρρίψει στους Εβραίους την αποκλειστική ευθύνη.
Εύστοχα παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος πάνω σ' αυτήν την ερώτηση τού Πιλάτου: «Βλέπεις πως ίδιος κατέκρινε από πριν τον εαυτό του; Εάν λοιπόν το παν εξαρτάται από σένα, για ποιόν λόγο δεν τον απολύεις, αφού δεν βρίσκεις καμία ενοχή»;
Απ' αυτά συμπεραίνουμε ότι ο Πιλάτος παραπαίει όχι μόνο απέναντι στον Ιησού και στους Εβραίους, αλλά και απέναντι στον εαυτό του. Όλο δε το σκηνικό κάθε άλλο είναι παρά δίκη, παρά διαδικασία δηλαδή που διεξάγεται κατά την Ισχύουσα δικονομική τάξη. Ωστόσο η δήλωση για εξουσία να σταυρώσει ή ν' απολύση τον Ιησού δεν στερείτο νομότυπης βάσεως. Στους Πανδέκτες (17) αναγραφόταν η θέση, ότι «κανένας που μπορεί να καταδικάσει δεν αδυνατεί και ν' απολύση».
Στην υπεροπτική ερώτηση τού Πιλάτου, την τόσο αντίθετη προς την άβουλη συμπεριφορά που επέδειξε, η οποία συμπεριφορά κάθε άλλο παρά άσκηση διοικητικής και δικαστικής εξουσίας ήταν, απαντά ο Ιησούς με θεϊκή γαλήνη, αλλά και με θεϊκό κύρος: «Δεν θα είχες καμία εξουσία εναντίον μου, εάν δεν σου είχε δοθεί από πάνω. Για τούτο εκείνος που με παρέδωσε σ' εσένα έχει μεγαλύτερη αμαρτία» (Ιωάν. 19,11).
Με άλλα λόγια: Καμία απολύτως εξουσία δεν θα είχες επάνω μου, εάν δεν σου είχε δοθεί τέτοια εξουσία από πάνω, δηλαδή από τον Θεόν. Είσαι λοιπόν ταγμένος από τον Θεό να κρίνεις, και οφείλεις να κρίνεις δίκαια. Εσύ εν τούτοις με πέρασες από τόσους εξευτελισμούς μέχρι και από την μαστίγωση, αν και έχεις πεισθεί για την αθωότητά μου. Με την πράξη σου αυτή οπωσδήποτε βαρύνεις τον εαυτό σου. Επειδή όμως δεν το κάνεις αυτό χωρίς ν' αντιστέκεσαι στους Εβραίους που ζητούν άδικα και φθονερά τον θάνατό μου, η ευθύνη σου και η αμαρτία σου είναι μικρότερη από εκείνη που έχουν όσοι με παρέδωσαν στα χέρια σου (ο Ιούδας και η παρέα του). Την μεγαλύτερη αμαρτία την έχουν αυτοί και περισσότερο απ' αυτούς ο Ιούδας.
Η απάντησις τού Ιησού και καθ’ εαυτήν, αλλά και για το θεϊκό της κύρος είναι σπουδαιότατη για τον καθορισμό της νομικής ευθύνης τού Πιλάτου και των Εβραίων στο δράμα τού Ιησού. Ο Ιησούς προσδιορίζει το μέτρο αυτής της ευθύνης με λίγες λέξεις, αλλά τόσο καθαρά, ώστε και από τον ομιλούντα και από την διατύπωση προβάλλει το θεϊκό κύρος τού κλιμακωτού καταλογισμού της ευθύνης. Ρίχνεται έτσι άπλετο φως στην έρευνα για επιμερισμό της ευθύνης στους συντελεστές τού θεϊκού δράματος κατά το μέτρο της ενοχής τους.
Ο Πιλάτος έμεινε έκπληκτος! Τα λόγια αυτά τού Ιησού, αυτός ο τόσο κατηγορηματικός καταμερισμός της ευθύνης κάθε ένοχου έκανε στον ηγεμόνα βαθειά εντύπωση. Και η πρέπουσα ευθύνη τού καταλογιζόταν, αλλά και τα ελαφρυντικά δεν παραγνωρίζονταν. Ο Πιλάτος που ενοχλείτο από όλη την καλή εντύπωση που είχε από τον Ιησού και από την βεβαιότητα της δικαστικής του συνειδήσεως για την αθωότητά του, τώρα ύστερα από αυτό ξεκινάει να δείξει πάλι την αρχική του διάθεση για απόλυσή του. Θέλει να διαχωρίσει την ευθύνη του από την ευθύνη των κατηγόρων τού Ιησού, των οποίων είχε καταντήσει, αντίθετα προς την συνείδηση και την δικαιοσύνη, άβουλο όργανο. «Γι’ αυτόν τον λόγο ζητούσε ο Πιλάτος να τον απολύση» (Ιωάν. 19,12).
Ο Πιλάτος βγήκε έξω από το πραιτόριο, όπως συμπεραίνεται από τα συμφραζόμενα, (Ιωάν. 19,13) και ανακοίνωσε στους Εβραίους την θέση του αυτή. Η νέα αυτή προσπάθειά του έκανε τους Εβραίους να απελπισθούν και να βλέπουν πια ότι ματαιώνονται τα σχέδιά τους. Γνώριζαν πως αν επέμεναν στην θρησκευτική κατηγορία, ο Πιλάτος θα παρέπεμπε την υπόθεση στα δικαστήριά τους. Γι’ αυτό επανέρχονται στην πρώτη κατηγορία εναντίον τού Ιησού, την πολιτική. «Επειδή παρουσιάζοντας κατηγορία από τον θρησκευτικό νόμο, δεν κατόρθωσαν τίποτε, στρέφονται με κακούργο τρόπο προς τους έξω νόμους» (Ιω. Χρυσόστομος). Και έριξαν μάλιστα στον Πιλάτο καταπρόσωπα την απειλή:
«Αν συ πείσθηκες ότι ο Ιησούς δεν οικειοποιείται βασιλική ιδιότητα, δεν πεισθήκαμε όμως κι εμείς. Και αφού δεν θέλεις να εφαρμόσεις τον νόμο τού κράτους και να σταυρώσεις, όπως αυτός ορίζει, έναν πολιτικό εγκληματία, σφετεριστή αξιώματος που ανήκει μόνο στον αυτοκράτορα, αυτό σημαίνει για μας ότι συ δεν είσαι πιστός φίλος τού αυτοκράτορα, διότι καθένας που οικειοποιείται βασιλική εξουσία έρχεται σε αντίθεση προς τον αυτοκράτορα».
«Οι Ιουδαίοι όμως έκραζαν: «Εάν απολύσεις αυτόν, δεν είσαι φίλος τού Καίσαρος. (18)
Όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλέα αντιτίθεται στον Καίσαρα» (Ιωάν. 19,12).
Οι πλάγιες αλλά βαρείες αυτές απειλές σε μία εποχή κατά την οποία εθεωρείτο κανείς ένοχος από την στιγμή που κρινόταν ύποπτος, συγκλόνισαν τον Πιλάτο. Οι Εβραίοι τον προειδοποιούσαν ότι θα τον καταγγείλουν στον αυτοκράτορα για απιστία, δηλαδή για έσχατη προδοσία. Έτσι χαρακτηριζόταν η εύνοια προς έναν επαναστάτη. Στα χρόνια δε τού Τιβερίου το αδίκημα αυτό είχε βαρύτατες συνέπειες και ετιμωρείτο σκληρότατα, γιατί εθεωρείτο το αποκορύφωμα κάθε κατηγορίας.
Για τον Πιλάτο, που τόση πικρή πείρα είχε από εβραϊκές επαναστάσεις και καταγγελίες προς τον αυτοκράτορα, η νέα αυτή βαριά απειλή των Εβραίων για έγκλημα που στρεφόταν εναντίον τού αυτοκράτορα, σήμαινε γι' αυτόν έσχατο κίνδυνο. Γι’ αυτό, κάτω από το κράτος της αγανακτήσεως και ταραχής, διαπιστώνοντας και πάλι πως ήταν ανώφελο και μάταιο να μεταστρέψει τον εβραϊκό όχλο, παίρνει την απόφαση να τερματίσει την μεγάλη αυτή περιπέτεια κατά τον πλέον ακίνδυνο σ' αυτόν τρόπο.
Αυτό απαιτούσε το προσωπικό του συμφέρον, στο οποίο κατά την κρίσιμη αυτή στιγμή, από την οποία κρίνεται τελικά και η ευθύνη του και ολόκληρος ο χαρακτήρας του, εσφαγίασε και θυσίασε την έννοια τού δικαίου και της δικαιοσύνης. Θυσίασε ακόμη την ανεπιφύλακτη και απόλυτη βεβαιότητα της δικαστικής του συνειδήσεως που κατ’ επανάληψι ο ίδιος διεκήρυξε για την πλήρη αθωότητα τού Ιησού.
Θυσίασε επίσης το όλο γόητρό του σαν ανθρώπου και Ρωμαίου ηγεμόνος. Το εκκρεμές τού ασταθούς χαρακτήρα του που αιωρείτο μεταξύ δικαιοσύνης και αδικούσης αναποφασιστικότητας, το οποίο διαπιστώσαμε κατ’ επανάληψι και πιο πάνω, κινήθηκε και πάλι έντονα προς τον αρνητικό πόλο, και καρφώθηκε σ' αυτόν κάτω από την ισχυρή πίεση τού φόβου για την προσωπική του τύχη.
Μόλις λοιπόν άκουσε ο Πιλάτος την απειλή που εκτόξευσαν οι Εβραίοι, διατάσσει να βγη από το πραιτόριο ο Ιησούς. Από αυτό επίσης συμπεραίνεται καθαρά ότι η προηγούμενη στιχομυθία Πιλάτου και Ιησού (στ. 9-11) έγινε μέσα στο πραιτόριο, όπως το πληροφορούμεθα και από την αρχή τού στίχου 9. Ο Πιλάτος κάθεται «επί τού βήματος», δηλαδή στην δικαστική καθέδρα που υψωνόταν στο λιθόστρωτο δάπεδο της θολωτής αψίδας που προεξείχε τού πραιτορικού μεγάρου. Αφού βγήκε ο Ιησούς, τον δείχνει και λέγει στους Εβραίους με οργή, απέχθεια και ειρωνεία, «ιδού ο βασιλεύς σας», αφού οι ίδιοι είχαν επινοήσει την κατηγορία, ότι ο Ιησούς θεωρούσε τον εαυτό του βασιλέα, για να τον ενοχοποιήσουν για πολιτικό έγκλημα. «Όταν λοιπόν άκουσε ο Πιλάτος αυτόν τον λόγο, έφερε έξω τον Ιησού, και αυτός κάθισε στην δικαστική έδρα, στον τόπο που λέγεται Λιθόστρωτο, στα εβραϊκά Γαββαθά... και λέγει στους Ιουδαίους, «ιδού ο βασιλεύς σας» (Ιωάν. 19,13-14).
Στο μέρος τού χωρίου τούτου που σημειώσαμε αποσιωπητικά παρεμβάλλεται μία χρονική πληροφορία για την ώρα που έγιναν αυτά, που διασπά την συνέχεια τού λόγου. Από αυτό νομίζουμε ότι δεν προέρχεται από τον Ιωάννη, καθόσον ο Ιωάννης πουθενά στις αφηγήσεις των παθών δεν προσδιορίζει ώρες, ούτε μνημονεύει το γενόμενο σκότος. Είναι εμβόλιμη και προέρχεται από μεταγενέστερο χέρι, που είχε υπ’ όψιν το ωράριο των δύο συνοπτικών Ματθαίου 27,45 εξ. και Λουκ. 23,44. Σύμφωνα με την άποψη μερικών ερμηνευτών έγινε για να διορθωθεί η εσφαλμένη πληροφορία τού Μάρκ. 15,25.Αυτό δεν το δέχομαι για τους λόγους που εκθέτω πιο κάτω.
Η χρονική πληροφορία τού Ιωάννου που σύμφωνα με την άποψή μας θεωρείται εμβόλιμη είναι η εξής: «Ήταν δε Παρασκευή τού Πάσχα, ώρα δε περίπου έκτη» (Ιωάν. 19,14β) κατά το Ιουδαϊκό ωρολόγιο, δηλαδή περίπου δωδέκατη μεσημβρινή.
Το εμβόλιμο της πληροφορίας αυτής πιστώνεται και από την προχειρότητά της για να προσαρμοσθεί στις αντίστοιχες πληροφορίες των δύο ευαγγελιστών. Και την προχειρότητα προδίδει το γεγονός ότι ενώ κατά τους δύο συνοπτικούς (Ματθ. 27,45 εξ. και Λουκ. 23,44) η σταύρωση άρχισε πολύ πριν από την έκτη ώρα και μάλιστα γύρω στην τρίτη ώρα (Μάρκ. 15,25) δηλαδή 9.00 π.μ., διότι οι διατυπώσεις της καθώς και της σταυρώσεως των άλλων ληστών και τα γεγονότα που εφεξής αναφέρονται χρειάσθηκαν τουλάχιστον τρεις ώρες και τερματίσθηκε με τον θάνατο τού Ιησού γύρω στην ένατη ώρα (3.00 μ.μ.) αντίθετα η εμβόλιμη πληροφορία στον Ιωάννη τοποθετεί στην έκτη ώρα την τελευταία παρουσίαση τού Ιησού από τον Πιλάτο, (την σκηνή: Ίδε ο άνθρωπος), οπότε η σταύρωση θα πρέπει να έλαβε χώρα μετά την έκτη ώρα, δηλαδή κατά το χρονικό διάστημα που οι συνοπτικοί Ευαγγελιστές αναφέρουν το σκότος. Αλλά και από την έκτη ώρα (δωδέκατη μεσημβρινή), αν άρχιζε η σταύρωση, που η διάρκειά της έφθασε οπωσδήποτε τις τρεις ώρες, τότε το τρίωρο σκοτάδι που επακολούθησε πρέπει να τοποθετηθεί ανάμεσα στην ένατη (3.00 μ.μ.) και την έκτη εσπερινή της Παρασκευής. Από τότε όμως άρχιζε το Σάββατο τού Πάσχα και δεν υπολειπόταν χρόνος για την αποκαθήλωση και την ταφή πριν από την έναρξη τού Σαββάτου (6.00 μ.μ. της Παρασκευής).
Για όλους αυτούς τους λόγους η χρονική αυτή πληροφορία στον Ιωάννη, που διασπά την συνέχεια τού λόγου, παρεμβλήθηκε μεταγενέστερα και με προφανή προχειρότητα ως προς τον προσδιορισμό της ώρας και σε ασυναρτησία με τα κατ' αυτήν γεγονότα.
Ως προς την ημέρα συμφωνούν όλοι οι Ευαγγελιστές ότι αυτή ήταν «η Παρασκευή τού Πάσχα, η οποία ήταν πριν από το Σάββατο ˙ η δε αυριανή ημέρα, η οποία ήταν μετά την Παρασκευή ήταν το Σάββατο», που άρχιζε στις 6.00 μ.μ. την Παρασκευή. Η ημέρα αυτή λεγόταν «Παρασκευή τού Πάσχα», γιατί κατ' αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η προπαρασκευή τού σπιτιού και της λατρείας που απαιτούσε ο Ιουδαϊκός νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια άζυμου άρτου, αρνιού και άλλων αναγκαίων.
Το Πάσχα εορταζόταν στις 15 Νισάν που τότε συνέπιπτε με το Σάββατο και άρχιζε από τις 6.00 το απόγευμα της προηγουμένης ημέρας. Η προηγούμενη αυτή ημέρα, η «Παρασκευή τού Πάσχα» ήταν η 14η Νισάν, που ονομαζόταν και «πρώτη των άζυμων», διότι κατ αυτήν άρχιζε, όπως αναφέρθηκε, η προμήθεια ή η προετοιμασία στο σπίτι τού πασχαλινού άζυμου άρτου, τού οποίου η χρήση θα άρχιζε από τις 6.00 το απόγευμα της Παρασκευής προς το Σάββατο, όταν άρχιζε η 15η Νισάν, δηλαδή η πρώτη ημέρα της εβδομαδιαίας εορτής του Πάσχα, η οποία γι' αυτόν τον λόγο ονομαζόταν «εορτή των αζύμων για τον Κύριο». (19)
«Παρασκευή τού Πάσχα» λοιπόν ή «πρώτη των αζύμων» ήταν μία και η αυτή, η προηγούμενη τού Πάσχα ημέρα, που άρχιζε στις 6.00 το απόγευμα της προηγουμένης, της Πέμπτης 13ης Νισάν. Άρα ο μυστικός Δείπνος που τελέσθηκε μετά την 6η απογευματινή ώρα της Πέμπτης, έπεφτε στις πρώτες ώρες της «Παρασκευής τού Πάσχα» ή «πρώτης των αζύμων», 14ης Νισάν, κα ιτελέσθηκε με ένζυμο άρτο. Παρασκευαζόταν βέβαια από τις πρώτες αυτές ώρες της Παρασκευής (απόγευμα Πέμπτης) ο άζυμος άρτος, αλλά καθ’ όλη την ημέρα αυτή της «Παρασκευής» δεν γινόταν τότε, ούτε και σήμερα γίνεται από τους Εβραίους χρησιμοποίηση των αζύμων, παρά μετά την δύσι τού ήλιου της («Παρασκευής») 14ης Νισάν, δηλαδή μετά την θρησκευτική έναρξη της ημέρας της 15ης Νισάν, που ήταν η κυρίως ημέρα της εορτής τού Πάσχα.
Ώστε ο μυστικός Δείπνος έγινε με ένζυμο άρτο, αφού, όταν έγινε αυτός, αναμφίβολα δεν είχαν τεθεί ακόμη σε χρήση τα άζυμα. Ο μυστικός Δείπνος λοιπόν έγινε στις αρχές της νύχτας της 13ης προς την 14η Νισάν, Πέμπτη βράδυ προς Παρασκευή. Δηλαδή έλαβε χώρα 24 ώρες πριν από τον εβραϊκό πασχάλιο δείπνο, ο οποίος γίνεται πάντοτε και αμετάθετα μετά την δύσι τού ήλιου της 14ης προς την 15η Νισάν. Έγινε λοιπόν 24 ώρες πριν από την έναρξη της χρήσεως των αζύμων, οπότε έγινε σ' αυτόν χρήση ένζυμου άρτου. Επομένως η θεία Ευχαριστία, που συνεστήθη από τον Κύριο στο τέλος τού Δείπνου εκείνου από τον άρτο που υπήρχε στο τραπέζι, συνεστήθη με ένζυμο άρτο. (20)
Αυτά, όσον αφορά τον εμβόλιμο στον Ιωάννη προσδιορισμό της ημέρας κατά την οποία έγιναν τα ανωτέρω (21) . Αλλά ας προχωρήσουμε στην συνέχεια της διηγήσεως.
Μόλις οι Εβραίοι αντίκρισαν τον Ιησού «κραύγασαν, θανάτωσε τον, θανάτωσε τον, σταύρωσε τον» (Ιωάν. 19,15), επαναλαμβάνοντας τις ίδιες όπως και προηγουμένως κραυγές με τις οποίες δήλωναν πόσο επείγονταν να επιταχύνουν την σταυρική θανάτωση του Κυρίου και πόσο αγανακτούσαν για τις παρελκύσεις τού Πιλάτου που την καθυστερούσαν. «Τους λέγει ο Πιλάτος «τον βασιλέα σας να σταυρώσω»; (Ιωάν. 19,15). Η ερώτηση αυτή εκδηλώνει την τελευταία απόπειρα τού Πιλάτου για να αφαρπάξει τον Ιησού από τα νύχια της λαϊκής μανίας. Επίσης κάτω από την ερώτηση υποδηλωνόταν ότι η βασιλική ιδιότητα τού Ιησού είτε πραγματική είτε προβαλλόμενη από αυτούς αποτελούσε δικό τους εσωτερικό ζήτημα —τον βασιλέα σας— δηλαδή υπόθεση της Ιουδαϊκής μειονότητας, η οποία πρέπει να σέβεται τον εαυτό της, για να αξιώνει σεβασμό από την ρωμαϊκή αρχή.
Στην ερώτηση τού Πιλάτου δεν απαντά ο λαός αλλά οι αρχιερείς. «Αποκρίθηκαν οι αρχιερείς «δεν έχουμε βασιλέα παρά τον Καίσαρα» (Ιωάν. 19,1 5). Συνέλαβαν το πνεύμα της ερωτήσεως τού Πιλάτου. Και διαστρεβλώνουν και πάλι τα πράγματα, όπως έπραξαν και προηγουμένως. Την αντιποίηση δηλαδή της βασιλικής Ιδιότητος που οι ίδιοι απέδιδαν στον Ιησού δεν την χαρακτηρίζουν σαν ιδιότητα και υπόθεση ενδοεβραϊκή, αλλά σαν ιδιότητα που στρέφεται ενάντια στον αυτοκράτορα. Και δεν ανέχονταν να επιμένει ο Πιλάτος στο να χαρακτηρίζει τον Ιησού «βασιλέα των Ιουδαίων». Ωστόσο αυτόν τον χαρακτηρισμό οι ίδιοι επινόησαν, ότι δήθεν τον πρόβαλε ο Ιησούς για τον εαυτό του.
Και επανέρχονται πάλι στην ίδια πλαγία αλλά βαρύτατη απειλή εναντίον τού Πιλάτου, ότι η στάση του στο προκείμενο ζήτημα αποτελεί απιστία προς τον αυτοκράτορα. Και αυτοί μεν τον σέβονται δήθεν σαν τον μόνο βασιλέα τους, ενώ εκείνος με την αδιαφορία του τον αφήνει έκθετο στον Ιησού που αντιποιείται βασιλική ιδιότητα. Ακούοντας για τρίτη φορά ο Πιλάτος το όνομα τού Καίσαρος υπέκυψε στον φόβο για την προσωπική του τύχη. Φοβήθηκε μήπως καταγγελθεί σαν ένοχος τού βαρύτατου εγκλήματος απιστίας ή προσβολής προς το πρόσωπο τού αυτοκράτορα, όπως είπαμε πιο πάνω.
Στον προσωπικό του αυτό φόβο θυσιάζει και την δικαστική του συνείδηση και την διοικητική του εξουσία και το όλο γόητρό του σαν Ρωμαίου ηγεμόνος, και παραδίνει τον Ιησού για σταύρωση, ενώ είχε πλήρη βεβαιότητα για την αθωότητά του και για το αξιοσέβαστο μεγαλείο της προσωπικότητάς του. «Τότε λοιπόν τον παρέδωσε σ’ αυτούς για να σταυρωθεί» (Ιωάν. 19,1 6). Χαρακτηριστική είναι σ' αυτόν τον στίχο η λέξις «αυτοίς» (σ' αυτούς), την οποία καθιστά ακόμη πιο χαρακτηριστική η αντίστοιχη διαφωτιστική έκφραση τού ακριβολόγου Λουκά, «τον δε Ιησούν παρέδωσε στο θέλημά τους» (Λουκ. 23,25)
Πράγματι από τώρα και στο εξής δεν πρωτοστατούν στην σταύρωση Ρωμαίοι δήμιοι ή -επειδή τέτοιοι απουσίαζαν στην Παλαιστίνη -Ρωμαίοι στρατιώτες, αλλά Εβραίοι.
Οι στρατιώτες που γνώριζαν τον τρόπο της σταυρικής εκτελέσεως, ενεργούν σαν καθοδηγητικά και εκτελεστικά όργανα των Εβραίων. Σ' αυτό το ζήτημα είναι ομόφωνη και η γνώμη της Χριστιανικής παραδόσεως καθώς και η έκφραση της Χριστιανικής τέχνης τόσο στις εικόνες της σταυρώσεως όσο και στην υμνογραφία.
Ήδη ο Απόστολος Πέτρος ομιλώντας την ημέρα της Πεντηκοστής προς τους Εβραίους, τους κατηγορεί για τον θάνατο τού Ιησού: «Τον Ιησού που σάς παραδόθηκε τον σκοτώσατε βάζοντας ανθρώπους άνομους να τον καρφώσουν στον σταυρό» (Πράξ. 2,23). Την ίδια κατηγορία τους την απευθύνει και αργότερα: «Τον αρχηγό της ζωής τον φονεύσατε» (Πράξ. 3,15). Και αργότερα από άλλη αφορμή αποτείνεται ο Πέτρος «προς τους άρχοντες τού λαού και προς τους πρεσβυτέρους τού Ισραήλ» και λέγει για τον Ιησού: «...τον οποίον εσείς σταυρώσατε» (Πράξ. 4:8,10). Το ίδιο είπαν και οι Απόστολοι αργότερα προς τους Εβραίους άρχοντες: «...τον οποίο εσείς σκοτώσατε με κρέμασμα επάνω στον σταυρό» (Πράξ. 5,30). Το ίδιο και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος προς τους Εβραίους άρχοντες: «...τού δικαίου, τού οποίου εσείς γίνατε προδότες και φονείς» (Πράξ. 7,52).
Έτσι έληξε η λεγομένη «δίκη τού Ιησού» μπροστά στον Πιλάτο. Αλλά όπως φαίνεται καθαρά από την όλη διήγηση των Ευαγγελίων, δεν πρόκειται για δίκη, αλλά για δικοφανή παρωδία, που διατελούσε έξω από κάθε δικονομική τάξη. Ούτε καν αναζητήθηκαν σύμφωνα με τον νόμο μάρτυρες υπερασπίσεως. Από το άλλο μέρος, δέχεται ο Πιλάτος, αντίθετα προς τον νόμο, σαν μάρτυρες κατηγορίας αυτούς τους εισαγγελείς της κατηγορίας.
Πρόκειται κυριολεκτικά για φονική εξέγερση των Εβραίων εναντίον τού Ιησού που από καιρό εμελετάτο και προπαρασκευαζόταν, στην οποία έμπλεξαν και τον Πιλάτο με αποκλειστικό σκοπό τον σταυρικό θάνατο τού Ιησού. Όσα διαδραματίσθηκαν ενώπιον τού Πιλάτου αποτελούν στην πραγματικότητα δραματικό διάλογο ανάμεσα σ' αυτόν και τον όχλο που είχαν μεταξύ τους οξεία αντίθεση και φιλονικία γύρω από τον Ιησού. Ο μεν όχλος φανατίζεται από τους άρχοντές του που κινούνταν από φθόνο, και κατηγορεί χωρίς αιτία τον Ιησού για ανύπαρκτα θανάσιμα εγκλήματα ο δε Πιλάτος από τις ανακριτικές εξετάσεις του Ιησού που παρεμβάλλονταν σ' αυτήν την διένεξη, τον κηρύσσει αθώο έξι φορές. Επτά φορές πρότεινε και προσπάθησε να τον απολύση. Και τέλος, αντίθετα προς κάθε έννοια δικαίου και ηθικής τάξεως, και παρά την δικαστική του συνείδηση, αφού εκφοβίσθηκε από τους Εβραίους, υποκύπτει. Και «χωρίς να κάνη καμία εξέταση, νομίζοντας ότι έτσι θα τους καλοπιάσει» (Ιω. Χρυσόστομος), παραδίδει στις φονικές τους διαθέσεις τον Δίκαιο και Αναίτιο και Αθώο, χωρίς δίκη και χωρίς δικαστική απόφαση.
Να, πως χαρακτηρίζουν την πράξη αυτή του Πιλάτου αι «Διαταγαί των Αγίων Αποστόλων δια Κλήμεντος». (22) «Ο Πιλάτος λοιπόν ντρόπιασε την εξουσία με την ανανδρία του. Αυτός ο ίδιος αποδεικνύει τον εαυτό του ένοχο, αφού αντί το δίκαιο προτίμησε τα πλήθη. Από το ένα μέρος ομολόγησε ότι αυτός (ο Ιησούς) είναι αθώος, και από το άλλο μέρος σαν ένοχο τιμωρίας τον παρέδωσε για σταύρωση, αν και οι νόμοι των Ρωμαίων όριζαν ότι κανείς δεν θανατώνεται χωρίς να γίνει δικαστική εξέταση».
--------------------------------------------------------------------------------
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ
(1) Δηλαδή των Ευαγγελιστών Ματθαίου και Μάρκου (Σ.τ.έ.).
(2) «Οι δε εκραύγασαν άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος• τον βασιλέα υμών σταυρώσω»;
(3) Ο Ευσέβιος Καισαρείας στο β' μέρος της Εκκλησιαστικής του Ιστορίας (§ 1-3) αναφέρει:
«Όσα βούιξαν σ' όλους σ' ολόκληρη την Παλαιστίνη για την εκ νεκρών ανάσταση τού Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Πιλάτος τα ανακοίνωσε στον βασιλέα Τιβέριο. Τον πληροφόρησε και για τις άλλες του θαυματουργίες και για το ότι μετά τον θάνατό του αναστήθηκε και από πολλούς ήδη πιστεύθηκε ότι είναι Θεός. Ο Τιβέριος το ανέφερε στην Σύγκλητο, αλλά εκείνη απέρριψε την πρόταση, με φανερή αιτία ότι έπρεπε η ίδια προηγουμένως να εξετάσει... Η αληθινή όμως αίτια ήταν ότι η σωτήριος διδασκαλία τού θείου κηρύγματος δεν είχε ανάγκη της επιβεβαιώσεως και συστάσεως των ανθρώπων. Και η ρωμαϊκή Βουλή γι' αυτήν την αιτία δεν δέχθηκε όσα αναφέρθηκαν για τον Σωτήρα μας, αλλά ο Τιβέριος διατήρησε την άποψη που είχε και δεν σκέφθηκε κάτι άσχημο και κακό εναντίον της διδασκαλίας τού Χριστού» (Σ.τ.ε)
(4) Δηλαδή, «Το έγκλημα κατά της μεγαλειότητας ήταν το αποκορύφωμα όλων των κατηγοριών» ή σύμφωνα με άλλη μετάφραση: «Το έγκλημα κατά της μεγαλειότητας ήταν συμπλήρωμα όλων των κατηγόρων» (Σ.τ.έ.).
(5) Ιωσήπου III. 2. 16. 3. 2.17.6. ΙΑ. 20. 8. 11.
(6) Ιωσήπου ΙΑ, 18, 2, 3: «Πολύ είχε προχωρήσει στην φιλία με τον Τιβέριο» γι' αυτό και έχτισε «πόλη που της έδωσε το όνομά του, Τιβεριάδα, εποικίζοντάς την με τους πιο εκλεκτούς της Γαλιλαίος, στην λίμνη της Γεννησαρέτ».
(7) Πρόκειται για προηγούμενο τμήμα κεφαλαίου που βρίσκεται στις σελ. 506-525 τού μνημονευθέντος έργου• «Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης, εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» (Σ.τ.έ.).
(8) L. Fillion, Femme de Pilate, Ευαγγέλιο Νικόδημου, 2, στο F. Vigouroux, Dictionnaire de la Bible, τόμ. 5ος, Παρίσι 1912.
(9) Ο Πιλάτος μετά την σταύρωση τού Κυρίου γνώρισε πολλές θλίψεις και περιπέτειες. Έπεσε στην δυσμένεια τού Ρωμαίου αυτοκράτορα και τελείωσε την ζωή του στην Βιέννη της Γαλλίας με αυτοκτονία. Ο Ιστορικός Ευσέβιος στο δεύτερο βιβλίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας (κεφ. 7) αναφέρει: «Ο Πιλάτος κατά τους χρόνους τού Γαΐου [δηλ. τού Καλιγούλα] λέγεται ότι περιέπεσε σε τόσες συμφορές, ώστε να αναγκασθεί να γίνει φονιάς τού εαυτού του και με αυτοκτονία να τιμωρήσει τον εαυτό του, διότι όπως φαίνεται η θεία δίκη δεν άργησε να τον συλλάβει».
(10) Αντιστοιχεί στις σελ. 284-374 και φέρει τον τίτλο, «η ποινή της σταυρώσεως» (Σ.τ.ε).
(11) Στο έργο τού Φίλωνος, «Εις Φλάκκον 6, ο. 522. Μ., 37-38, αναφέρεται η διακωμώδηση κάποιου παράφρονος Καραβά σαν βασιλέως: «Αφού τον τράβηξαν τον άθλιο μέχρι το γυμναστήριο και αφού τον έστησαν ψηλά για να φαίνεται καλά από όλους, πλάτυναν έναν πάπυρο και τού τον έβαλαν στο κεφάλι για στέμμα, περιέβαλαν το υπόλοιπο σώμα του μ’ ένα στρωσίδι αντί για βασιλικό μανδύα, και αντί για βασιλική ράβδο τού έδωσε κάποιος ένα τμήμα από ντόπιο πάπυρο που είδε πεσμένο στον δρόμο. Όταν όπως στα θέατρα φόρεσε και τα βασιλικά παράσημα και στολίσθηκε σαν βασιλεύς, στάθηκαν δεξιά και αριστερά του νεαροί που μιμούνταν τους δορυφόρους, ο όποιοι αντί για λόγχες έφεραν στους ώμους ραβδιά. Έπειτα προσέρχονταν, άλλοι δήθεν να τον χαιρετήσουν, άλλοι για να δικασθούν και άλλοι για να συνεννοηθούν για τις δημόσιες υποθέσεις».
(12) Χλαμύδα είναι ο κοντός μανδύας (Σ.τ.έ.).
(13) Ιμάτιο είναι το εξωτερικό ένδυμα. το επανωφόρι (Σ.τ.ε.).
(14) Αυτό αναφέρεται στις σελίδες 556-557 της «Ιστορίας της εποχής της Κ. Διαθήκης...» (Σ.τ.έ.).
(15) Στο χωρίο τού Λευιτικού, 24,1 6 αναφέρεται: «Οποίος βλασφημήσει το όνομα τού Κυρίου, εξάπαντος θα θανατωθεί• με λίθους θα τον λιθοβολήσουν». Το ότι ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι είναι Υιός Θεού, αυτό αποτελούσε την βλασφημία. Εδώ η ποινή προβλέπει λιθοβολισμό. ΟΙ Εβραίοι όμως ήθελαν τον σταυρικό θάνατο. Ακόμη, σύμφωνα με τον νόμο τους, στον λιθοβολισμό, τις πρώτες πέτρες έπρεπε να τις πετάξουν oι μάρτυρες. Στην δίκη τού Κυρίου μεταξύ των μαρτύρων παρουσιάσθηκε ασυμφωνία (Σ.τ.έ.).
(16) Αυτό καλύπτει τις σελ. 764-827, δηλαδή 63 σελίδες, μεγάλου σχήματος και με μικρά γράμματα που μπορούν να αποτελέσουν ξεχωριστό Βιβλίο (Σ.τ.έ.).
(17) Πανδέκτες ή Digesta θα πη συλλογή αποσπασμάτων κωδικοποιημένων διατάξεων από συγγράμματα Ρωμαίων νομομαθών (Σ.τ.έ.).
(18) Ο τίτλος "amicus Caesaris» (=φίλος τού Καίσαρος) ήταν επίσημος τίτλος των εμπίστων τού αυτοκράτορα. Ανάκληση αυτού τού τίτλου σήμαινε άρσι της εμπιστοσύνης τού αυτοκράτορα από αυτούς που τον έφεραν... Πρβλ. Αρριανού, Των Επικτήτου διατριβών, 4,1,8: «Αλλά και συγκλητικός είμι και Καίσαρος φίλος...» - 4, 1, 95: «Τι ποιήσω: φίλος έσομαι Καίσαρος».
(19) Λευϊτ. 23,6. Ώστε λοιπόν «πρώτη των αζύμων» ήταν η 14 Νισάν, ή «Παρασκευή τού Πάσχα», ή προηγουμένη τού Πάσχα, κατά την οποία παρασκευάζονταν τα άζυμα. Και «εορτή των αζύμων» ήταν η 15η Νισάν, η πρώτη ημέρα τού Πάσχα, κατά την οποία άρχιζε η χρήση των αζύμων.
(20) Από την σύγκριση των χωρίων Ματθ. 26,26-29, Ιωάν. 13, 26-27 και παραλλήλων προς το Έξοδ. 12, 8-12 αποδεικνύεται και ότι κατά τον μυστικό Δείπνο δεν παρατέθηκε πασχαλινό αρνί ούτε ήταν δυνατό να παρατεθεί, αφού η σφαγή του έπρεπε να γίνει μετά 24 ώρες.
(21) Η άποψη αυτή για το εμβόλιμο των προτάσεων, «ην δε Παρασκευή τού Πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη» δεν γίνεται δεκτή από όλους τους ερμηνευτές. Άλλωστε στην χειρόγραφη παράδοση τού κειμένου τού Ιωάννου μαρτυρούνται αυθεντικότατα oι προτάσεις. Ερμηνευτές τού δ' μ.Χ. αιώνος ισχυρίζονται ότι το «ώρα έκτη», πρέπει να διαβασθεί «ώρα τρίτη». Ο εκκλησιαστικός Ιστορικός Ευσέβιος σημειώνει κάτι αξιοπρόσεκτο, που και άλλοι αρχαίοι ερμηνευτές το δέχονται: Έχει γίνει λάθος αντιγραφικό. Το Τρίτο γράμμα τού Ελληνικού αλφαβήτου, κεφαλαίο φυσικά — τότε μόνο η μεγαλογράμματη γραφή χρησιμοποιείτο — που δηλώνει την τρίτη ώρα κατέληξε από γάμμα (Γ') να γίνει στίγμα ή επίσημο ή γαβέξ που σημαίνει έκτη ώρα. Η υπόθεση αυτή έχει υπέρ εαυτής το γεγονός ότι τα δύο στοιχεία ομοιάζουν πολύ και εύκολα παραπλανούν τον αντιγραφέα — «κυρτωθείσης της αποτεταμένης εις μήκος ευθείας εις την τού επισήμου μεταχωρήσαι σημασίαν...» (Σωτήρος Αντιοχείας). Σύμφωνα με άλλη άποψη οι ώρες 9.00 π.μ. έως 12.00 μ. αποτελούσαν για το Ιουδαϊκό ημερολόγιο το δεύτερο ημερινό τρίωρο, που άρχιζε με την τρίτη ώρα (την δική μας 9ην π.μ.)• και λέγοντας τρίτη ώρα κάλυπταν όλο το δεύτερο αυτό τρίωρο (Σ.τ.έ.).
(3) Ο Ευσέβιος Καισαρείας στο β' μέρος της Εκκλησιαστικής του Ιστορίας (§ 1-3) αναφέρει:
«Όσα βούιξαν σ' όλους σ' ολόκληρη την Παλαιστίνη για την εκ νεκρών ανάσταση τού Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Πιλάτος τα ανακοίνωσε στον βασιλέα Τιβέριο. Τον πληροφόρησε και για τις άλλες του θαυματουργίες και για το ότι μετά τον θάνατό του αναστήθηκε και από πολλούς ήδη πιστεύθηκε ότι είναι Θεός. Ο Τιβέριος το ανέφερε στην Σύγκλητο, αλλά εκείνη απέρριψε την πρόταση, με φανερή αιτία ότι έπρεπε η ίδια προηγουμένως να εξετάσει... Η αληθινή όμως αίτια ήταν ότι η σωτήριος διδασκαλία τού θείου κηρύγματος δεν είχε ανάγκη της επιβεβαιώσεως και συστάσεως των ανθρώπων. Και η ρωμαϊκή Βουλή γι' αυτήν την αιτία δεν δέχθηκε όσα αναφέρθηκαν για τον Σωτήρα μας, αλλά ο Τιβέριος διατήρησε την άποψη που είχε και δεν σκέφθηκε κάτι άσχημο και κακό εναντίον της διδασκαλίας τού Χριστού» (Σ.τ.ε)
(4) Δηλαδή, «Το έγκλημα κατά της μεγαλειότητας ήταν το αποκορύφωμα όλων των κατηγοριών» ή σύμφωνα με άλλη μετάφραση: «Το έγκλημα κατά της μεγαλειότητας ήταν συμπλήρωμα όλων των κατηγόρων» (Σ.τ.έ.).
(5) Ιωσήπου III. 2. 16. 3. 2.17.6. ΙΑ. 20. 8. 11.
(6) Ιωσήπου ΙΑ, 18, 2, 3: «Πολύ είχε προχωρήσει στην φιλία με τον Τιβέριο» γι' αυτό και έχτισε «πόλη που της έδωσε το όνομά του, Τιβεριάδα, εποικίζοντάς την με τους πιο εκλεκτούς της Γαλιλαίος, στην λίμνη της Γεννησαρέτ».
(7) Πρόκειται για προηγούμενο τμήμα κεφαλαίου που βρίσκεται στις σελ. 506-525 τού μνημονευθέντος έργου• «Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης, εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» (Σ.τ.έ.).
(8) L. Fillion, Femme de Pilate, Ευαγγέλιο Νικόδημου, 2, στο F. Vigouroux, Dictionnaire de la Bible, τόμ. 5ος, Παρίσι 1912.
(9) Ο Πιλάτος μετά την σταύρωση τού Κυρίου γνώρισε πολλές θλίψεις και περιπέτειες. Έπεσε στην δυσμένεια τού Ρωμαίου αυτοκράτορα και τελείωσε την ζωή του στην Βιέννη της Γαλλίας με αυτοκτονία. Ο Ιστορικός Ευσέβιος στο δεύτερο βιβλίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας (κεφ. 7) αναφέρει: «Ο Πιλάτος κατά τους χρόνους τού Γαΐου [δηλ. τού Καλιγούλα] λέγεται ότι περιέπεσε σε τόσες συμφορές, ώστε να αναγκασθεί να γίνει φονιάς τού εαυτού του και με αυτοκτονία να τιμωρήσει τον εαυτό του, διότι όπως φαίνεται η θεία δίκη δεν άργησε να τον συλλάβει».
(10) Αντιστοιχεί στις σελ. 284-374 και φέρει τον τίτλο, «η ποινή της σταυρώσεως» (Σ.τ.ε).
(11) Στο έργο τού Φίλωνος, «Εις Φλάκκον 6, ο. 522. Μ., 37-38, αναφέρεται η διακωμώδηση κάποιου παράφρονος Καραβά σαν βασιλέως: «Αφού τον τράβηξαν τον άθλιο μέχρι το γυμναστήριο και αφού τον έστησαν ψηλά για να φαίνεται καλά από όλους, πλάτυναν έναν πάπυρο και τού τον έβαλαν στο κεφάλι για στέμμα, περιέβαλαν το υπόλοιπο σώμα του μ’ ένα στρωσίδι αντί για βασιλικό μανδύα, και αντί για βασιλική ράβδο τού έδωσε κάποιος ένα τμήμα από ντόπιο πάπυρο που είδε πεσμένο στον δρόμο. Όταν όπως στα θέατρα φόρεσε και τα βασιλικά παράσημα και στολίσθηκε σαν βασιλεύς, στάθηκαν δεξιά και αριστερά του νεαροί που μιμούνταν τους δορυφόρους, ο όποιοι αντί για λόγχες έφεραν στους ώμους ραβδιά. Έπειτα προσέρχονταν, άλλοι δήθεν να τον χαιρετήσουν, άλλοι για να δικασθούν και άλλοι για να συνεννοηθούν για τις δημόσιες υποθέσεις».
(12) Χλαμύδα είναι ο κοντός μανδύας (Σ.τ.έ.).
(13) Ιμάτιο είναι το εξωτερικό ένδυμα. το επανωφόρι (Σ.τ.ε.).
(14) Αυτό αναφέρεται στις σελίδες 556-557 της «Ιστορίας της εποχής της Κ. Διαθήκης...» (Σ.τ.έ.).
(15) Στο χωρίο τού Λευιτικού, 24,1 6 αναφέρεται: «Οποίος βλασφημήσει το όνομα τού Κυρίου, εξάπαντος θα θανατωθεί• με λίθους θα τον λιθοβολήσουν». Το ότι ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι είναι Υιός Θεού, αυτό αποτελούσε την βλασφημία. Εδώ η ποινή προβλέπει λιθοβολισμό. ΟΙ Εβραίοι όμως ήθελαν τον σταυρικό θάνατο. Ακόμη, σύμφωνα με τον νόμο τους, στον λιθοβολισμό, τις πρώτες πέτρες έπρεπε να τις πετάξουν oι μάρτυρες. Στην δίκη τού Κυρίου μεταξύ των μαρτύρων παρουσιάσθηκε ασυμφωνία (Σ.τ.έ.).
(16) Αυτό καλύπτει τις σελ. 764-827, δηλαδή 63 σελίδες, μεγάλου σχήματος και με μικρά γράμματα που μπορούν να αποτελέσουν ξεχωριστό Βιβλίο (Σ.τ.έ.).
(17) Πανδέκτες ή Digesta θα πη συλλογή αποσπασμάτων κωδικοποιημένων διατάξεων από συγγράμματα Ρωμαίων νομομαθών (Σ.τ.έ.).
(18) Ο τίτλος "amicus Caesaris» (=φίλος τού Καίσαρος) ήταν επίσημος τίτλος των εμπίστων τού αυτοκράτορα. Ανάκληση αυτού τού τίτλου σήμαινε άρσι της εμπιστοσύνης τού αυτοκράτορα από αυτούς που τον έφεραν... Πρβλ. Αρριανού, Των Επικτήτου διατριβών, 4,1,8: «Αλλά και συγκλητικός είμι και Καίσαρος φίλος...» - 4, 1, 95: «Τι ποιήσω: φίλος έσομαι Καίσαρος».
(19) Λευϊτ. 23,6. Ώστε λοιπόν «πρώτη των αζύμων» ήταν η 14 Νισάν, ή «Παρασκευή τού Πάσχα», ή προηγουμένη τού Πάσχα, κατά την οποία παρασκευάζονταν τα άζυμα. Και «εορτή των αζύμων» ήταν η 15η Νισάν, η πρώτη ημέρα τού Πάσχα, κατά την οποία άρχιζε η χρήση των αζύμων.
(20) Από την σύγκριση των χωρίων Ματθ. 26,26-29, Ιωάν. 13, 26-27 και παραλλήλων προς το Έξοδ. 12, 8-12 αποδεικνύεται και ότι κατά τον μυστικό Δείπνο δεν παρατέθηκε πασχαλινό αρνί ούτε ήταν δυνατό να παρατεθεί, αφού η σφαγή του έπρεπε να γίνει μετά 24 ώρες.
(21) Η άποψη αυτή για το εμβόλιμο των προτάσεων, «ην δε Παρασκευή τού Πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη» δεν γίνεται δεκτή από όλους τους ερμηνευτές. Άλλωστε στην χειρόγραφη παράδοση τού κειμένου τού Ιωάννου μαρτυρούνται αυθεντικότατα oι προτάσεις. Ερμηνευτές τού δ' μ.Χ. αιώνος ισχυρίζονται ότι το «ώρα έκτη», πρέπει να διαβασθεί «ώρα τρίτη». Ο εκκλησιαστικός Ιστορικός Ευσέβιος σημειώνει κάτι αξιοπρόσεκτο, που και άλλοι αρχαίοι ερμηνευτές το δέχονται: Έχει γίνει λάθος αντιγραφικό. Το Τρίτο γράμμα τού Ελληνικού αλφαβήτου, κεφαλαίο φυσικά — τότε μόνο η μεγαλογράμματη γραφή χρησιμοποιείτο — που δηλώνει την τρίτη ώρα κατέληξε από γάμμα (Γ') να γίνει στίγμα ή επίσημο ή γαβέξ που σημαίνει έκτη ώρα. Η υπόθεση αυτή έχει υπέρ εαυτής το γεγονός ότι τα δύο στοιχεία ομοιάζουν πολύ και εύκολα παραπλανούν τον αντιγραφέα — «κυρτωθείσης της αποτεταμένης εις μήκος ευθείας εις την τού επισήμου μεταχωρήσαι σημασίαν...» (Σωτήρος Αντιοχείας). Σύμφωνα με άλλη άποψη οι ώρες 9.00 π.μ. έως 12.00 μ. αποτελούσαν για το Ιουδαϊκό ημερολόγιο το δεύτερο ημερινό τρίωρο, που άρχιζε με την τρίτη ώρα (την δική μας 9ην π.μ.)• και λέγοντας τρίτη ώρα κάλυπταν όλο το δεύτερο αυτό τρίωρο (Σ.τ.έ.).
(22) Το σύγγραμμα αυτό δεν έχει καμία σχέσι με τον Κλήμεντα Ρώμης, αν και φέρει το όνομά του. Αποτελείται από οκτώ βιβλία που περιέχουν διατάξεις αναφερόμενες σε ζητήματα εκκλησιαστικής οργανώσεως, ευταξίας, λατρείας και δικαιοσύνης. Περιέχουν βέβαια προγενέστερο υλικό, αλλά εμφανίσθηκαν και πήραν την τελική τους διαμόρφωση, περί τα τέλη τού δ' μ.Χ. αιώνος. Το όγδοο βιβλίο στηρίζεται σε μεγάλη έκταση σε σπουδαιότατο κείμενο που γράφθηκε περί το 217 μ.Χ. δηλαδή στην λεγομένη «Αποστολική Παράδοση» έργο τού Ιππολύτου Ρώμης (Σ.τ.έ.).
----------------------------------------------------------------------------------
Ο Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης (1898-1973), θρησκειολόγος διεθνούς κύρους και ακτινοβολίας υπήρξε μια περίλαμπρη προσωπικότητα που προσέφερε πολλά στην Ορθόδοξο Εκκλησία και στην Ελληνική πολιτεία, υπηρετώντας κατά καιρούς σε διάφορες επιτελικές θέσεις. Διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας των θρησκευμάτων στην Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και πρύτανης τού Πανεπιστημίου (1965-66). Η βαθειά του ευσέβεια, ο πλούτος των γνώσεών του, η επιστημονική του ευσυνειδησία, η γλωσσική του κομψότης και η ακαταπόνητη φιλοπονία του καθρεπτίζονται στα πλούσιο συγγραφικό του έργο. Ήταν τόσο ακριβής στην επιστημονική του εργασία, ώστε ήταν ικανός για να ελέγξει μια πληροφορία να κάνη ειδικό ταξίδι στο εξωτερικό!
Πηγή: http://nefthalim.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου